விதி வலியது – நெல்லைத்தமிழன்.

அன்புடன்

நெல்லைத் தமிழன்.

வாசகர்களே!.. கதை ‘கொடுக்கப்பட்ட வரிகளுக்காக’ பின்னப்பட்டது. கதையைப் படிக்கும்போது உங்களுக்கு நடந்த நிகழ்வுகள் நினைவுக்கு வரலாம். ஆனால் அந்த Impact இருக்கணும், ஆனால் நடந்ததை அப்படியே பிரதிபலிப்பதாகவும் ஆகிவிடக்கூடாது என்று முயன்றிருக்கிறேன். அதனால், உண்மைக்கும் இந்தக் கதைக்கும் தூரம் இருக்கும். கதையை வாசிக்கும்போது, மனதில் நிகழ்ச்சி ஓடவேண்டும், ஆனால் செய்திபோல் இருந்துவிடக்கூடாது என்று மனதில் தோன்றியது. கொடுக்கப்பட்ட வரிகள், சொன்ன கதைக்குப் பொருந்துகிறதா என்று பாருங்கள். நடந்த நிகழ்வைப் பற்றியும், அதில் நடக்காமல் போனவற்றைப் பற்றியும் தொடர்புபடுத்தி எழுதலாம். ஆனால் ரொம்ப நீண்டுவிடும். வெறும் கதையாக எழுதும்போதும், ‘தலைவரின்’ சாந்த முகம் என் கண்ணில் வந்துபோகிறது. இப்படி நடந்திருந்தால், இப்படி நடக்காமல் இருந்திருந்தால் என்று பலவற்றையும் யோசிக்கத் தோன்றுகிறது. ஒரு செயல், அது செய்யப்பட்டதற்கான நோக்கத்தை நிறைவேற்றவேண்டும். அது யாருக்கும் பிரயோசனமில்லாமல், அர்த்தம் இல்லாமல் போவதில் என்ன உபயோகம் இருக்கிறது? விதி வலியதுதானே.

எங்கள் கிரியேஷன்ஸ்- கண்டிஷனல் கரு 03  

விதி வலியது – நெல்லைத்தமிழன் 

பஸ் அந்த நிறுத்தத்திலிருந்து, நடத்துனர் விசில் சத்தம் கேட்டதும் கிளம்பியது.அவர்கள் அதில் இருந்தார்கள். எல்லாம் நினைத்தபடி நடக்குமா? ஒவ்வொருத்தரின் மனதும் ஒவ்வொரு திசையில் இருந்தது.

சிவப்ரகாசத்துக்கு எல்லாம் நினைத்ததுபோல் நடக்கவேண்டுமே என்று தோன்றிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு சிறு தவறும் பெரும் விளைவை ஏற்படுத்திவிடும். இந்த முடிவைத் தலைமை தன்னிடம் அறிவித்தபோது, ‘ஏன் எதற்கு’ என்று எந்தக் கேள்வியும் கேட்கத் தோன்றவில்லை. தலைமைப் பொறுப்பில் உள்ளவர்களுக்குத் தெரியாதா? காரணமில்லாமல் எங்கேயும் காரியம் இருக்குமா? தன்னிடம் அத்தகைய பெரிய பொறுப்பைக் கொடுத்ததை எண்ணி, சிவத்துக்குப் பெருமிதம்தான் ஏற்பட்டது.  அதற்கான பணத்தை, முன் பின் அறிமுகமில்லாத ஒருவர் தன்னிடம் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றபோது சிவத்துக்கு ஆச்சர்யம் ஏற்படவில்லை. “ராயபுரம் ரெட்டியார் வீதிக்கு நாளை மதியம் 3 மணிக்குச் செல்லுங்கள், அங்கேயே உங்களை ஒருவர் தொடர்புகொள்ளும்வரை இருங்கள்” வந்ததும் தெரியாமல், போனதும் தெரியாமல் பணத்தைக் கொண்டுவந்தவர் மறைந்துவிட்டார்,.  இயக்கத்தில், யாரிடமும் யாரும் கேள்வி கேட்பதோ அல்லது அந்தரங்க உரையாடல் மேற்கொள்வதோ வழக்கத்தில் இல்லை. தேவைக்குமேல் யாரும் யாரிடமும் பேசுவதும் இல்லை. அதிலும் குறிப்பாக இந்த மாதிரி தூதுவர்களாக வருபவர்களை முகத்துக்கு நேரே கூர்ந்து பார்ப்பதும் தடை செய்யப்பட்டிருந்தது. 

