இனியெல்லாம்.... சுகமே - கீதா சாம்பசிவம்

     கண்டிஷனல் கருவுக்கு கீதா அக்கா கதை எழுதி அனுப்பியிருக்கிறார்.  இதில் ஒரு சின்ன விசேஷம் இருக்கிறது.  அது என்னவென்று யார் கண்டுபிடிக்கிறார்கள் என்று பார்க்கலாமா?!

====================================================================


அந்தப் பூங்காவின் சிமென்ட் மேடையில் அமர்ந்திருந்த வசுமதிக்கு நினைவுகள் எங்கோ போயின! அன்று காலையில் தான் குமாரின் திருமணம் நடந்திருந்தது. அந்தத் திருமணம் இதோ எதிரே உள்ள இந்தக் கல்யாணச் சத்திரத்தில் தான் நடந்தது. 


அதற்குத் தான் வந்திருந்தாள் வசுமதி! குமார் அவள் மாமா பிள்ளை. சொந்த மாமா இல்லை என்றாலும் அவள் அம்மாவின் பெரியப்பாவின் பேரன். அந்தக் குடும்பத்தில் எல்லோரும் உறவுகளை விடாமல் அனுசரித்துப் பழகிக் கொண்டிருந்ததால். சிறு வயதிலிருந்து வசுமதிக்கு அவர்களோடு நல்ல பழக்கம் தான்.

அவள் பிறந்த போது அந்த மாமாவுக்குக் குமார் நான்கு வயது மகன். அவள் பிறந்ததுமே குமாருக்குப் பெண்டாட்டி பிறந்து விட்டாள் என்றே எல்லோரும் பேசிக் கொண்டார்களாம். அன்றிலிருந்து எல்லோரும் சொல்லிச் சொல்லிக்குமார் அவளைத் தன் மனைவி என்றே நினைக்க ஆரம்பித்திருந்தான். 

சிறு வயதிலிருந்தே அந்த உரிமையை எடுத்துக் கொள்ளவும் ஆரம்பித்தான். இதற்குப் பெரியவர்கள் ஒத்துழைப்பும் இருந்தது. ஆனால் வசுமதிக்கோ இது சுத்தமாய்ப் பிடிக்கவே இல்லை. அவள் மனதுக்குள் குமாரைக் கணவன் ஸ்தானத்தில் வைத்துப் பார்க்க விரும்பவில்லை.

ஆகவே திருமணம் என்ற பேச்சு எடுத்தவுடனேயே குமாரைத் திருமணம் செய்துக்கப் போவதில்லை என்ற தன் முடிவைத் தீர்மானமாகச் சொல்லி விட்டாள். இதில் பலருக்கும் வருத்தம் தான். அவளுக்கு வெளியில் வேறே இடத்தில் பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பித்து நல்ல இடம், தெரிந்த மனிதர்கள் என்றெல்லாம் சொல்லி  அவளுக்குப் பார்த்த பிள்ளையைப் பெண் பார்க்க வரச் சொல்லிப் பெண் பார்த்து இரு வீட்டினருக்கும் பிடித்துப் போய்த் திருமணமும் ஆனது!  

ஆனால்! 

பெருமூச்சு விட்டாள் வசுமதி! ஒருவேளை குமாரைத் திருமணம் செய்திருந்தால் இப்படி நேர்ந்திருக்காதோ! அப்போது எங்கிருந்தோ ஒரு பாட்டுக் கேட்டது! "என்ன கல்யாணமடி கல்யாணம்! உங்க கல்யாணமடி கல்யாணம்!" என்று நிச்சயம் செய்த கல்யாணங்களைக் குறித்த கேலியும், கிண்டலும் கலந்த பாடல். 

அவள் கல்யாணமும் ஒரு பொம்மைக் கல்யாணமா? தன்னிரு கரங்களால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு விம்மினாள் வசுமதி! அவள் தோளில் அப்போது யாரோ மென்மையாகத் தன் கைகளை வைத்தனர். 

தான் யாரிடமும் சொல்லாமல் இங்கே வந்திருக்கையில் யாராக இருக்கும்?  கைகளை விலக்கிக் கொண்டு நிமிர்ந்து பார்த்த வசுமதி திகைத்தாள். அடுத்த கணம் கோபமும், வெறுப்பும் போட்டி போட, "எங்கே வந்தீங்க? உங்க அம்மாவோட அனுமதி கிடைத்ததா?" என்று கேட்டாள்.

அவனோ சிரித்தான். அவள் கோபத்தை ஓர் சிறு பிள்ளையின் கோபமாக நினைக்கிறானோ! "இங்கே நீங்க வந்தால் உடனே உங்க அம்மாவுக்குப் பயம் வந்திருக்கணுமே! உங்களைப் போகாதேனு தடுக்கலையா?"

"என் அம்மாவுக்கு நான் இங்கே வந்திருப்பது நன்றாகத் தெரியும்! சொல்லிட்டுத் தான் வந்தேன்!"

"அப்புறம் எப்படி?"

"இதோ பார் வசு!" என அவன் ஆரம்பிக்க, "ப்ளீஸ், நமக்குள்ளே இன்னும் ஒண்ணுமே நடக்கலை! நீங்க என்னோட சேர்ந்து வாழப் போறீங்களா இல்லையானு எதுவும் எனக்குத் தெரியலை! அதுக்குள்ளே இப்படி எல்லாம் கொஞ்சலாகப் பேசி என் மனதைச் சலனம் அடைய வைக்க வேண்டாம். நான் உங்களையும் உங்களோடு நடந்த அந்த பொம்மைக் கல்யாணத்தையும் மறக்க முயல்கிறேன்!சீக்கிரம் உங்களுக்கு என்னிடமிருந்து விடுதலை கிடைக்கும். அப்புறமாய் அம்மா பிள்ளையாகவே இருக்கலாம்!" என்று நக்கலாகச் சொன்னாள்.     

