பிரிவோம் சந்திப்போம் - கீதா ரெங்கன்

இக்கதையில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் உங்களுக்கு மைக்கேல் மதனகாமராஜன் கமலையும், ஊர்வசியையும் நினைவுபடுத்தலாம் என்பதை இங்கு சாச்சுட்டரி வார்னிங்க் போல் கொடுத்துவிடுகிறேன். அந்தப் படம் பார்த்த தாக்கத்தில் எழுதி வைத்த ஒன்றை இப்போது கககபோ 1 ற்காகச் சற்று மாற்றி எழுதியுள்ளேன். இது இயக்குநர்களுக்கல்ல. நம்ம ஏரியாவுக்கு மட்டுமே!!! (ஹேய் கீதா ரொம்பத்தான் அலட்டாத என்ற குரல்கள் கேட்குது!!) சரி வாங்க என் கூட சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்துக்கு. நாமளும் இப்ப வெஸ்ட் கோஸ்ட்ல போகப்போறோம்…..

சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம். வெஸ்ட் கோஸ்ட் எக்ஸ்ப்ரஸ் இன்னும் சற்று நேரத்தில் புறப்படத் தயாரான நிலையில் அதன் எஞ்சின் பெரிதாக மூச்சுவிட்டு உறுமிக் கொண்டிருந்தது, 27 வயதிலேயே கொஞ்சம் பூசிய உடம்பையும் தன் பைகளுடன் தூக்கிக் கொண்டு மூச்சிரைக்க வந்த அவள் பதிவு செய்யப்பட்ட ரயில் பெட்டியின் படியில் கால் வைக்கவும், ஓர் இளைஞனும் வேகமாக வந்து அவள் பின்னால் ஏறுவதற்கு நிற்கவும், திரும்பிப் பார்த்த அவளது அழகிய கண்கள் பெரிதாக விரிய, கோபத்தில் மூக்கு விடைக்க

“ஆரு மொகத்துல முழிக்கப்டாதுனு நினைச்சுண்டுருந்தேனோ அது வந்து நிக்கறது கண் முன்னால. எல்ல்லாம்ம் எந்த் தலையெழுத்தாக்கும்” என்று முனங்கிட

“தோ பாரு தங்கம் ச்சொல்லணும்னா எந்நோட மொகத்தப் பாத்துச் ச்சொல்லு இப்படி முனங்கண்டாங்கேட்டியா…”

“ஆராக்கும் தங்கம்? இப்ப எதுக்காக்கும் யென் முன்னாடி வந்து நிக்கறேள்.”

“ஏய்! ஞான் எதுக்கு ஒம் முன்னாடி வந்து நிக்கணுமாக்கும்? நேக்கென்ன வட்டாக்குமோ? இந்த ரயிலுலதான் நேக்கு றிஸர்வேஷன்”

“உங்க புருஷன் பொண்டாட்டி சண்டைய வீட்டுல போய் வைச்சுக்கங்க. இப்ப நாங்க ஏறதுக்கு வழி விடுங்கம்மா.” என்று சக பயணிகள் திட்டிக் கொண்டே ஏறினர்.

“ஏய்... ஆராக்கும் புருஷன் பொண்டாட்டி? ஹும்” என்று தன் முகவாய்க்கட்டையை வலது தோளைத் துக்கி இடித்துக் கொண்டாள்.

“நம்ம ச்சண்டைய அப்புறமா வைச்சுக்கலாங்கேட்டியா தங்கம். நீ இப்போ ஏறப் போறயா இல்லை எறங்கப் போறயா. வண்டி பொறப்படறதுக்கு ஆயாச்சுக் கேட்டியா”

“நீங்க ஆராக்கும் எந்ந எறங்கச் ச்சொல்லறதுக்கு? தங்கமாம் தங்கம். வேற பொட்டிக்குப் போங்கோ…”

“ஹோ! அத ச்சொல்லறதுக்கு நீ ஆராக்கும்? நேக்கும் இந்தப் பொட்டிலதான் ரிஸர்வேஷனாக்கும் கேட்டியா”

“ஹோ! ஸ்சல்லியம்” என்று சொல்லிக் கொண்டே தங்கமணி ஏறிட, மூட்டை முடிச்சுகளைத் தூக்க முடியாமல் தூக்கிக் கொண்டு தங்கமணிக்குக் கணவனாகப் போகும் கனவில் இருக்கும் அவள் மாமா மகன் செல்லமணி அங்கு வந்து சேர்ந்தான். தங்கமணியுடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த இளைஞனைக் கண்டதும், ‘இந்த சோமேஸ்வரன் எங்கே இங்க வந்தான்’ என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டே

