விண்ணிலிருந்து வந்த தாரகை..... கீதா ரெங்கன்

கொடுக்கப்பட்ட "எண்ணெய் அன்பு" -   ஐந்தாம் கருவுக்கு இரண்டாம்  கதை.

விண்ணிலிருந்து வந்த விண்மீன்

கீதா ரெங்கன்

சென்னை மீனம்பாக்கம் பன்னாட்டு விமான நிலையம் 2.30 மணி அகால இரவிலும் பரப்பரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. உறவுகளும் நட்புகளும் பிரிதலில் கை குலுக்கல்கள், பொக்கேக்கள், செல்ஃபிக்கள் என்று இருந்த கூட்டத்தினிடையே பேரன் துருவ் ட்ராலியைத் தள்ளிக் கொண்டு நுழைவாயில் வரை வந்ததும் ட்ராலியை வள்ளிப்பாட்டி தன் கைக்கு மாற்றிக் கொண்டு உள்ளே நுழைய பேரன் விசிட்டர் சீட்டு வாங்கிக் கொண்டு விசிட்டர் பகுதிக்குள் சென்றான்.

பாட்டி பவளத்தைத் தொட இன்னும் 5 வருடங்கள் உள்ளன என்றாலும் இன்னும் 10 வயது குறைத்துச் சொல்லலாம் போன்று கம்பீரத்துடனும், கெத்துடனும் இருந்தார். ப்ரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ் 5.30 மணிக்கு டேக் ஆஃப். செக்கின் முடிந்து செக்யூரிட்டி செக்கப் போகும் முன் பேரனுடன் கம்பித் தடுப்பிற்கு இப்புறம் நின்று பாட்டிகளுக்கே ஆன கரிசன அட்வைஸ்களைக் கொடுத்துவிட்டு உச்சி முகர்ந்து பை சொல்லிக் கொண்டே செக்யூரிட்டி செக் வரிசையை நோக்கி நடந்த போது

“ஓ! காட்! ஸாரி..ஸாரி வெரி வெரி ஸாரி” என்ற குரல் கேட்டுத் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினார். ப்ரிட்டிஷ் ஏர்வேஸின் விமானப் பணிப்பெண்ணின் சீருடையில் ஓர் இந்திய முகம். வள்ளிப் பாட்டி எதற்கு “ஸாரி” என்று சொல்கிறது இந்தப் பெண் என்று. கவனித்ததில் தன் ட்ராலியில் சிறிதாக இடித்தபடி அவளது ட்ராலி பேக்.

“ஸாரி? நான் தான் சொல்லணும் பெண்ணே! என் பேரனுக்கு பை சொல்லிக்கிட்டே செக்யூரிட்டி வரிசையைப் பார்த்துக்கிட்டே நடந்ததுல கவனிக்கலை..”

“ஓ! நோ! இட் ஸ் மை மிஸ்டேக். நான் கொஞ்சம் ஹரிபரில… ஸாரி அகைய்ன்” என்று சொல்லிவிட்டு வேகமாக நகர்ந்தாள். அப்பெண்ணிற்கு வள்ளிப் பாட்டியின் முகம் ரொம்ப ஃபெமிலியராக இருந்தது போல் தோன்றவே மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தபடிச் சென்றாள். வள்ளிப் பாட்டிக்கும் இப்பெண்ணின் முகம் ஏனோ மனதிற்கு நெருக்கமாகத் தோன்றியது.

வீணான கற்பனை! உலகில் ஒரே போன்று 7 பேர் இருப்பார்களாமே! என்று சிந்தனையைப் புறந்தள்ளி செக்யூரிட்டி செக்கப் முடிந்து கேட் அருகே லௌஞ்சில் காத்திருந்த போது, அந்தப் பெண் ப்ரிடிஷ் ஏர்வேஸ் யூனிஃபார்மில்தானே இருந்தாள் அவளும் இதே ஃப்ளைட்டில் ஏர்ஹோஸ்டஸா? பேத்தி இப்போது உயிரோடிருந்தால் இவள் வயதுதான் இருக்கும் ஒரு 23, 24 வயது.? இப்படித்தான் இருந்திருப்பாளோ. விளம்பரத்தில் வரும் அழகுப் பதுமையாய்! விமானப் பணிபெண் என்றால் சும்மாவா?

மொபைல் அதிர்ந்தது! ஓ! அவளைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்ததில், வாட்சப் குடும்பக் குழுவில் விசாரித்து மெசேஜ் வந்திருக்குமே! மறந்தேவிட்டதே என்று செக்கின் எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்து ஃப்ளைட்டுக்குக் காத்திருப்பதை மெஸேஜ் அனுப்பினார். மகனுடனும் பேசினார். விமானத்திற்குச் செல்லும் கேட் திறந்திட, விமானத்தின் நுழைவாயிலில் அதே பெண். வள்ளிப்பாட்டிக்கு மகிழ்ச்சியோ மகிழ்ச்சி. அப்பெண்ணும் வியப்புடன் நோக்கிவிட்டு மலர்ந்து காலைவணக்கம் சொல்லி பாட்டியை அவரது சீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று மேலே அவரது ஹேன்ட் லக்கேஜை காபினில் வைக்க உதவினாள்.