                  

அறையின் மரக் கதவைச் சார்த்தி,  பணத்தை பழைய டிரங்குப் பெட்டி இருந்த மூலையில், டிரங்குப் பெட்டியை நீக்கிவிட்டு, அதன் கீழ் இருந்த குப்பை சத்தைகளை அகற்றி, சிறிய கதவுபோன்ற அமைப்பைத் திறந்து அதனுள்ளே வைத்துவிட்டு, மீண்டும் பழையமாதிரியே வைத்துவிட்டார் சிவம். யாரும் அந்த அறைக்கு வந்துபார்த்தால், மூலையில் பழைய டிரங்கு பெட்டியே கண்ணைக் கவராது. அதில் இருக்கும் பழைய சினிமாப் பத்திரிகைகள், கொஞ்சம் பூஜைப் பொருட்கள், சினிமா பாட்டுப் புத்தகங்கள் போன்றவை எதுவும் சாதாரணமாகத்தான் தெரியும். சந்தேகம் வரக்கூடாது என்பதற்காக அந்தப் பெட்டியை எப்போதும் பூட்டுவதில்லை. அதுவும்தவிர, அறை முழுவதும் பேச்சலர் அறையைவிட மோசமாக அழுக்குப் படிந்த உடைகள், சிறிய கயிற்றில் தொங்குகின்ற பழைய கைலிகள், சாதாரண செருப்பு, பழைய பெல்ட் போன்றவைகளோடு இன்னொரு மூலையில் ஒரு ஸ்டவ் அடுப்பும் கொஞ்சம்கூட யாரையும் சந்தேகப்படவைக்காதவாறுதான் இருந்தது. இதில் யார், அந்தப் பழைய டிரங்குப் பெட்டியை நகர்த்தி, அதன் கீழ் இருக்கின்ற பேப்பர் குப்பை போன்றவைகளை விலக்கி, செங்கலை நகர்த்தி பணம் மறைத்துவைத்திருப்பதைப் பார்க்கமுடியும். சிவத்துக்கு திருப்தி ஏற்பட்டது. மறுநாள், தூதுவன் சொன்னபடி ராயப்பேட்டை ரெட்டியார் வீதிக்குச் சென்றார். காயலான் கடைகளும், மெக்கானிகல் ஷாப்புகளுமாக அந்தத் தெருவே அடைசலாகவும், சந்தடியோடும் இருந்தது. முழு தெருவையும் ஒரு தடவை நடந்தால் இருபது நிமிடம் எடுக்கும்போலிருந்தது. ஒரு தடவை நடந்துவிடுவோம் என்று நடக்க ஆரம்பித்தபோது, சிவத்துக்கு யாரோ தோளில் தட்டியதுபோல் தோன்றி அனிச்சையாகத் திரும்பினார். ‘அண்ணே இந்தாங்க’ என்று சொல்லி ஒரு பையைக் கொடுத்துவிட்டு, யாரென்று கேட்பதற்குள் வந்தவர் திரும்பிவிட்டார். வீட்டுக்கு வந்தபிறகுதான் அது பெல்ட் வெடிகுண்டு இணைக்கப்பட்ட மார்புக்கவசம் என்று சிவத்துக்குத் தெரிந்தது. 