“டீ தங்கம்! அவனோட எந்நவாக்கும் பேச்சு! நீ உள்ள போ மொதல்ல” என்று சொல்லிக் கொண்டே ஏற, தங்கமணி நேரே போய் தங்களுக்கு ரிஸர்வ் செய்திருந்த இருக்கை எண்ணைப் பார்த்துக் கொண்டே சென்று ஜன்னல் இருக்கையில் தொப்பென்று உட்கார்ந்தாள். தங்கமணியின் கோபம் இன்னும் அடங்கவில்லை. பின்னால் ஏறிய சோமு தன் இருக்கை எண்ணைச் சரிபார்த்துக் கொண்டே வந்தவன் தன் இருக்கையில் தங்கமணி உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்ததும்’

“ஏய்! எழுந்திரு! அது என்னோட ஸீட்டாக்கும்.” தங்கமணி பதில் சொல்லாமல் வெளியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மீண்டும் சோமு சொல்லிட, 

“வோ…..! இந்த ரெயில்வே கடங்காரன் ஒங்களுக்கும் இங்கயா போட்டுத் தொலைச்சுருக்கான்? ஒங்க மொகத்த பாத்துண்டே யாத்ரை. எல்ல்லாம்ம் எந்தலையெழுத்து” என்று சொன்னவள் மீண்டும், “முடியாது. எதித்தாப்புலயும்தான் ஜன்னல் ஸீட்டு இருக்கே”

“ஒந்ந யாரு என் மொகத்தப் பாக்கச் ச்சொன்னா! ஆமாம்! இந்த ஸீட்டு என்னோடதில்லையாக்கும். ஏய் செல்லமணி நீ அவளுக்குச் சொல்லப்படதா..” என்று அவளருகில் உட்கார்ந்திருந்த செல்லமணியைக் கேட்க, “அது தங்கமணியோடதுதான்!” என்று செல்லமணி சொல்லவும், உடனே தங்கமணி, “வோ! அப்போ ந்நான் வேண்டாதவா ஸீட்டுலயாக்குமோ ஒக்காந்துருக்கேன்” என்று சொல்லிக் கொண்டே நகர நினைத்தாள். அப்போது சோமுவைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளக் காத்திருக்கும் சோமுவின் அத்தை பெண் சுந்தரி விசும்பலுடன் வந்தாள்.. 

“இப்படியாக்குமோ எந்ந தனியா விட்டுட்டு ஓடிப் போவேள்? அப்படியென்ன த்ருதிநு கேக்கறேன்? திண்டாடிப் போய்ட்டேனாக்கும் இங்க வரதுக்குள்ள..” என்று விசும்பலுக்கிடையே தொடர்ந்தாள். “எதுக்காக்கும் இப்போ வேண்டாதவா கூட பேஸ்சிண்டுருக்கேள்?”

“ஆராக்கும் வேண்டாதவா” என்று சொல்லிக் கொண்டே சோமு சுந்தரியை ஜன்னல் இருக்கையில் அமரச் செய்து அவனும் அடுத்து அமர்ந்து கொண்டான்.

“இப்போ சமாதானம்தானே! ந்நான் தங்கமணியோட ஸீட்டுல ஒக்காரலையாக்கும்.”

“வேண்டாதவாதான்… பின்னே ந்நோக்கும் தங்கமணிக்கும் டைவேழ்ர்ஸ் ஆகி ஒரு கொல்லம் ஆகப்போறது. மறந்து போச்சாக்கும்? நீ இனிமே அவளோடு பேஸ்சப்படாது கேட்டியா” – செல்லமணி

“வோ! ந்யான் ஒந்ந்னும் மறக்கலையாக்கும் கேட்டியா. டைவோழ்ர்ஸ் ஆனா பேஸ்சப்படாதுனு ஆராக்கும் சட்டம் போட்டா? நந்நா கேட்டுக்கோ செல்லமணி ந்யானாக்கும் அவளோட சீனியர் ஆத்துக்காரர்….நீ ஜுனியர்தான் கேட்டியா..அதுவும் இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை…வந்துட்டான் பேஸ்ச. ஹையடா….” என்று இரண்டு கைகளையும் சேர்த்துத் தட்டி வலது கை முழங்கை முட்டை இடது உள்ளங்கையில் வைத்து அவனை நோக்கி பாம்பு கொத்துவது போல் ஆட்டினான்.