பாட்டியை அப்பெண்ணின் நினைவு விடவில்லை. தமிழ்ப்பெண் போல இருக்கிறாளே. சென்னையில்தான் இருப்பாளோ? ஆனால் உச்சரிப்பு ப்ரிட்டிஷ் அக்சென்ட். லண்டன் வாழ் தமிழ்ப்பெண்ணோ?

“மேம் ஃப்ளைட் டேக் ஆஃப் ஆகப் போகிறது. ஸீட் பெல்ட் ப்ளீஸ்” என்று அந்தப் பெண்ணின் குரல் கேட்டதும், ஸீட்பெல்ட் கூடப் போட மறக்கும் அளவு அப்பெண்ணின் நினைவு இவ்வளவு நேரம் தன்னை ஆக்கிரமித்துள்ளதே என்று நினைத்துக் கொண்டார். பாட்டிக்கு சீட்பெல்டைப் போட உதவிவிட்டு, கால்களைச் சரியாக நீட்டி வைத்துக் கொள்ளவும் உதவினாள் வசீகரமானப் புன்னகையுடன்!

ஃப்ளைட் டேக் ஆஃப் ஆகி முக்கால்மணி நேரம் கடந்ததும் காஃபி, டீ, ஜூஸ் வழங்க வந்தாள் அப்பெண். பாட்டியின் கண்களில் சோர்வு தெரியவும், “மேம்! எனி ப்ராப்ளம்?” என்று கேட்டதும் பாட்டிக்கு அவளது கரிசனம் இதமாய் இருந்திட அவள் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு,

“இல்லை எதுவும் இல்லை” என்று ஆரஞ்ச் ஜூஸ் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டார். ஏதேனும் பிரச்சனை என்றால் தன்னிடம் சொல்லுமாறும் சொல்லிவிட்டுச் சென்றாள்.

இவளிடம் சொல்லும் வேதனையா இது? எனக்குத்தான் ஏனோ அவளைப் பேத்தியாகக் காணத் தோன்றுகிறது. அவள் யாரோ? “எந்தப் பொண்ணையாவது பாத்து என் பேத்தி போலனு ஓவரா ஆசைய வளத்துக்காதேனு” பேரன்கள் மற்றும் மகனின் குரல்கள் எச்சரித்தது. ஜூஸைக் குடித்து முடித்த பாட்டி இன்னும் 10 மணி நேரத்தைக் கடக்க வேண்டுமே என்று கண்ணை மூடிக் கொண்டார்.

கண்ணை மூடினால் இந்த மனசு சும்மாவா இருக்கிறது. திறந்த வீட்டிற்குள் கண்டதும் நுழைவது போல் நுழையும் பாழாய்ப் போன நினைவுகளை எந்த செக்யூரிட்டி செக்கும் இல்லாமல் மனம் அனுமதிக்கிறது.

15 வயதில் திருமணம். 20 வயதுக்குள் முதலாவது ஆண், இரண்டாவது பெண், மூன்றாவதும் பெண் என்று மூன்று குழந்தைகள். மகன் கானமூர்த்திக்கும், மகள்களில் பெரியவள் சாரமதிக்கும் ஒரே வருடத்தில் கல்யாணம்! மகன் சிங்கப்பூர் சென்று பின்னர் லண்டனில் செட்டில் ஆகிவிட்டான். சாரமதியின் இரு ஆண் குழந்தைகளும் சிறிய குழந்தைகளாக இருந்த போது சாரமதிக்கு இரத்தப் புற்றுநோய் வந்து விண்ணுலகம் சென்றுவிட்டாள். குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்ள என்று மாப்பிள்ளை 6வது மாதத்தில் மறுமணம் செய்து கொண்டாலும் குழந்தைகள் வள்ளிப்பாட்டி, தாத்தாவிடம் தான் வளர்ந்தார்கள்.

மூன்றாவது மகள் வருணப்பிரியாவின் திருமணத்தின் போது பிரச்சனைகள் எழுந்ததால் சம்பந்திகள் வள்ளிப்பாட்டிக் குடும்பத்துடன் பேச்சுவார்த்தை வைத்துக் கொள்ளவில்லை. மாப்பிள்ளை அஸ்ஸாமில் தேயிலை கம்பெனியில் நல்ல வேலையில் இருந்தார். அவரது பெற்றோரும் அவர்களுடன் இருந்ததால் தொடர்பே இல்லாமல் இருந்தது. பாட்டியின் குடும்பமே வேதனைப்பட்டது. அப்போதெல்லாம் இப்போது இருப்பது போல் தொலைதொடர்பு இல்லையே.

மூன்றாவது பெண்ணிற்கு, வள்ளிப்பாட்டியின் குடும்பத்திற்கே ஒரே பேத்தியாக நட்சத்திரா பிறந்தாள். பிரசவத்திற்குக் கூட அம்மாவின் வீட்டிற்கு வரவில்லை. அதன் பின், மாமியாரின் உடல்நிலை குன்றியதால், மாமியாரும் மாமனாரும் போபாலில் இருக்கும் தங்கள் வீட்டிற்கே வந்துவிட்ட பின் இரு முறை, பிரச்சனைகளுக்கு நடுவில் எப்படியோ மாப்பிள்ளையும், மகளும் குழந்தையுடன் வந்து சென்றனர்.