 அன்று இரவு உறக்கம் வரவில்லை. கடமையைச் செய்வதிலிருந்து பிறழ்ந்துவிடக்கூடாதே என்ற எண்ணமே சிவத்தின் மனதை ஆக்ரமித்திருந்தது. தான் ஏற்பாடு செய்திருந்தபடி நாளை பாக்கியமும் ஆதிரையும் காலையிலேயே வந்துவிடவேண்டுமே, இரவு தாங்கள் எண்ணியபடி எல்லாம் நடக்கவேண்டுமே என்று தோன்றியது. தங்கைக்கும் தன் அம்மாவுக்கும் ஏற்பட்ட களங்கத்தைப் போக்கும் வாய்ப்பு தனக்கு வந்தது காலதேவனின் நீதி என்றுதான் அவருக்குத் தோன்றியது. எல்லாம் நினைத்தபடி முடிந்தால், தனக்கு என்ன நேர்ந்தாலும் அதைப்பற்றி சிவத்துக்குக் கவலை இல்லை. எத்தனை ஆண்டுகள் ஆனாலும், சிவப்ரகாசம் டார்கெட்டைக் கொன்றதுதான் சரித்திரத்தில் இடம்பெறும். அது நிச்சயம் தங்கள் ஊரில் உள்ளவர்களையும், தன் உறவினர்களையும் சென்றுசேரும். தனக்கு ஏற்பட்ட களங்கத்தைத் துடைக்கும் விதமாக சிவப்ரகாசம் பழிவாங்கிவிட்டான், நம் எல்லோருக்கும் சேர்ந்து அவன் தியாகம் புரிந்துவிட்டான் என்று அவர்கள் கூச்சலிட்டு மகிழ்வதை மனக்கண்ணால் நினைத்ததுமே அதிசயமாக அவன் உதடுகளில் புன்முறுவல் பூத்தது.

  

ஆதிரை மெதுவாக அவள் வயிற்றைத் தொட்டுப்பார்த்துக்கொண்டாள். ரொம்ப டைட்டாகத்தான் பெல்ட் இருந்தது. கவலைப்பட ஒன்றும் இல்லை, விழுந்துவிடாது. நல்லவேளை, தனக்கு பஸ்சில் உட்கார இடம் கிடைத்தது. முழு தூரமும் நின்றுகொண்டே பிரயாணம் செய்யவேண்டும் என்றால் ரொம்ப ரிஸ்க். இன்னும் இரண்டு மணி நேரமாகும். பத்தாவது முறையாக, தனக்குச் சொல்லப்பட்டவைகளை அவள் எண்ணிப்பார்த்தாள். பெரும்புதூர் சென்றதும், அங்கு அருகிலிருக்கும் விடுதி பாத்ரூமிற்குள் போய், பெல்ட்டின் இடது பகுதி அறையில் பேட்டரியை உள்ளே வைத்துவிடவேண்டும். கூட்டத்தில் தலைவர் தங்கள் அருகில் வரும்போது வயிற்றுப்பகுதிக்குக் கீழ் இருக்கும் லீவரை அழுத்தமாக வலதுபக்கம் நோக்கி வளைக்கவேண்டும். அதிலிருந்து 5 வினாடிகளில் முழு குண்டும் வெடித்துவிடும். 30 மீட்டர் சுற்றளவுக்கு ஒன்றுமே மிஞ்சாது. அழுத்தமாகத் திருகாதவரை, லீவர் தானாகவே ஆன் ஆகாது. பஸ் பிரயாணத்தின்போது எந்தச் சிக்கலும் வந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக, பேட்டரியை வைப்பது, அந்த ஊரை அடைந்தபின்புதான் என்பது திட்டம். 