“வோ…! சீனியர் ஆத்துக்காரராமே! மொகத்தப் பாரு!” – தங்கமணி

“என்னோட மொகத்துக்கு எந்ந கொறச்சலாக்கும்? இப்பக் கூட வழில பொண்கள் எந்நப் பாத்துட்டு ‘வெரி ஹேன்ட்ஸம்’..நு சொல்லிட்டுப் போனாளாக்கும்…….இல்லையாடி சுந்தரிக் குட்டி”

“வோ!.…ஹேண்ட்ஸம்மாம்! பாலைக் கொட்டி சப்பாத்திமாவ குழைச்சா மாதிரி!  பல்லு துருத்தி சுண்டெலி மாதிரி இருக்கறவள் சுந்தரிக் குட்டியாம்! ஹையடா! நீங்கதானே அன்னிக்குப் பாடினேள் எந்நப் பாத்து ‘சுந்தரி நீயும்… சேர்ந்நிருந்தால் திருவோணம்’ னு. திருவோணம் என்னாச்சு? புஸ்ச்வானமாயிடுத்த்து….இப்போ வேற சுந்தரி ஒங்க பக்கத்துல” என்று அழுதுகொண்டே புடவைத் தலைப்பால் மூக்கை உறிஞ்சினாள்.

“தோபாரு. நீ ரொம்ப சுந்தரியாக்கும்னு நினைச்சுண்டு இன்னொரு பொம்மனாட்டியை இப்படி எல்லாம் ச்சொல்லப்ப்படாது கேட்டியா! புஸ்ச்வானமானதுக்கு ஆறாக்கும் காரணம்?”

“தோ பாரு, தங்கமணி! அந்தப் பழைய சமாச்சாரத்த ஒடப்புல போடு. இனிமே அவர் எனக்காக்கும் ஆம்படையான் மனஸ்லாச்சா.” என்று டம்மி பீஸான சுந்தரிக்குட்டி சைக்கிள் கேப்பில் தன் உள்ளக் கிடக்கையைச் சொல்லிட….

“ஏய்! சுந்தரிக் குட்டி இதென்னவாக்கும் புதுக் கதை? ஆறாக்கும் ந்நோக்கு ஆம்படையானாகப் போறா? ந்யானாக்குமோ? ஹையடா…ஆளாளுக்கு என்னென்னவோ ச்சொல்லிண்டுருக்கேள்! நேக்கு ஒந்நுமே மனஸ்லாகலைகேட்டேளா”

“ஹோ! அதெல்லாம் புத்த்தி உள்ளவாளுக்குத்தான் மனஸ்லாகும்! டீ சுந்தரிக் குட்டி ந்நோக்கு இவர் ஆம்படையானாகப் போறாராக்கும்? ஆரு ச்சொன்னா?” – தங்கமணி

“ஆரு ச்சொல்லணும்? ஆத்துப் பெரியவா எல்லாரும் சேந்து தீர்மானிச்சதாக்கும்..” – சுந்தரி.

“ஹேய் தங்கமணி எந்ந ச்சொந்நாய்? ந்நேக்கு புத்த்தியில்லைஐனாக்குமோ? ஆமாம்! ஸ்செரிதான்…இல்லைஐதான்……”

“இப்படி எதிரும் புதிருமா இருக்கறவாள எந்த ஜோஸ்யர் புண்ணியவான் அன்னிக்குச் ச்சேத்து வைச்சானாக்குமோ” என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டான் செல்லமணி.

“ஒஹ்ஹொஹொஹொஹொ” என்று வாயைத் துண்டால் மூடிக் கொண்டு பெரிதாகச் சிரித்தான் சோமு. 

“எதுக்காக்கும் இப்போ இப்படி ஒரு எக்காளச் சிரிப்புங்கறேன். ந்யான் நெஜத்த தானே ச்சொந்நேன்.”

“இப்படி ரயில்ல நானும்…….அவளும் எதிரும் புதிருமா உக்காந்துக்கறது கூட

ஜோஸ்யக்காரனாக்குமோ கணிக்கறான்னு……ஓஹ்ஹொஹொஹொ” என்று பேசியதை முடிக்க முடியாமல் சிரித்தான் சோமு.

“ஹோ, நாம ரண்டு பேரும் ச்சண்டை போட்டுக்கறதையாக்கும் செல்லமணி சொன்னான்…….இன்னும் ஒங்க களியாக்கறது போகலையாக்கும்…” தங்கமணி

“போகாது! ஏய்! செல்லமணி! எங்களுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைச்சது ஜோஸ்யர் ஒந்நும் இல்லைஐ. இதோ இருக்காளே இவளோட திருட்டுப் பாட்டியாக்கும், ந்யான் இவளோட கையைப் பிடிச்சு இழுத்தேன்னு ஊரைக் கூட்டி ஏமாத்தி அப்பாவியான ந்நேக்கு இவளைக் கல்யாணம் பண்ணி வைச்சாளாக்கும்”

“என்னோட பாட்டிய எதுக்காக்கும் குத்தம் ச்சொல்லறேள். எங்க பாட்டி அப்படிச் ச்சொன்னாலும் நீங்க இழுக்கலைனு ச்சொல்லாம சும்மாதானே இருந்தேள்.. ஒங்கப்பாதான் பாட்டிகிட்ட மாப்புக் கேட்டு உங்களை எந்நோட தலைல கட்டி வைச்சாராக்கும்…”

“வோ! சோமுவ உன் தலைலயா கட்டினா? ஹையோ தங்கமணி அந்த வெயிட்டை எப்படியாக்கும் நீ தாங்கினாய்?” – செல்லமணி.