ஆனால் விதி அங்கும் விளையாடியது. பேத்தி நட்சத்திரா 4 வயதாக இருந்த போது பாட்டியின் மகள் ரத்தப் புற்றுநோயால் இறந்து போனாள். அதன் பின் மாப்பிள்ளை பேத்தியுடன் வந்து தங்கிவிட்டுப் போனார். கொள்ளை அழகு. பொம்மை போல் மகளின் சாயலில் இருந்தாள். அது ஒன்றுதான் ஆறுதலாக இருந்தது. குழந்தை அம்மாவைத் தேடி அழுத போதெல்லாம், பாட்டி விண்ணைக் காட்டி “அதோ பார் அந்த நட்சத்திரம் அதுதான் உன் அம்மா உன்னப் பாத்துக் கண்ணைச் சிமிட்டரா பார்” என்று சொல்லி சாதம் ஊட்டியிருக்கிறார். தன் மகளைத் தானே வளர்ப்பேன் என்று மாப்பிள்ளை விரும்பியதால் தடுக்கவில்லை. மாப்பிள்ளையைத் தொடர்பில் இருக்குமாரும், முடிந்த போது நட்சத்திராவை தங்களுடன் தங்க விடவும் வேண்டிக் கொண்டனர், புகைப்படங்களும் எடுத்துக் கொண்டார்கள்.

அவர்கள் வந்தது அதுவே கடைசியாகிப்போனது. மாப்பிள்ளையும், நட்சத்திராவும் பைக்கில் சென்ற போது ஏற்பட்ட விபத்தில் இறந்துவிட்டார்கள் என்ற செய்திதான் வந்தது, 10 நாள் தாமதமாக. அதன் பின் எந்த விவரமும் கிடைக்கவில்லை. வள்ளிப்பாட்டியும் தாத்தாவும் தாங்கள் என்ன பாவம் செய்தோமோ என்று வருந்தி வெந்த நாட்கள். அடுத்து வள்ளிப்பாட்டியின் கணவரின் மரணம்.

ஏனோ ஒரு சிலரின் வாழ்கையில் மட்டும் விதி எனும் அரக்கன் மிகவும் கோரமாக விளையாடுகிறான். பாட்டிக்கு. வேதனையிலிருந்து மீளவே ஒரு சில வருடங்கள் ஆனது. இப்போதும் அதை நினைத்தால் சிறு குழந்தை போல் தேம்பி அழத் தொடங்கிவிடுவார்.

தன்னை விடச் சிறியவர்கள் எல்லாம் கண்ணை மூட அதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டு தான் வேதனையில் வாழ வேண்டியுள்ளதே என்று நினைத்தாலும் தன் மகள் சாரமதி விட்டுச் சென்ற குழந்தைகள் துருவ் மற்றும் கார்த்திகேயனுக்காகத் தான் வாழ்வதை நினைத்துச் சமாதானம் அடைவார். பேரன்கள் நல்ல வேலையில் இருக்கிறார்கள். பாட்டியும் பேரன்களுமாக சேர்ந்து ஒருவருக்கொருவர் அன்பான பராமரிப்பில் வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது

இப்போது மகனுடன் சில மாதங்கள் இருந்துவிட்டு வருவதற்குத்தான் இந்தப் பயணம். மகன் வழி இரு பேரன்கள். மூத்தவன் அஸ்வின் மருத்துவன். இரண்டாமவன் பரணிதரன் இசையில் ட்ரினிட்டி காலேஜில் மேற்படிப்பில். பாட்டி என்று பிரித்தானிய உச்சரிப்பில் அழைப்பதே இனிமையாக இருக்கும். பாட்டியிடம் தமிழில் பேச வேண்டும் என்று கொஞ்சம் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பாட்டியும் ஆங்கிலம் கற்றுக் கொண்டு பேரன்களுக்கு நிகராகப் பேசுவார். அன்பான மருமகள் லலிதா.

பாட்டியின் வீட்டில் நட்சத்திரக் கதைகள் மிகவும் ப்ராபல்யம். பாட்டியின் மூன்று குழந்தைகளும் திருமணத்திற்கு முன் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டபடி தங்கள் குழந்தைகளுக்கு நட்சத்திரங்களின் பெயரிலோ அதன் அர்த்தத்திலோ பெயர் சூட்ட வேண்டும் என்று. அப்படியே சூட்டவும் செய்தார்கள்.