நேற்றைக்கு இரவு சினிமா பார்த்துவிட்டு, தனக்குப் பிடித்த சிலோன் பரோட்டா சாப்பிட்டுவிட்டு தூங்க இரவு 2 மணியாகிவிட்டது. காலை 10 மணியிலிருந்து இரண்டுமுறை பெல்ட் வெடிகுண்டு இருந்த கவசத்தையும் அதன்மீது உடையையும் அணிந்து, பெல்ட் லீவரை அழுத்தி டிரையல் ரன் செய்துபார்த்துவிட்டாள். கொஞ்சம்கூட அடையாளம் தெரியாது, வலியை உணரும் நேரமே இருக்காது என்று திருப்பித் திருப்பிச் சொல்லியிருந்தார் சிவம், அன்று அவளுக்குப் பிடித்த சிவப்பு பச்சை பொட்டுக்கள் வைத்த சுடிதாரை அணிவதற்காக வைத்திருந்தாள். கிளம்புவதற்கு முன்னால் அவள் ஆசையாக மல்லிகைப் பூச்சரத்தை வாங்கி தலையில் சூடிக்கொண்டாள். மல்லிகையின் வாசனையும், இரவு தூக்கத்தின் மிச்சமும், அவளுக்குக் கொஞ்சம் கண் அயரலாம் என்று தோன்றியது. இத்தனை நாள், இந்த நாளுக்காகத்தானே காத்திருக்க நேரிட்டது. தன் சகோதரன் வாழ்க்கை அழிந்ததற்கும், தான் மணந்துகொள்ளவேண்டியவன் இறந்ததற்கும் தான் பழிவாங்குவது எத்துணை ஆறுதலாக இருக்கப்போகிறது.

பாக்கியத்துக்கு ஆதிரை கூட இருக்கவேண்டும் என்பது உத்தரவு. சொல்லும் நேரத்தில் அவளைவிட்டுப் பிரிந்துவிடவேண்டும், பிறகு சிவப்ரகாசத்துடன் திரும்பவேண்டும் என்பது திட்டம். கடைசி நேரத்தில் ஏதேனும் சிக்கல் நேர்ந்தால் பாக்கியம் ஆதிரை இடத்துக்கு மாறவேண்டியிருக்கும். இப்போதுவரை எந்தச் சிக்கலும் இல்லை. அவளுக்கு இதில் ரொம்ப ஆர்வம் இல்லை. எதுக்கு பொழைக்க வந்த இடத்தில் தேவையில்லாத வேலை. நாம செய்யற செயல் என்ன என்ன பின்விளைவை ஏற்படுத்துமோ.. இதுவரை இயக்கத்தில் காயம் படுபவர்களும், உடனடி மருத்துவ உதவி தேவைப்படுபவர்களும் சிக்கலில்லாமல் கோடிக்கரையில் இறங்கமுடிகிறது. அதையெல்லாம் இது கெடுத்துவிடுமே. யார் இந்தமாதிரி முன்யோசனை இல்லாத இந்த வேலையைச் செய்யச்சொல்லியிருப்பார்கள்? இப்போதுவரை நமக்கு உதவியாக தமிழகம் இருக்கிறது, அங்கிருந்து முழுவதுமாக இங்கு வந்தவர்களுக்கு வேலை போன்ற வாய்ப்புகளும் கிடைக்குது. அதுவெல்லாம் கெட்டுப்போகுமே என்பது அவள் எண்ணம். இருந்தாலும் இயக்கத்தின் பிடியில் இருக்கும் தன் குடும்பத்தை நினைத்துத்தான் அவள் இதில் சேர்ந்தாள். நல்லதோ கெட்டதோ, ஊரோடு ஒத்துப்போவதுதான் தங்களுக்கு நல்லது என்பது அவள் எண்ணம். ஓரிரு நாட்கள் பழக்கம் என்றாலும், அவளுக்கு ஆதிரைமேல் அன்பு அதிகமாகியிருந்தது. அவளுடைய சொந்தக் கதையைக் கேட்டதும் அவளுடைய துரதிருஷ்டத்தை நினைத்து வருந்தினாள் பாக்கியம்.  மே மாத வெயிலினால், பஸ்ஸின் உள்ளேயும் அனலடிப்பதுபோல் சூடு. கூட்டத்தின் கசகசப்பு, அவளுக்கு அவளுடைய பனைமரங்கள் சூழ்ந்த கிராமத்தை நினைவுபடுத்திற்று.