“அதை ஏன் கேக்கறாய்! இவரைக் கல்யாணம் பண்ணிண்டு நான் பட்ட த்துக்கம் ஆரும் படப்டாதுகேட்டியா.” என்று சொல்லிக் கொண்டே அழுதாள் தங்கமணி.

“ஏய் தங்கமணீ நீயும் ஒங்க பாட்டி மாதிரி கள்ளமெல்லாம் பேஸ்சப்படாது கேட்டியா? அப்படி எந்நவாக்கும் ந்நோக்கு விஜாரம்? ந்நோக்கு நான் சமைச்சுப் போடலையா? துணி தோச்சுப் போடலையா? பூ வாங்கித் தரலையா? வெளில கூட்டிண்டு போலையா? ஒங்கூட தாயக்கட்டம், பல்லாங்குழி ஆடலையாக்குமோ? ஒங்க பாட்டிக்கு சப்போர்ட் பண்ண வேண்டி கள்ளம் ச்சொல்லுவியே!…ந்நான் ஷெமிச்சு பொறுத்துக்கலையாக்குமோ? ந்நான் எந்ந ச்செய்யலை ச்சொல்லு பாக்கலாம்.”

“அதுவா ஒரு ஆத்துக்காரிக்கு வேணும்? போற எடத்துல எல்லாம் ஏதாவது ஒரு பொம்மநாட்டி கையைப் பிடிச்சு இழுத்தார்னு ஆராவது ச்சொல்லிண்டே இருந்தாளே…அதக் கேட்டு கேட்டு….” என்று ஓ வென்று வாயில் புடைவைத் தலைப்பைச் சுருட்டி வைத்து அழுதாள் தங்கமணி.

“வோ! அப்போ ஆராவது ச்சொன்னா ஒன் ஆம்படையானை சம்ஷியப்பியோ”

“என்னோட ஒந்நுவிட்ட அத்தையும் ச்சொன்னாளாக்கும், கொச்சில, தன் கண்ணால பாத்தேன்னு”

“ஹோ! அப்போ ரெண்டு விட்ட வெங்கிடி மாமாவும் சொல்லிருப்பரே? ந்யாந்தான் பக்கத்துலயே இருந்தேன்னு! அது எங்க க்ரூப்லருந்த ஒரு குட்டி கொதிக்க்கற றசத்தைக் கையில கொட்டிண்டுடுத்து. அதுக்கு ஐஸ் கட்டிய கொண்டு போய் அவ கையில வெச்சுப் பிடிச்சுண்டா தப்பாக்குமோ? ஈஸ்ச்வரா!”

“ஹோ! ஒன் அஸிஸ்டென்ட் ஈஸ்ச்வரனை விளிக்கண்டா. ந்நோக்கு சப்போர்ட் பண்ண. அவன் எங்க இங்க இருக்கான்?” என்று செல்லமணி சொல்லிட

“ஏய்! ன்யான் பகவான் ஈஸ்ச்வரனையாக்கும் விளிச்சேன்”

“எப்போதும் எண்டே பகவதினு தானே கூப்பிடுவர்!” என்று தங்கமணி சொல்லவும்…

“என்டே பகவதினு விளிச்சா அப்புறம் ந்யான் ஏதோ ஒரு பகவதிய இழுத்துண்டு வந்துட்டேன்னு ஒங்கிட்ட மூணுவிட்ட வேம்பு அத்தை ரகசியமா குஸுகுஸுப்பா  அதான்…”

“இன்னும் அது வேற பாக்கி இருக்காக்குமோ? கொச்சில மட்டுமா? அப்புறம் திருப்பூணித்துறால ஒரு கல்யாணத்துக்கு நீங்க போனஸமயத்துல அங்கேயும்தான் ஒரு பொண்ணொட கையைப் பிடிச்சுண்டேளாமே. சித்தப்பா சொன்னாராக்கும்…”

“ஹோ! ந்நல்ல சித்தப்பன்! தோ பாரு. ஆலப்புழைலயும்தான் இழுத்தேன். அம்பலப்புழைலயும்தான் இழுத்தேன். இப்ப அதுக்கென்னவாக்கும்? டைவோழ்ர்ஸ் ஆயாச்சே அப்புறம் எதுக்கு அதப் பத்திப் பேஸ்சறாய்?

“எப்படி டைவோழ்ர்ஸ் ஆச்சுனு சத்தியம் இவாளுக்குத் தெரியண்டாமா?”