“மேம் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட். வெஜ்?” என்று பின்னாலிருக்கும் பயணியிடம் அப்பெண் கேட்கவும், தற்காலிகமாகப் பூமிக்குச் சென்றிருந்த பாட்டியின் மனம் விமானத்திற்கு வந்தது. பாட்டியிடமும் வெஜ் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்தானே என்று உறுதி செய்து கொடுத்துவிட்டு அப்பணி முடிந்ததும் பாட்டியின் அருகில் வந்து அதிகமாகக் குளிருகிறதோ என்று கேட்டு பாட்டியிடம் இருந்த கம்பளியால் போர்த்தினாள். கண்களில் காலையில் பார்த்த ஃப்ரெஷ்னெஸ் இல்லாமல் சோகம் இருப்பதாகத் தெரிந்ததும் அவரது கையைப் பிடித்துக் கொண்டு என்ன பிரச்சனை என்று கேட்கவும் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவரின் கண்கள் அப்பெண்ணின் கோட்டில் குத்தியிருக்கும் அந்தப் பேட்ஜிற்குத் திரும்பியது.

“ஐ ஆம் தாரா”

“ஓ அப்படி என்றால் என் பேத்தி இறக்கலையோ? ஒரு வேளை என் பேத்தியை வேறு ஒரு ரூபத்தில் இறைவன் இந்த விண்ணில் அனுப்பியிருக்கானோ?” பாட்டியின் மனது பரபரக்க

“ஏதாவது பிரச்சனையா”

“நோ!...நோ…நைஸ் நேம். ஐ லைக் இட். இன்ஃபேக்ட்…..” என்று தொடங்கியவர் நிறுத்தியதும் தாரா என்ன என்பது போல் பார்க்கவும் ஒன்றுமில்லை என்று சொல்லி, பெருமூச்சுடன், “ஓகே! யு கேரி ஆன் யுவர் ட்யுட்டி, மை சைல்ட்” என்று தலையை வருடிச் சொல்லவும், தாரா, அவரது கையைப் பிடித்துக் கொண்டு,

“லைஃப் இஸ் ப்யூட்டிஃபுல்! வி ஆர் ப்ளெஸ்ட்! ஜஸ்ட் அங்க பாருங்க! லவ்லி பேபி! க்யூட் ஸ்மைல்! சரி ஏதாவது சினிமா பார்க்கிறீர்களா” என்று கேட்கவும், சரி எனவும் அப்பெண் போட்டுக் கொடுத்துவிட்டு “ஏதாவது பிரச்சனை என்றால் தயங்காமல் சொல்லுங்கள்.” என்று சொல்லி அன்புடன் வருடிக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றாள்.

அவளது வார்த்தைகள் பாட்டியுள் மகிழ்ச்சியாய்ப் பரவிட, படம் கூடப் பார்க்காமல் அந்த நினைவிலேயே உறங்கியும் போனார். லஞ்ச் வந்தது. தாரா அடிக்கடி வந்து பாட்டியைக் கவனித்துக் கொண்டாள். லண்டன்!. விமானம் தரையிறங்கியது. இறங்கும் முன் பாட்டியிடம் தாரா தனது அலைபேசி எண்ணைக் கொடுக்க, பாட்டியும் தாராவிடம் தன் விலாசம், அலைபேசி எண்ணைக் கொடுத்தார். இருவருமே தங்களை ஏதோ ஒன்று பிணைப்பது போல் உணர்ந்தனர்.

“அடுத்த ட்யூட்டி எப்போ”

“நாளை மறு நாள் தான்”

“நாளை ஞாயிறு! வீட்டில் எல்லாரும் இருப்பாங்க. இனிய காலை எங்க வீட்டுல தொடங்கட்டுமே!”

“ஐ வில் ட்ரை. வருவதாக இருந்தால் உங்களை அழைக்கிறேன். நீங்களும் இங்குச் சில மாதங்கள் இருப்பீர்கள் தானே?”

“ஆம்! யு ஆர் ஆல்வேய்ஸ் வெல்கம்”

பாட்டியை அழைத்துச் செல்ல இரண்டாவது பேரன் பரணி வந்திருந்தான். பாட்டி அவனைக் கண்டதும் தான் கண்ட பெண்ணைப் பற்றி ஒன்று விடாமல் சொல்லவும், அவன் சிரித்துக் கொண்டே,

“ஓ பாட்டி! ஒவ்வொரு தடவையும் யாரையாவது பாத்து நட்சத்திரா மாதிரி இருக்கானு சொல்லுற.” என்று கலாய்த்தான். சென்னையிலிருந்து அழைப்பு….”ஹை துருவ், கார்த்தி பாட்டி அரைவ்ட். ஐ ஆம் ட்ரைவிங்க்……பாட்டி இந்தா துருவும், கார்த்தியும்” 

பாட்டி அவர்களிடமும் தாரா புராணம் பாடினார். ஸ்பீக்கரில் இருந்ததால் அவர்களும் பரணியும் சேர்ந்து சிரித்துக் கலாய்த்தனர். பரணியின் அண்ணன் அஸ்வினை நினைத்து பாட்டி வேறு கணக்கும் போட்டார். வீட்டிற்கு வந்ததும் தாராவைப் பற்றி பிரஸ்தாபித்தார்.