ரயில்  வந்து அந்த ஸ்டேஷனில் நின்றது. அவர்கள் காத்திருந்தார்கள். எந்தச் சிக்கலும் திட்டத்தில் வந்துவிடக்கூடாது. அன்றைய இரவு 9 மணி வாக்கில் அவர்கள் காஞ்சீபுரம் இரயில் நிலையத்தில் இறங்கி காத்திருக்க வேண்டும். பத்து, பத்தரை வாக்கில் அவர்களிடம் ஒரு பார்சல் கொண்டுசேர்க்கப்படும். 11 மணி சென்னை செல்லும் மெயிலில் ஏறி தாம்பரத்தில் இறங்கி, அங்கிருந்து மாற்று ரயிலில் நுங்கம்பாக்கத்தில் இறங்கவேண்டும். இடையில் வேறு எதிலும் கவனம் செலுத்தக்கூடாது. சாதாரண பிரயாணிகள்போல் உடை அணிந்திருக்கவேண்டும். யாருடைய கவனத்தையும் ஈர்க்கக்கூடாது. நுங்கம்பாக்கம் ஸ்டேஷனில் இறங்கியதும் ஒருவர் அவர்களை அடையாளம் கண்டு, இயக்கத்தின் சின்னம்போட்ட அட்டையைக் கொடுப்பார். அவரிடம் அந்த பார்சலைச் சேர்ப்பித்துவிடவேண்டும். எந்தக் காரணத்தை முன்னிட்டும் பார்சல் பிறர் காணும்படி வைத்திருக்கக்கூடாது. இதில் தவறு ஏற்பட்டால், இயக்கம் கடுமையாகத் தண்டிக்கும்.  அவர்களுக்கு, ‘கண்டிப்பை’விட, இயக்கத்துக்கான தங்களது பங்களிப்புதான் மிகவும் ஊக்கம் தரத் தக்கதாக இருந்தது. தன் மக்கள், தன் இனம் தலை நிமிர, இயக்கம் பாடுபடுவதும், அதற்கான கள உழைப்பை அங்கிருக்கும் எல்லோரும் தருவதும் அவர்களுக்குப் பெருமிதமாக இருந்தது. ஆனால் களத்தில் தாங்களும் இல்லாது தமிழகத்தில் இருப்பது வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. அதனால், கிடைத்த சிறு வாய்ப்பும் தாங்களும் அணிலைப் போல ஏதாவது உதவியை இயக்கத்திற்குச் செய்கிறோம் என்ற திருப்தியை ஏற்படுத்தியது.  

***

ஹைதிராபாத்தில் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு கூட்டத்தை முடித்துக்கொண்டு விமானதளத்துக்கு தலைவர் 4 மணிக்கு வந்துசேர்ந்தார்.  தலைவரின் முதன்மை உதவியாளர் மிஸ்ரா,  ஹெலிகாப்டர் பழுதாகியிருக்கும் செய்தியை மெதுவாகச் சொன்னார்.. எல்லோருக்கும் ஒரே டென்ஷன். பழுது நீக்கிப் புறப்பட 3-4 மணி நேரத்துக்குமேல் ஆகிவிடுமாம்.   

“இரவு ஹைதையிலேயே நடக்கும் தேர்தல் கூட்டத்தில் தலைவர் இரவு பேசிவிட்டு அங்கிருந்தே இரவு 12 மணி விமானத்தில் திருவனந்தபுரம் சென்றுவிடலாமே”  என்றார்.. ஆந்திரக் கட்சித் தலைவர்.

தலைவருக்கோ எப்படியும் தான் கலந்துகொள்வதாக வாக்களித்த சிறுபூதூர் அரசியல் கூட்டத்திற்குச் சென்றே ஆகவேண்டும். அந்தப் பாராளுமன்றத் தொகுதியில்தான் தங்கள் குடும்பத்துக்கு மிகவும் நெருக்கமான மாணிக்கவேலர் நிற்கிறார். அவர் தன் அன்னையின் ஆதர்ச நண்பர். கட்சியிலும் தாத்தா காலத்திலிருந்து இருக்கிறார். தான் வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறோமே, நிறைவேற்றவேண்டுமே என மனத்தில் கலக்கம்.

‘Try your best’, எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் பழுதுபார்க்கட்டும். எத்தனை நேரமானாலும் சிறுபூதூர் கூட்டம் முடிவதற்குள்ளாவது தலையைக் காட்டிவிடலாம். தலைவர் முடிவெடுத்தார்.