“அதான் லோகத்துக்கே தெரியுமே! நீ ஒந்னும் ச்சொல்லண்டாங்கேட்டியா…ந்யான் கையப் புடிச்சு இழுத்திருந்தா அங்கயும் ஒங்க பாட்டி மாதிரி ஒரு பாட்டி வந்து கள்ளம் ச்சொல்லி என் தலைல அந்தக் குட்டிய கட்டியிருப்பாளாக்கும். நானும் இப்போ கொழந்த குட்டியோட இங்க வந்துருப்பேனாக்கும். கொடுத்து வைக்கலை ந்நேக்கு”

“வோ! அப்போ நேக்கு கொழந்தை பொறக்கலைனு ச்சொல்லிக் காட்டறேளாக்கும்.”

இவர்களின் பேச்சைக் கேட்ட சக பயணிகள் ஏதோ ஷூட்டிங்க் என்று நினைத்து வேடிக்கை பார்த்தனர். அதில் ஒருவர் எழுந்து எங்கேனும் கேமார வைத்திருக்கிறார்களோ என்று தேடினார். 

“மைக்கேல் மதன காம ராஜன் படத்தோட செகன்ட் பார்ட் போல தோணுதுல” என்று பயணிகளில் ஒருவர் சொல்லிட

“அப்படித்தான் தோணுது ஆனா, புதுமுகங்கள வைச்சு எடுக்கறாங்க போல”

“டைவோர்ஸ் ஆன கணவன் மனைவி சந்திச்சுக்கறாங்களாம். அதான் கதைக்கரு, கேஜிஜினு புதுசா ஒருத்தர் போல. ஏதோ ஒரு மேகசின்ல ‘ரகசியம்னு’ வந்துருந்துச்சு.”

“ரகசியமா அது? ஹஹஹ். சரி அப்ப இது ஷூட்டிங்க்தான்றீங்க. அப்படினா 4 காரேக்டரும் டைவேர்ஸ் ஆகி ஹீரோயின சந்திக்கறாங்களா? மத்ததுக்கெல்லாம் யாரா இருக்கும்?” என்று ஒருவர் கேட்டிட

“அப்ப நாமளும் படத்துல வருவமோ” என்று சொல்லிக் கர்சீஃபால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு, பௌடரை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு, தலையில் இல்லாத முடியை வாரிக் கொண்டார் வேறு ஒருவர். 

“எந்நத்துக்கு இத்ர விஜாரம். தோ பாரு தங்கமணி. ந்யான் அந்த அர்த்த்த்துலச் சொல்லலையாக்கும் கேட்டியா. நமக்குக் கொழந்தை பொறக்கறதுக்குள்ள ஒங்க பாட்டியும், ஒந்நுவிட்ட, ரெண்டுவிட்டதுகள் எல்லாம் ச்சேர்ந்து நான் அவளை இழுத்தேன், இவளை இழுத்தேனு சொல்லிண்டு, அவஸ்தானம் கோர்ட்டுக்குப் போய் நேக்கு டைவேழ்ர்ஸ் கட்லாசு கொடுத்தாளே. நாம சந்தோஷமா இருந்ததெல்லாத்தையும் மறந்துட்டியாக்குமோ”

“அந்த சந்தோஷந்தான் நாஸ்சமாயிடுத்தே ஒங்களால” என்று மீண்டும் மூக்கை உறிஞ்சினாள் தங்கமணி.

“அதுகள் எல்லாம் ஒம் மனசைக் கெடுத்தது, நானும் எங்கப்பாவும் கஷ்டப்பட்டுச் சேர்த்ததைப் பிடுங்கிக்கவாக்கும். ஆமாம்!.”

“நீ எதுக்காக்கும் மெட்ராஸ் வந்தாய்? தங்கமணிய ஃபாளோ பண்ணறியாக்குமோ” – செல்லமணி

“ஹோ! தங்கமணிய ஃபாளோ பண்றதாக்குமோ என் ஜோலி? ஒரு கல்யாணத்துக்குச் ச்சமைக்க வந்தேன். சுந்தரிக் குட்டியும் என் கூட அந்தக் கல்யாணத்துக்கு வந்தா. அம்புட்டுத்தான்.” என்றவன் மீண்டும், “ஸ்செரி, செல்லமணி நீ ச்சொன்னது போல யான் அவளை ஃபாளோ பண்ணினேன்னே வெச்சுக்கோயேன்…நோக்கென்னவாக்கும்னு கேக்கறேன்? நீங்கள் ரண்டுபேரும் எதுக்காகவாக்கும் வந்தேள்?”