“ஹோ அம்மா உனக்கு ரொம்ப பிரமை! அரண்டவன் கண்ணுக்கு இருண்டதெல்லாம் பேய்னு சொல்றாப்ல யாரையாவது நாம மனசுல நினைச்சுட்டே இருந்தா, நாம பாக்கறவங்க எல்லாம் அப்படியே இருக்காப்ல இருக்கும்…”

“பாட்டி, அப்பா தாராவ கோஸ்ட்னு சொல்றாரு” என்று கலாய்த்தான் அஸ்வின். அவர்களது மதிய உணவு நேரம், பாட்டிக்கு இந்திய நேரப்படி மாலை காஃபி நேரம். பாட்டி ஃப்ளைட்டில் சாப்பிட்டிருந்ததால் காஃபி மட்டும் போதும் என, பாட்டியை ரெஸ்ட் எடுத்துக்கொள்ளச் சொன்னாள் மருமகள் லலிதா. மாலையில் தாராவின் அழைப்பு. மறு நாள் ஞாயிறு காலை தான் வருவதாக. பாட்டிக்கு ஒரே  பரபரப்பு. ஏதோ தன் பேத்தியே வருவது போல் தடபுடலாகச் சமைக்க வேண்டும் என்றார். சென்னையில் இருக்கும் பேரன்களிடமும் சொல்லிச் சந்தோஷப்பட்டார்.

“அத்தை அவ இந்த ஊர்னா சாப்பாடு?….” என்று மருமகள் இழுக்கவும்

“பரவால்ல, நம்ம ஊர் சாப்பாடே செய்வோம். அதிருக்கட்டும். அவ அம்மாவுக்கு வாங்கி வைச்ச அந்த ஸ்டார் ஸ்டட் இருக்கே…..அத” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே மருமகள் லலிதா குழம்பினாள்.

“அத்தை என்ன சொன்னீங்க? அவ அம்மாவா? என்ன அத்தை? இவ தாரா! கிஃப்ட் கொடுக்கலாம். ஆனா, நீங்க அவ அம்மானு சொல்றீங்களே!? .அப்புறம் அவளைப் பத்தி ஒன்னுமே தெரியாதே…ஸோ..வரட்டுமே பார்ப்போமே…”

“என்னவோ தெரியலை லலிதா, அவ நம்ம வீட்டுப் பொண்ணு போலவே தோணுது.”

மூத்த மகளின் பேரன்கள் கூட இருப்பதால் அந்த மகளை இழந்ததை விட, சின்ன மகள் குடும்பமே இல்லாததால், ஒரே பேத்தியும் போனதால், இப்படிச் சிலசமயம் நினைத்துக் கொள்கிறார், பாவம். என்று நினைத்துக் கொண்டாள் லலிதா. இரவு மகனிடமும். பேரன்களிடமும் சொல்லிச் சொல்லி மகிழ்ந்தாள். அவர்களும் பாவம் அவர் மகிழ்வுடன் இருக்கட்டும் என்று விட்டுவிட்டனர். மருத்துவப் பேரன் பாட்டியின் பிபி, சுகர் எல்லாம் செக் பண்ணினான்.

“கூல்! ஆல் பெர்ஃபெக்ட்” என்றான்

“எல்லாம் பெர்ஃபெக்ட்டாதான் இருக்கும். அதுவும் நாளைக்குத் தாரா வராளே!” என்று மகன் மூர்த்தி பாட்டியைச் சீண்டினான். என்றாலும் எல்லோருக்குமே தாராவைப் பார்க்கும் ஆர்வம் இருக்கத்தான் செய்தது.

மறுநாள் ஞாயிறு காலை தாராவை வரவேற்க வீடே அலங்காரத்துடன் ஜொலித்தது. பாட்டியோ உற்சாகத்துடன் சமையலறையில் புகுந்தார். டிப்பிக்கல், இந்திய பாரம்பரிய கல்யாணச் சாப்பாடு தயாரானது. வாழை இலையில்தான் சாப்பாடு என்று அதுவும் வாங்கியாயிற்று. தாரா மட்டும் தான் வர வேண்டும்.

தாரா வந்தாள். 

அழைப்பு மணி ஒலிக்கவும் அனைவரும் வாயிலில் வந்திட வரவேற்பே தடபுடலாக இருந்தது. தெய்வீக உணர்வுடனான கலையம்சம் நிறைந்த வீட்டைப் பார்த்ததும், இதுவரை உணர்ந்திராத ஒரு வித்தியாசமான உணர்வு, அனுபவம் தன்னுள் பரவுவதை உணர்ந்தாள். மூர்த்திக்கும் கூட, தன் தங்கை வருணப்பிரியா அந்த வயதில் பாய்கட், ஜீன்ஸ், பொட்டில்லாத நெற்றி என்றிருந்திருந்தால் எப்படி இருந்திருப்பாளோ அப்படியே தாரா இருப்பதைப் போல் தோன்றிடத் தன் அம்மா பரபரத்ததில் வியப்பில்லை என்றே நினைத்தான். பாட்டி தாராவின் உச்சி முகர்ந்து, தாராவை முதலில் பூஜை அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

“அம்மா ஒரு நிமிஷம்” என்று சொல்லிய மூர்த்தி, “தாரா! பூஜை அறை.. உனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே? என்று கேட்டிட, பாட்டிக்கு அப்போதுதான் உறைத்தது. தான் இதுவரை தன் பேத்தியாகவே நினைத்து நடந்து கொண்டது. “ஸாரி” என்றார்.