மற்றவர்கள்போன்றவர் அல்ல மாணிக்கவேலர். தங்கள் வீட்டுக்குள் தங்குதடையில்லாமல் எப்போதும் வரும் உரிமையைப் பெற்றவர். அம்மாவின் ஆரம்பகால அரசியல் வாழ்க்கைக்கு மிகவும் உறுதுணையாக இருந்தவர். ஒரு கைம்மாறும் பெற்றுக்கொண்டவர் கிடையாது. குடும்பத்தின் மேலும் கட்சியின் மேலும் அத்துணை விசுவாசம். அதனால்தான், ‘வயசாகிவிட்டது, போதும் தலைவரே’ என்று சொல்லியும் இந்தத் தடவை தேர்தலில் மாணிக்கவேலர் பெயரையும் இடம்பெறச் செய்தார். இந்த முறை தமிழகத்தில் தேர்தல் பிரச்சாரத்திற்குச் செல்ல தலைவருக்கு அவகாசமே இல்லை. நிச்சயம் தமிழகத்தில் தாங்கள் கூட்டணி வைத்துள்ளதால் அனேகமாக நான்கில் மூன்று பங்குக்குமேல் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் கிடைப்பது உறுதி. தமிழகக் கட்சித் தலைவரோ தான் பிரச்சாரத்துக்கு வரவேண்டிய தேவையில்லை என்று சொல்கிறார். அப்போதுதான் அவருக்கு மாணிக்கவேலர் நினைவுக்கு வந்தார். அவருடைய தொகுதியில் மட்டும் பிரச்சாரம் செய்தால் என்ன? அது முடிந்ததும் காரில் ஏறி திரும்ப சென்னைக்கு வந்து அங்கிருந்து திருவனந்தபுரம் சென்றுவிடலாமே. தமிழகத்தில் மக்களுக்கும் காங்கிரஸ் அபிமானம் உண்டே. பிரச்சாரத்தில் தமிழகம் இல்லாவிட்டால் புறக்கணித்தது போலாகிவிடுமே. அதனால் தேர்தல் பிரச்சாரத் திட்டம் தீட்டும் குழுத் தலைவரிடம் தீர்மானமாக, தான் சிறுபூதூர் பிரச்சாரத்துக்குப் போவதைச் சொல்லிவிட்டார். தன்மீது தலைவருக்கு உள்ள அபிமானத்தை நினைத்து மாணிக்கவேலருக்கு மனம் கொள்ளா பூரிப்பு..

தமிழக கட்சித் தலைவர் மீண்டும் தலைவரிடம் சொன்னார். ‘அந்தத் தொகுதி நிறைய கிராமங்களை அடக்கியது. நகரங்களைப்போல் பெரிய மைதானங்களைக் கொண்ட இடம் இல்லை. எதற்கு அந்தத் தொகுதியில் பிரச்சாரம் செய்யவேண்டும்? வேண்டுமென்றால், அடுத்த தொகுதியில் கூட்டம் வைத்துக்கொள்ளலாமே. அது பெரிய நகரம், பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளும், கூட்ட ஏற்பாடுகளும் செய்வது சுலபமல்லவா? தேர்தல் வேறு வெகு அருகாமையில் இருக்கிறது, நாங்கள் எல்லோரும் பல தொகுதிகளுக்கும் செல்லவேண்டியிருக்கிறது, தேர்தல் ஏற்பாடுகள் நிறைய இருக்கிறது. அப்படி இல்லாவிட்டால், சென்னையிலேயே பிரம்மாண்டமான கூட்டத்துக்கு ஏற்பாடு செய்கிறேன். கூட்டணிக் கட்சித் தலைவர்களும் பங்கெடுத்துக்கொள்வார்கள், லட்சக்கணக்கான மக்களும் திரளுவார்கள்’

“No. No. நான் மாணிக்கம் மாமாவுக்கு வாக்களித்துவிட்டேன். மாற்றமுடியாது” தீர்மானமாக தலைவர் சொல்லிவிட்டார்.