“நாங்கள் எதுக்கு வந்தா ஒங்களுக்கென்னவாக்கும்? என்று சோமுவைக் கேட்டவள் செல்லமணியைப் பார்த்து, “தோ பாரு செல்லமணி வேண்டாதவாளோடு வேண்டாத்த சம்பாஷணை வேண்டாம் கேட்டியா, மனஸ்லாச்சா”

“ஹோ! எந்ன்ன ஒரு றைமிங்க்!! இதென்னவாக்கும்? நீங்க மட்டும் கேட்பேளாக்கும் ந்யான் கேட்கக் கூடாதாக்குமோ? – சோமு

“ஆமாம்! அப்படித்தான்! கேட்பேன்! எந்ந ச்செய்வேள்” – தங்கமணி

“ந்யான் ஒந்நும் ஒங்கூட பேசலையாக்கும் கேட்டியா. செல்லமணிக்கிட்டதான் பேஸ்சினேன்…” “ம்க்கும்” என்று தங்கமணி வலிப்புக் காட்டிவிட்டுத் திரும்பிக் கொண்டாள். தங்கமணிக்கு வத்தக் குழம்பு சாதம் பிடிக்கும் என்பதால் சோமு…

“செல்லமணி ஒங்க ரண்டுபேருக்கும் சாப்பாடு கொண்டு வந்துருக்கேளோ? ந்நாங்க வத்தக்குழம்பு ஸ்சாதம், எலுமிச்சம்பழ ஸ்சாதம், தயிர்ஸ்சாதம், இட்டலி எல்லாம் ன்யான் உண்டாக்கியதாக்கும். கொண்டு வந்துருக்கோமாக்கும். க்கும்…”

“ஆக்கும்…க்கும்…செல்லமணி நேக்கு ஆரோட ஸ்சாப்பாடும் வேண்டாங்கேட்டியா. ந்ந்நோக்கு வேணும்னா வாங்கிக் கொட்டிக்கோ”

“புலி பஸ்சிச்சாலும் புல்லைத் தின்னாது” னு தமிழ்ல ஒரு வாஜகம் உண்டு கேட்டியா செல்லமணி – சோமு

“ந்யான் ச்சண்டைக்காரினு ச்சொல்லிக் காட்டறார் பாரு செல்லமணி? எங்க பெந்தம் முறிஞ்சு போயாச்சே..”

“வோ கோர்ட் ச்சொன்னா முறிஞ்சுடுத்துனு அர்த்தமாக்குமோ? ந்நேக்கு இன்னும் முறிஞ்சிட்டில்லையாக்கும்.” என்று சொன்ன சோமு செல்லமணியைப் பார்த்து, “செல்லமணி நான் பொதுவாயிட்டுத்தானே சொன்னேன். எதுக்காக்கும் அவள் தன்னை புலினு ச்சொன்னதா ச்சண்டை போடறா?”

“ந்நேக்கும் நீ தங்கமணிய ச்சொன்னதாத்தான் தோணித்துக்கேட்டியா” அவர்கள் இருவரும் பேசுவதில் ஏதோ அர்த்தம் இருப்பது போல் தோன்றினாலும், கிடைக்கும் கேப்பில் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொண்டான் அங்கு ஒரு டம்மி பீஸான செல்லமணியும். 

“பாத்தியா செல்லமணி….ந்நாந்தான் சண்டைக்காரி அதான் பெந்தம் முறிஞ்டுத்துனு அம்புட்டுப் பேருக்கும் தெரியணும்னுதானே…” என்று முடிக்காமல் மீண்டும் அழத் தொடங்கினாள் தங்கமணி.

“வோ! நல்ல கல்பனை! கேட்டியா செல்லமணி. இப்படிக் கல்பனை பண்ணிண்டுதான் வைஃபா இருந்தவள் வைஃபையா ஆயிட்டா”

“வைஃபையா? அப்படிந்நா எந்நவாக்கும் செல்லமணி?” –தங்கமணி

“ஹோ! பெந்தம் தள்ளிப் போச்சுந்னு ச்சொல்லு செல்லமணி”. தங்கமணிக்குப் புரிந்தது.

“சுந்தரிக்குட்டி அந்த வத்தக் கொழம்பு சாதப் பொட்டலத்த எடு. ந்நேக்கு றொம்பப் பசிக்கறதாக்கும்.” என்று எடுத்து வைத்துக் கொண்டு இருவரும் சாப்பிடத் தொடங்கினர். வாசனை மூக்கைத் துளைக்கவும் செல்லமணிக்கும், தங்கமணிக்கும் நாவில் நீர் ஊறியது என்றாலும் கேட்க முடியாமல் தவித்ததை சோமு ஓரக்கண்ணால் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டான். 