“நோ ப்ராப்ளம். இதுல என்ன இருக்கு? எல்லாக் கடவுளும் ஒன்னுதானே!” என்று சொல்லி பூஜை அறைக்குள் சென்றவளுக்குச் சட்டென்று புல்லரித்தது. சிறிய வயதில் ஏதோ ஒரு கோயிலுக்குச் சென்ற நினைவு வந்தது. சுற்றிக் கண்ணைச் சுழல விட்டதில் எதிர்ப்புறம், சந்தனம், குங்குமம் வைக்கப்பட்டிருந்த புகைப்படங்களில் ஒன்று ஈர்த்தது. தாரா பக்கத்தில் போய்ப் பார்க்கவும், பாட்டி அதைக் காட்டி,

“என் ரெண்டாவது பொண்ணு, மாப்பிள்ளை, அவங்க மகள், இது என் மூத்த மகள், மாப்பிள்ளை, இது என் ஹஸ்பன்ட். எல்லாரும் விண்ணில்” என்று மேலே காட்டினார். புகைப்படத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளுக்குக் கொஞ்சம் குழப்பம். இது உண்மையாக இருக்குமா? மனம் பரபரத்தது.

“என்னாச்சு தாரா அப்படியே நின்னுட்ட?”

“இது…இது உங்க மகளா?” என்று வியப்புடன் கேட்டுத் திரும்பவும், பாட்டி அதற்குள் சமையலறைக்குச் சென்றிருந்தார். பாயஸமும், வடையும் பூஜை அறைக்கு வந்தன.

“ஆமாம்…தாரா! இதோ இந்தக் குழந்தைய நினைச்சுத்தான் உன்னை மாதிரியான சில பொண்ணுங்களை எல்லாம் தன் பேத்தி மாதிரினு சொல்லுவாங்க அம்மா. ஆனா இதுவரை யாரும் வீட்டுக்கு வந்ததில்லை.…” என்றான் மூர்த்தி.

“ஐ ஸீ!.” சாமி அறையிலிருந்து ஹாலுக்கு வந்தாள். “அதுல இருக்கறவங்க என் பேரன்ட்ஸ் போல இருக்கு. வேக் மெமொரிஸ்… அவங்க எங்க இருந்தாங்க”

“உன் பேரன்ட்ஸ்? ஆர் யு ஷ்யூர்? அவங்க அஸ்ஸாம்ல” என்று சொல்லித் தன் தங்கையின் கதையைச் சுருக்கமாகச் சொல்லி அதன் பின் வேறு விவரங்கள் இல்லை என்றான்.

“ஓ! இஸ் இட்? ஓ! காட்! அம்மா ப்ரியா, அப்பா விக்கி! தட் ஆக்ஸிடென்ட்… என் கதை போல இருக்கு! ஐ திங்க் தட் சைல்ட் மஸ்ட் பி..யா…ஐ ஆம் தட் சைல்ட் ”

“இஸ் இட்? ஆர் யு ஷ்யுர்? .எப்படி தாரா? விக்னேஷும் குழந்தையும் இறந்துட்டதாத்தானே எங்களுக்குத் தகவல் வந்துச்சு. கடவுளே இது நிஜமா? என்று அம்மாவிடம் சொல்ல பரபரக்க, பாட்டியும், லலிதாவும், பூஜை அறையிலிருந்து வந்து, “சப்பிடலாம்” என்று சொல்ல…

“அம்மா……நீ நினைச்சது உண்மையாயிடுச்சும்மா, தாரா தான் நட்சத்திரா”

பாட்டி அப்படியே உறைந்து நின்றார்! நெஞ்சே அடைத்துவிடும் போல் இருந்தது! பேச்சே இல்லை. அப்படியே பேத்தியைக் கட்டிக் கொண்டுத் தேம்பித் தேம்பி அழுதார்! பேரன்கள் இப்படியும் நடக்குமா என்ற வியப்பில் ஆழ்ந்து வாயடைத்து நின்றிருந்தனர்.

“எப்படித் தாரா? என் நட்சத்திராவா நீ!? கடவுளே……இது…..உண்மைதானா….?” அதற்கு மேல் பாட்டியால் பேச இயலவில்லை.

“வேக் மெமொரிஸ்… நானும் அப்பாவும் பைக்ல போனது. நான் கீழ விழுந்தேன். அப்புறம் என்னாச்சு தெரில. என்னை வளர்த்த என் அம்மா அப்பா, இங்கிலிஷ் கப்பிள். அவங்க எனக்குப் புரியற வயசு வந்தப்ப சொன்னது…. ஆக்ஸிடென்ட்ல ஆன் த ஸ்பாட்ல அப்பா இறந்துட்டாராம். 