அதோடு பிரயாணத் திட்டத்தில் குறுக்கீடு என்பது இல்லாமல் போய்விட்டது.

‘தலைவரே என்னோட விருந்தினர் மாளிகைக்கு வாங்க. அரைமணி பிரயாணம்தான். ரெண்டு மணி நேரமாவது ஓய்வெடுத்துக்குங்க. நீங்க வந்திருப்பதை மற்றவர்களிடம் சொல்லவேண்டாம். யாரும் தொந்தரவு தராமல் ஓய்வெடுங்க. ஹெலிகாப்டர் பழுது சரியானதும் கிளம்பிடலாம்’  ஆந்திரக் கட்சித் தலைவர் சொன்னார்.

‘இப்போ ஏதேனும் விமானம் சென்னை செல்வதற்கு இருக்கிறதா? ஒருவேளை அப்படி இருந்தால் இடம் இருக்கான்னு பாருங்க. அதிலேயே சென்றுவிடுகிறேன். ஹெலிகாப்டர் சரியானதும் அவரை சென்னைக்குக் கொண்டுவந்து அங்க காத்திருக்கச் சொல்லிடலாம். இல்லைனா சிறுபூதூர் பக்கத்துலேயே எங்காவது ஹெலிபேட் இருந்தா அங்கேயிருந்தே திருவனந்தபுரம் போயிடலாம்”  தலைவர் தன் முதன்மை உதவியாளர் மிஸ்ராவிடம் சொன்னார்.

பக்கத்திலிருந்த ஆந்திர மாநிலத் தலைவருக்கு, தன்னுடைய விருந்தினர் மாளிகைக்கு தலைவர் வரும் வாய்ப்பு நழுவுகிறதே என்று தோன்றியது. தலைவரும் சென்னை போயாகவேண்டும் என்ற பிடிவாதத்தில் இருப்பதால், அதற்கு ஏதேனும் உதவி செய்து தலைவர் மனதில் இடம்பிடிக்கலாமே என்றும் தோன்றியது. ‘சட்’ என்று இன்னும் 1 1/2 மணி நேரத்தில் சென்னை செல்ல விமானம் இருப்பது ஞாபகத்தில் வந்தது. ‘மிஸ்ரா சார்.. இன்னும் ஓரிரண்டு மணி நேரத்தில் ஒரு விமானம் சென்னை செல்லும். அதை விட்டால் காலை 3 மணிக்குத்தான் அடுத்த விமானம். நான் வேணும்னா ஏர்போர்ட் அதாரிட்டிகிட்ட பேசவா?’

***

தலைவர் வரும் ஹெலிகாப்டர் இன்னும் காணோமே. விமான நிலையத்தில் கூடியிருந்த தொண்டர்கள் ஆர்வத்துடன் வானத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். தலைவரை வரவேற்க வந்த மானிலத் தலைவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. எப்போதும்போல் பொதுக்கூட்டங்கள் முடிய தாமதமாவது இயல்புதான். 6 மணி ஆகிவிட்டதே. இதற்குள் வந்திருக்கவேண்டுமே. பொதுக்கூட்டம் நடக்கும் ஊருக்கு காரில் போகவே 1 ½ மணி நேரமாகுமே. தலைவர் வேறு ஆட்சியில் இல்லை. இருந்திருந்தால் டிராபிக்கை இப்போவே கிளியர் பண்ணி ¾ மணி நேரத்திலேயே பொதுக்கூட்டம் நடக்கும் இடத்துக்குப் போகமுடிவதுபோல் செய்திருக்கலாம்”  மானிலத் தலைவருக்கு மனதில் இருந்த கவலை, குளிர்காற்றையும் மீறி முகத்தில் வேர்வைத் துளிகளை வரச்செய்தது.