“செல்லமணி, ஒங்களுக்குத் தராம ச்சாப்புடறோம்னு தெற்றிக்கண்டாங்கேட்டியா. எதித்தாப்புல இருக்கறவா பெந்தமில்லைனு ஆனப்புறம்…ம்ம்ம்....ஸ்செரி போகட்டும்… அவா ஸ்சாப்பிடலைனாலும்…ஸாரமில்லைகேட்டியா. இந்தா எல்லாத்துலயும் ஓரோரு பொட்டலம்” இப்படி இவர்கள் வாதம் செய்து கொண்டே வந்ததில் என்ன ஸ்டேஷன் வந்தது, கடந்தது என்பதை யாரும் கவனிக்கவே இல்லை. 

அங்கு கடந்து சென்ற ஒரு பெரியவர் அங்கு வந்த மணத்தில் திரும்பிப் பார்த்திட சோமு இருப்பதைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சியில், “டேய்! சோமு இங்க எப்படி? எப்படி இருக்க? உன் சாப்பாடு சாப்பிட்டு கொஞ்ச நாளாச்சு. இவதான் உன் வைஃபா” என்று சுந்தரியைப் பார்த்துக் கேட்டதும், 

“ஹோ! இதாராக்கும்! வாங்கோ! டி கே மாமா! ந்நந்நாருக்கேளா? ஆத்துல மாமி, கொழந்தைகள் எல்லாரும் ந்நந்நாருக்காளா? கோயம்புத்தூருக்கு பொண்ணாத்துக்குப் போயிண்டிருக்கேளாக்குமோ? ந்யான் இங்க ஒரு கல்யாணத்துக்கு வந்தேன். இது என்னோட ஸிஸ்டராக்கும். ஒக்காருங்கோ மாமா. சுந்தரிக்குட்டி கொஞ்சம் தள்ளி ஒக்காரு, மாமா உக்காரட்டும்…மாமா, வத்தக்குழம்பு ஸ்சாதம் இருக்குச் சாப்பிடறேளா?”

‘ஸிஸ்டராக்கும்’ என்றதைக் கேட்டதும், தங்கமணிக்கு ஆச்சரியம். சுந்தரிக்கோ அதிர்ச்சி.

“ஆமா, நான் என் பொண்ணாத்துக்குத்தான் போறேன். நான் சாப்பிட்டாச்சு. உங்களுக்கு எல்லாம் இருக்கா? கொஞ்சமா டேஸ்டுக்கு மட்டும். உன் கல்யாண லைஃப் எப்படிப் போயிண்டுருக்கு? ஸாரி உன் கல்யாணத்துக்கு வர முடியல. உன் வைஃப்  கொடுத்து வைச்சவ.”

“ஹோ அதுக்கென்ன மாமா. லைஃப் சந்தோஷமா போயிண்டிருக்கு. ந்நாந்தான் கொடுத்து வைச்சவன்கேட்டேளா. யென் ஆத்துக்காரி என்னை நன்னா பாத்துக்கறாளாக்கும். என்னை விட றொம்ப ந்நன்ன்னா சமைப்பாளாக்கும் கேட்டேளா” என்று சொல்லிவிட்டு வத்தக் குழம்பு சாதத்தை அவர் கையில் கொஞ்சம் கொடுத்து, “டேஸ்ட் பாருங்கோ மாமா!” என்று சொன்னான். சோமு பேசியதைக் கேட்டதும் தங்கமணிக்கு வியப்பு இன்னும் கூடியது. ‘நாங்க ச்சேந்துருக்கறாப்பலனா சொல்லறார்’ என்று நினைத்தாள்.

“ஓ! அப்படினா அவளையும் உன் தொழில்ல பார்ட்னரா போட்டுக் கூடக் கூட்டிண்டு போகலாமே”

“அவள் ந்நேக்கு லைஃப் பார்ட்னரா மட்ட்ட்டும் இருந்தா போரும் மாமா. ஆத்தப் பாத்துண்டு, அடுக்களைலியும் ஜோலி செஞ்சுண்டு…பாவம் அவள் இந்தத் தணல்ல எல்லாம் கஷ்டப்பட வேண்டாம்கேட்டேளா. ந்யான் இப்படி ஊரூரா அலைஞ்சுண்டு, ஆத்துல அவளுக்குச் சகாயிக்க முடியலையேனு ந்நேக்கு மனசுக்குக் கஷ்டமா இருக்காக்கும்.”

“உன் மனசு போலவே உன் வாழ்க்கை! வத்தக் குழம்பு ஸ்சாதம் சூப்பர்….அப்புறம் கொச்சில கல்யாணத்துல ஒரு பொண்ணு கொதிக்கற ரஸத்தைக் கைல கொட்டிண்டு.. நீ கூட ஐஸ்கட்டி எல்லாம் அவ கைல வைச்சு…ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிண்டு போனியே…..அந்தப் பொண்ணு இப்போ எப்படி இருக்கா?”