நான் ரோட்லருந்து உருண்டு கீழ மரத்தடில விழுந்திருந்திருக்கேன். ஸிட்டிலருந்து ரொம்ப வெளிலயாம். ஆக்ஸிடென்ட் ஸ்பாட்டுக்கு லேட்டா வந்த போலீஸுக்கு நான் கண்ணுல படலை. அப்புறம் அங்க ஒரு வயசான ட்ரைபல் ஷெப்பர்ட் என்னைப் பார்த்துட்டு, மூச்சு இருக்கறதப் பாத்துட்டு எடுத்துட்டுப் போய் ஹெர்பல் மெடிசின் கொடுத்துக் காப்பாத்திருக்கார்.

6 மாசம் அங்கதான் இருந்திருக்கேன். அவருக்கு நான் பேசினது புரியலை. ஆனா மா, பா ஸவுண்ட் நான் என் பேரன்ட்ஸ் சொல்லி அழுதுருக்கேன்னு அவருக்குப் புரிஞ்சுருக்கு. அந்தத் தாத்தா எனக்கு வானத்தைக் காட்டி, மா, பா, தாரா…தாரா நு சொல்லிக் காட்டுவார். அது எனக்கு நினைவு இருக்கு. அங்க ஆடு நிறைய இருக்கும். சுத்தி மரம், மலை, காடுனு இருக்கும்.

அப்போ அஸ்ஸாம்ல ட்ரைபல் கான்ஃபிளிக்ட்ஸ் ரொம்பத் தீவிரமா இருந்துச்சாம். என்னைக் காப்பாத்தின அந்த ட்ரைபல் தாத்தா போலீஸ்கிட்ட போகலையாம். எனக்கு ஏதாவது ஆபத்து வந்திரும்னு பயந்து என்னைத் தனியாவே விடமாட்டாராம். அவர் ச்ர்ச்சுக்கு என்னையும் கூட்டிட்டுப் போனப்ப அங்க வந்திருந்த இங்க்ளிஷ் கப்பிள் என்கிட்ட அன்பா பேசிட்டிருக்கறதப் பார்த்து, குழந்தைய பாத்துக்க முடியலை, கூட்டிட்டுப் போக முடியுமானு கேட்க, அவங்களும் கொஞ்சம் ஏஜ்ட் கப்பிள், குழந்தை இல்லாததால சரினு சொல்லிட்டாங்களாம்.

ஆனா முதல்ல என்னை ரொம்ப சமாதானப்படுத்த வேண்டியிருந்துச்சாம். நான் 4 வயசுல இருந்ததால என்னைத் தத்தெடுக்க ரொம்பப் பாடுபட்டு அப்புறம் மிஷினரி மூலமா கஷ்டப்பட்டு ஃபார்மாலிட்டிஸ் கம்ப்ளீட் பண்ணிக் கூட்டிட்டு வந்தாங்களாம். ஆனா அவங்க ரொம்ப ரொம்ப நல்லவங்க. அன்பானவங்க. இங்க வந்து எனக்கு கவுன்சலிங்க் எல்லாம் கொடுத்து, அன்புனாலயும், பிரார்த்தனையினாலயும் நான் அந்த அதிர்ச்சியிலருந்து இருந்து வெளிய வந்து நல்லா ஆனேனாம். 

இப்ப அவங்களும் உயிரோட இல்லை. யாருமே இல்லையேனு நினைச்சு சில சமயம் வருத்தமா இருக்கும். எனக்கு என் பேரன்ட்ஸ் முகம் நினைவு இருக்கு. க்ரான்ட்மாவ ஏர்போர்ட்ல பார்த்ததும் என் அம்மா போல இருக்காங்களோனு தோணிச்சு. மனசுக்குள்ள ஏதோ ஒன்னு அவங்க என்னைக் கூப்பிட்டப்ப வரத் தோணிச்சு. இங்க அந்த ஃபோட்டோ பார்த்ததும்…… அதான் உங்ககிட்ட விவரங்கள் கேட்டேன்….’

“மிராக்கிள்” என்றான் மருத்துவப் பேரன் அஸ்வின். எல்லோருக்குமே அப்படித்தான் தோன்றியது.

“இனி என்னை மேம்னு கூப்பிடாதமா. பாட்டினோ, அம்மானோ கூப்பிடேன். எனக்கு நீ நட்சத்திரா. தாரா, நட்சத்திரா ரெண்டும் ஒன்னுதான். பாரு எப்படி அதுவும் அமைஞ்சுசருச்சு! உனக்கு ரெண்டு அண்ணாக்கள் இருக்காங்க சென்னைல. ஈவ்னிங்க் காட்டறேன். இதோ இவங்க உனக்கு மாமா, அத்தை, கஸின்ஸ் என்று அறிமுகப்படுத்தினார். உறவு சொல்லிக் கூப்பிடறியாமா….ப்ளீஸ்”

எல்லோரும் பாட்டியை ஆமோதித்தனர். அன்றைய தினத்தைக் கொண்டாட நினைத்தனர். தாராவும் தன் உறவுகள் கிடைத்த மிரக்கிளை நினைத்து மகிழ்ச்சியில் திளைத்தாள். வித்தியாசமான சாப்பாடு, கல்சர், பரணி கீபோர்டில் வாசித்த கதனகுதூகலம் அனைத்தையும் ரசித்தாள்! குடும்பமே குதூகலித்தது!

