அது எதேச்சையாகத்தான் நடந்தது!

பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னால் --- 

நண்பனோடு வைத்தீஸ்வரன் கோவில். 

நண்பன் நாடி ஜோசியம் பார்க்கலாமா என்று கேட்டான். 

" பணம் வேஸ்டு, டைம் வேஸ்டு, வேண்டாம். "

" உனக்கா பார்க்கப்போறேன்? எனக்குதானே. நீ சும்மா என் கூட வந்து வேடிக்கை பார். "

சென்றோம். 


அங்கே நண்பனிடத்தில் சில கேள்விகள் கேட்டார்கள். ஓலை தேடவேண்டுமாம். பெயர் என்ன? 

கொஞ்சம் யோசித்து அவன் என்னுடைய பெயரைக் கூறினான். 

'ஏன்?' என்று விழியால் கேட்ட என்னிடம் அவன் சும்மா இரு என்று ஜாடை செய்தான். 

ஆனால் மீதி தகவல்கள் எல்லாம் இஷ்டத்துக்கு இட்டுகட்டி கொடுத்தான். 

சரி - பார்ப்போம், என்னதான் நடக்கிறது என்று, சும்மா இருந்துவிட்டேன்.  

அரைமணி நேரம் சென்றபின், ஓலைச்சுவடி கிடைத்துவிட்டது என்று ஜோசியர் வந்தார். 

நீங்கள் சொன்ன உங்க பெயரை வைத்துத் தேடினோம், இந்த சுவடி கிடைத்தது. 

"அதுல என்ன எழுதியிருக்கு?"

'இன்று இங்கே நாடி வந்த இந்த நபர், பத்தாண்டு கழித்து, புத்தாண்டுக்கு முன்பு, மாத தேதி ஒன்று, பகல்  மணி ஒன்று, வெயிலில் வேண்டாம் வீண் அலைச்சல்; அக்கம் பக்கம் வோட்டு கேட்டு அல்லாடும் பூக்களும், கைகளும்! பேருந்தில் செல்லவேண்டாம் அந்நேரத்தில், சென்றாலும் எதிர் வரும் பேருந்துகளைக் காணவேண்டாம்! அப்படிக் கண்டாலும், எதிர்ப் பேருந்தில் உம்மைப் போன்ற உருவம், சாயல், தோற்றம் கொண்ட ஜெயராமனைக் காணவேண்டாம். இதுவே உமக்கு எச்சரிக்கை.' 

இதைப் படித்துக் கூறி, ஓலையையும் நண்பன் கையில் கொடுத்து, நூறு ரூபாய் பெற்று உள்ளே சென்றுவிட்டார் ஜோதிடர்.

திரும்ப வரும்பொழுது, 'டேய் இதுக்கு என்னடா அர்த்தம்?' என்று கேட்டான் நண்பன். 

" நீ போறது, வர்றது எல்லாமே காருலதான். நீ எங்கே பேருந்து பயணம் செய்யப்போகிறாய்? வெய்யிலில் நீ எங்கே அலையப்போறே? ஜெயராமன் யாரு? பெயரை நெற்றியில் எழுதிக்கொண்டா திரியப் போறார்? என் பெயர் ஜெயராமன் இல்லை. உன் பெயரும் ஜெயராமன் இல்லை. அப்புறம் என்ன கவலை. ஓலையை இப்படிக் கொடு" என்று வாங்கி, தூர வீசிவிட்டு, " வா வீட்டுக்குப் போகலாம் " என்றேன். 

==========================

பெங்களூர் வெய்யில். ஒரே புழுக்கம். லால் பாக் வரை செல்லலாம் என்று நிறுத்தத்தில் காலியாக இருந்த பேருந்தில் ஏறி ஜன்னலோரமாக உட்கார்ந்தேன்.

பேருந்து கிளம்பி சென்றுகொண்டிருந்தது. கண்டக்டர் அருகில் வந்ததும், பர்சை எடுத்து, ரூபாயைக் கொடுத்து, டிக்கெட் வாங்கி, மீதி ரூபாயை உள்ளே வைக்கும்போது பர்சிலிருந்து அலைபேசி எண் எழுதிய ஒரு சீட்டு கீழே விழுந்தது. 

அதை எனக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவர், எடுத்து என்னிடம் கொடுத்தார். 

' இது எதற்கு? ' என்று எண்ணி, அதைத் தூக்கிப் போடப்போனவன் -- அந்தத் துண்டுச் சீட்டைத் திருப்பிப் பார்த்தேன். 

அட! இது அந்த வைத்தீஸ்வரன்கோவில் ஜோசிய நிலைய விசிடிங் கார்ட் அல்லவா! 

திடீரென்று அன்று நடந்த நிகழ்வுகள் ஞாபகம் வந்தன. 

// நீங்கள் சொன்ன உங்க பெயரை வைத்துத் தேடினோம், இந்த சுவடி கிடைத்தது. //

// இன்று இங்கே நாடி வந்த இந்த நபர், பத்தாண்டு கழித்து, புத்தாண்டுக்கு முன்பு, மாத தேதி ஒன்று, பகல்  மணி ஒன்று, வெயிலில் வேண்டாம் வீண் அலைச்சல்; அக்கம் பக்கம் வோட்டு கேட்டு அல்லாடும் பூக்களும், கைகளும்! பேருந்தில் செல்லவேண்டாம் அந்நேரத்தில், சென்றாலும் எதிர் வரும் பேருந்துகளைக் காணவேண்டாம்! அப்படிக் கண்டாலும், எதிர்ப் பேருந்தில் உம்மைப் போன்ற உருவம், சாயல், தோற்றம் கொண்ட ஜெயராமனைக் காணவேண்டாம். இதுவே உமக்கு எச்சரிக்கை.' //

அட! இதுதான் யுகாதிக்கு மாத முதல் தேதி. மணி ஒன்று. வெயில். வெளியே தாமரைப்பூ சின்னங்கள், இன்னும் சற்று தூரத்தில் கை சின்னங்கள்! வோட்டு மாடி, வோட்டு மாடி என்று கத்தல்கள். 

கூட்டத்தை சமாளிக்க பேருந்து நின்று நின்று மெதுவே சென்றது. எதிரே மற்றொரு பேருந்து. அதுவும் மெதுவாக நின்று, நின்று வந்தது. அங்கே அது யாரு? 

என்னைப்போல ஒருவன். ஓ ! இவரைத்தான் பார்க்கக்கூடா  ....... 

திடீரென்று எல்லாமே இருண்டு போனது. 

================================================