“ஓ! அந்தக் குட்டியா?!. அந்த ஆக்சிடெண்டுக்கு அப்புறம் அவாத்துல போகண்டானு சொல்லிட்டாளாம். இப்போ வரதில்லை”

தங்கமணி விக்கித்துவிட்டாள். ஓ அப்படிந்நா இவர் எந்நைத்தான் நினைச்சுண்டுருக்காராக்குமோ. இவர் மொதல்ல டைவேழ்ர்ஸ் தர மாட்டேனுதானே சொன்னார். ந்நாந்தானே பாட்டியும் மத்தவாளும் சொல்லறதக் கேட்டுண்டு ஆடினேன். இவர் சொல்லற மாதிரி அவா பணத்துக்குத்தானோ? “நீ சந்தோஷமா இருப்பேன்னா டைவேழ்ர்ஸுக்கு சைன் போடறேன்னு” தானே போட்டார்”. ஆனா? ந்நான்? என்று நினைத்து வருந்தினாள்.

“ஓ! ஓகே! சரி சோமு கோயம்புத்தூர் வந்தாச்சு. இறங்கணும். நைஸ் டு மீட் யு. அடுத்தாப்புல எங்காத்துல ஒரு கல்யாணம் வரது. அதுக்கு இப்பவே ஒன்ன புக் பண்ணியாச்சு. தேதி ஃபிக்ஸ் ஆனப்புறம் உங்கிட்ட தேதி எல்லாம் சொல்றேன். நீ இன்னும் முன்னுக்கு வரணும்னு பகவானை வேண்டிக்கறேன். சரியா…பை” 

“பை மாமா! ஜமாய்ச்சுடலாம் கேட்டேளா!” என்று சொல்லி அவருக்கு விடை கொடுத்தான். சாப்பிட்டு முடிக்கவும் அடுத்து பாலக்காடு ஸ்டேஷன் வந்தது. இரவு 8.45. மூட்டை முடிச்சுகளைத் தூக்கிக் கொண்டு இறங்கினர். தங்கமணி சோமுவையே பார்த்துக் கொண்டு இறங்கினாள். அவன் ஏதாவது சொல்வான் என்ற எதிர்பார்ப்பில்.

“செல்லமணி நீ முன்னாடி போ. எந்நப் பத்தி விஷமிக்கண்டாங்கேட்டியா. ந்யான் பிந்நாடி வந்துப்பேன்.” என்று தங்கமணி சொல்லவும், ஏமாற்றம், வருத்தம் கலந்த கோபத்துடன் செல்லமணி, “வாடி சுந்தரிக்குட்டி. நீ சோமுவுக்கு வெயிட்செய்யண்டாங்கேட்டியா. அவா ரண்டு பேரும் பாத்துப்பா.. ன்யான் உங்காத்துல உன்னைக் கொண்டாக்கறேன்” என்று சொல்லி சுந்தரியைக் கூட்டிக் கொண்டு சென்றான்.

“இந்த செல்லமணி எங்கயாக்கும் போறான்” என்று சொன்ன சோமு, ”ஏய் செல்லமணி! தங்கமணிய கூட்டிண்டு போ. இந்த ராத்திரியில அவள் எப்படி தனியா போவள்”

“ந்யானாக்கும் அவனப் போகச் சொன்னேன். நீங்கள் எநக்குத் துணையா இருக்கறப்போ ந்நேக்கு வேற ஆரும் வேண்டாங்கேட்டாளா!” என்று கண்ணில் நீர் கசிய தங்கமணி சொன்னதும், சோமு அங்குமிங்கும் திரும்பிப் பார்த்தான். “இப்போ ஆறாக்கும் ப்பேஸ்சினது? நீயாக்குமோ?!” 

“ம்ம்ம்ம்” என்று வெட்கத்துடன் தங்கமணி கண்ணில் நீருடன், “ந்நானேதான்” என்று சொன்னதும்,

“ஹோ! எந்நால நம்பவே முடியலையாக்கும் கேட்டியா! றொம்ப சந்தோஷமாருக்காக்கும்.” என்று சோமு தங்கமணியின் கைகளைப் பிடித்துக் கொள்ள, “ந்நேக்கும் தான்…ஆனா நமக்கு டைவேழ்ர்ஸ் ஆயுடுத்தே” என்று தங்கமணி சொல்ல, ”ஏய்! அத தூக்கி ஒடப்புல போடு. ந்நேக்கு நீ, ந்நோக்கு நான்” என்று பொது இடம் என்றும் பாராமல் அவளை அணைத்துக் கொள்ள, இருவரும் பொங்கி அழுதனர்! எல்லா உணர்வுகளும் கலந்த கண்ணீர்! வேடிக்கைப்பார்த்தவர்கள் “ஹப்பா சுபம் தான்” என்று பேசிக் கொள்ளவும், ரயில் கிளம்பவும் சரியாக இருந்தது!

(எங்க கதைல லாஜிக்கெல்லாம் தேடப்படாது கேட்டேளா!!!)