“சரி நீ இனி எங்களோடு இருக்கியா. ப்ளீஸ். இனிமேலும் தனியா இருக்க வேண்டாமே. குட் யு கன்ஸிடர் இட்?” - மூர்த்தி

“ரொம்ப சந்தோஷமாத்தான் இருக்கு. ம்ம்ம் பட், நான் வளர்ந்த கல்சர், மதம் டிஃப்ரன்ட். யோஸிக்கணும். கொஞ்சம் டைம் வேணும். அதுக்கு முன்னாடி, என்னை வளர்த்த பேரன்ட்ஸோட க்ளோஸ் ரிலேட்டிவ்ஸ் எனக்கும் ரிலேட்டிவ்ஸ். அவங்க அன்புக்குக் கடமைப்பட்டிருக்கேன் அவங்ககிட்ட எல்லாம் சொல்லி உங்களை அறிமுகப்படுத்தி அப்புறம் இங்க வரதைப் பத்தி யோசிக்கலாம் இல்லையா?”

“நிச்சயமா….தாரா. வாட் யு ஸே இஸ் 100% ரைட். ஒரு கெட்டுகெதர் அரேஞ்ச் பண்ணி எல்லாரையும் வரவழைச்சு சொன்னா நல்லாருக்கும் இல்லையா?.ம்ம் அன்ட், வி கேன் ஈஸிலி அட்ஜஸ்ட் வித் யு தாரா என்று இரு பேரன்களும் சொல்ல,

“ஃபர்ஸ்ட் ஒன்.. இட்ஸ் எ குட் ஐடியா!......செகன்ட் ஒன்…..ம்ம் புரிகிறது! கிவ் மி சம் டைம்..” தாராவுக்கு மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருந்தது இவர்களின் அன்பும். வளர்த்த அம்மா அப்பா சொல்லும் “லைஃப் இஸ் ப்ளிஸ்ஃபுல்” வார்த்தைகளை அவள் உதடுகள் உச்சரித்தன.

“நட்சத்திரா! நான் ஒன்னு கேக்கட்டா? ப்ளீஸ் தப்பா எடுத்துக்காத. நீ இந்த ரிஸ்க் நிறைஞ்ச வேலைதான் செய்யணுமா? வேற வேலை தேடிக்க முடியாதா?” என்று பாட்டி தன் ஆதங்கத்தை வெளியிட்டார்.

“எனக்குச் சின்ன வயசு நினைவுகள் அப்பப்ப வரும். ஒரு பாட்டி….தட் மஸ்ட் பி யு?! எனக்கு வானத்தைக் காட்டி என் அம்மா ஸ்டார்னு சொன்னது, அப்புறம் அந்த தாத்தா வானத்தைக் காட்டிச் சொன்னது, என்னை வளர்த்த அம்மா அப்பா சொன்னது எல்லாம் மனசுல ஆழமா பதிஞ்சிடுச்சு. என் பேரன்ட்ஸ் நட்சத்திரங்களா, மேகங்களோட இருக்கறதா நினைச்சு தேடுவேன். சில சமயம் அழுகை வரும். அப்ப ஏதாவது விமானம் பறந்தா. அதைப் பார்த்ததும், பைலட் ஆனா நட்சத்திரங்கள் மேல நான் மோதிடுவேனோ?, மேகங்களைத் துளைச்சுட்டு போகணுமேனு எல்லாம் சைல்டிஷா நினைச்சதுண்டு. ஆனா பறந்துட்டே இருந்தா என் அம்மா அப்பாவையும் பார்க்கலாமோனு அப்படி நினைச்சதுல வந்த கனவுதான் இந்த வேலை. பறக்கும் போது கிட்டத்துல தெரியற மேகக் கூட்டம் கடவுளோட உலகம்னு தோனும். முன்னாடி அவங்க முகம் தெரியுதானும், இப்ப என்னை வளர்த்த பேரன்ட்ஸும் தெரியறாங்களானும் பார்த்து என் உலகில் இருப்பேன்.”

“இதுவே மறு ஜென்மம் போல இருக்கு. உன்னை இனியும் இழந்துட மனசில்ல ஒரு பயம் அதனாலதான் கேட்டேன்மா. உன் ஆசையைக், கனவைக் கலைக்க விரும்பலை. உன்னை வளர்த்த பேரன்ட்ஸ் ஃபோட்டோவும் ரெண்டு தர முடியுமா? ஒன்னு இங்க சாமி ரூம்ல வைக்கணும். இன்னொன்னு சென்னை வீட்டுல சாமி ரூம்ல.” என்றார் வள்ளிப்பாட்டி.

“ஓ ஷ்யூர்! பாட்டி தரேன்!....டோன்ட் பி பானிக்! எனக்கு ஒன்னும் ஆகாது! ஐ அம் அல்வேய்ஸ் யுவர் ஸ்டார்!” என்று பாட்டியை அணைத்துக் கொண்டாள் தாரா!