அங்கு தூரத்தில் நடிகை நளினாஸ்ரீ உட்கார்ந்துகொண்டிருப்பது அவர் கண்களில் தெரிந்தது. ‘இவங்களுக்கு வேற வேலையே இல்லை. கட்சி வேலைக்குத் தேடினா போன் எடுக்கறதே இல்லை. தலைவர் முகத்தில் தரிசனம் கொடுக்கமட்டும் மைதாமாவைப் பூசிக்கிட்டு ஆஜராயிடுவாங்க. இங்கேயே ஒவ்வொருவராக தலைவரிடம் பேசுகிறேன், போட்டோ எடுக்கிறேன் என்று நேரத்தைக் கடத்தினால் எப்படி நேரத்துக்குள் கூட்ட மைதானத்துக்கு தலைவரை காரில் கொண்டுசெல்லமுடியும்? நேரம் ஆனால், பொதுக்கூட்டத்துக்கு வந்தவங்க எப்படி திரும்பப் போவாங்க. ஏற்கனவே நேரமாகிவிட்டது.’ என்ற எரிச்சல் மனதில் உண்டானது.

அப்போதுதான் ஏர்போர்ட் மேனேஜர், அவரை நோக்கி வருவதைப் பார்த்தார்.

‘சார்.. தலைவர் ஹெலிகாப்டரில் வரலை. 7 ½  மணி ஹைதராபாத் விமானத்தில் வர்றாங்க. எனக்கு இப்போதான் தகவல் வந்தது’.

“ஹப்பா” என்று மானிலத் தலைவருக்கு மனது ரிலீஃப் ஆனது.

‘கிள்ளிவளவன்.. சொல்றதை கவனமாக் கேளுங்க. தலைவர் ரெஸ்ட்.ரூம் போகணும்னா இங்கேயே போயிட்டு, உடனேயே அவரை தனி காரில் அனுப்பிடுவோம். நான் தேர்தல் வேலைகளைப் பத்தி அவர்கிட்ட சொல்றதுக்கும் கம்பெனி கொடுக்கவும் அவரோட கார்ல போறேன். டி.ஐ.ஜிட்ட சொல்லி பாதுகாப்பு வண்டியை முன்னால போகச்சொல்லுங்க. முடிஞ்சா டிராபிக்கை கிளியர் செஞ்சு வைக்க instruction கொடுத்திடட்டும். என்னால ராத்திரி உடனே திரும்பமுடியாது. அதுனால ஒருவேளை விமான நிலையத்துலேர்ந்து வேற விமானத்துல தலைவர் திருவனந்தபுரம் போறார்னா, இங்க நீங்க தொண்டர்களோட இருந்து வழியனுப்பணும். இப்போ முதல்ல கொஞ்சம் ஆட்களை வரிசைப்படுத்துங்க. இங்கேயே தலைவர் பார்க்கவேண்டிய முக்கியமானவர்களை காருக்கு நடக்கும்போதே ‘ஹாய்’ சொல்றமாதிரி செய்திடுவோம். நேரமில்லை. அவங்கள்டயும் சொல்லிடுங்க, தலைவர்கிட்ட பேசறதுக்கு முயற்சிபண்ணக்கூடாதுன்னு. சீக்கிரம். தலைவர் 8 மணிக்குள் கார்ல புறப்பட்டுடணும். சிறுபூதூர்ல இருக்கற மாவட்ட கட்சித் தலைவர்ட்ட இந்தத் தகவலைச் சொல்லிடுங்க. அவங்க ஆபீசுக்கோ அல்லது வீட்டுக்கோ போன் பண்ணிடுங்க’.

தலைவர் விமானத்தில் வருகிறார் என்ற செய்தி தெரிந்ததும் கூடியிருந்த தொண்டர்கள் மத்தியில் பரபரப்பு ஏற்பட்டது. விமானம் அங்கேயே வழியில் நின்று தலைவர் இறங்குவதைப் பார்க்க முடியும் என்று ஆர்வக்கோளாறு தொண்டர்கள், ஏர்போர்ட் கட்டிடம் முடியும் இடத்திற்கு விரைந்தனர்.

மணி இரவு 7 1/2.

விமானம் ஓடு பாதையில் வேகமாக ஓடி நின்றது. அவர்களின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவேஇல்லை!