அவன் தீவிரமாக அவளைப் பார்த்தான். இவளுக்கு எப்படிச் சொல்லிப் புரிய வைப்பது என நினைத்தானோ என்னமோ! பின்னர் ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக, "வா, சத்திரத்துக்கு! அங்கே அம்மா உனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்!" என்றான். வெறுப்பிலும் ஆத்திரத்திலும் முகம் மாற அவள், "எனக்குப் பார்க்கப்பிடிக்கலை!" என்று சொன்னாள்.

"வசு, வசு, நான் அம்மாவிடம் எடுத்துச் சொல்லி விட்டேன். அவள் செய்தது தப்பு என்பதை எல்லோருமே அம்மாவிடம் சொல்லிப் புரிய வைச்சாச்சு! அவள் தப்புச் செய்தேன் என்பதை ஒத்துக்கத் தயாராக இருக்கிறாள்."

"வேண்டாம், வேண்டாம், எனக்கு ஆசை காட்டி மோசம் செய்யாதீர்கள். மறுபடி முதலிரவு அறைக்குப் போய் உங்களுக்காகக் காத்திருந்து விட்டுப் பின்னர் உடனே உங்களை உங்க அம்மா மறுபடி அழைத்தால்! நீங்களும் உடனே ஓடுவீங்க! அப்புறமா மறுபடி உள்ளே வரக்கூடாதுனு சொல்வாங்க! முதலிரவு அறையிலிருந்து வெளியேறிட்டால் மறுபடி போக நாளும், நேரமும் பார்க்கணும்னு சொல்லிட்டு உங்களை வரவிடாமல் தடுப்பாங்க! நீங்களும் அதைத் தானே கேட்டாகணும்! போதும், எனக்கு இந்த வாழ்க்கை! ஏன் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டோம்னு இருக்கு! அதிலும் உங்களைப் போன்ற ஒரு கோழையை!" 

"இல்லை வசு! நான் உன் மேல் ஆணையாகச் சொல்கிறேன். மறுபடி அப்படி நடக்காது! அவ்வளவு ஏன்? நீ ஊருக்கே இப்போ வர வேண்டாம். உன் மனசுக் கலக்கமெல்லாம் தெளிந்து நீயாக எப்போ ஊருக்குப் போகச் சம்மதிக்கிறாயோ அப்போத் தான் கூட்டிப் போவேன். இதோ பார்! உனக்கும் எனக்கும் மும்பை போக டிக்கெட் கூட எடுத்துட்டேன். இங்கிருந்தே நாம கிளம்பறோம். நாம ரெண்டு பேர் மட்டும் தான்! போதுமா!" என்றான்.

அரை மனதோடு அவனைப் பார்த்தாள் வசுமதி. அப்போது சற்றுத் தள்ளி நின்று கொண்டிருந்த அவள் அப்பா அங்கே வந்தார். அவள் இவ்வளவு நேரம் அவரைக் கவனிக்கவே இல்லை. 

அவரும் சொன்னார். "மாப்பிள்ளை சொல்றதைக் கேள் அம்மா! அவருக்கு உன் மேல் ஆசை, பாசம் எல்லாம் இருக்கு! அன்னிக்கு நடந்ததுக்கு ரொம்ப வருத்தப்படறார். நிஜம்மாவே அம்மா சீரியஸ்னு நினைச்சு வெளியே வந்திருக்கார். வெளியே வந்தப்புறமாத் தான் விஷயம் புரிஞ்சிருக்கு! அந்த மாமி ரொம்ப உணர்ச்சி வசப்பட்டு ஏதோ முட்டாள் தனமாப் பண்ணிட்டா! இப்போ வருத்தப்படறா! நீ எதுவும்  மனசிலே வைச்சுக்காதே!" என்றார்.

"எப்படிப்பா! நல்ல நேரம் பார்த்து எங்களோட முதலிரவு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருக்கு! நாங்க உள்ளே போன அரைமணிக்கெல்லாம் அவங்க மயக்கம் வந்த மாதிரி நடிச்சு, "என் பிள்ளையை எங்கிட்டே இருந்து பிரிக்கிறாங்களேனு கத்தி ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, நான் இனிமே உயிரோடு இருக்கப் போறதில்லை. கூப்பிடுங்க என் பிள்ளையை, நான் சத்தியம் வாங்கிக்கணும். அதுக்கப்புறமாச் செத்துடுவேன்னெல்லாம் சொல்லி நாடகம் போட்டு!" குமுறினாள் வசுமதி!

அவளைச் சமாதானம் செய்வது கடினமாகவே இருந்தது. இருவரும் செய்வதறியாது திகைத்தனர். அவர்கள் முகத்தைக் கூடப்பார்க்க விரும்பாமல் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் கோபமாகத் திருமண மண்டபத்திற்குச் சென்ற வசுமதி அங்கே இருந்த எவரையும் கவனிக்காமல் தான் கொண்டு வந்திருந்த துணிகளைப் பையில் வைத்துக் கொண்டு யாரிடமும் சொல்லிக் கொள்ளாமல் கிளம்பினாள். 

பேருந்து நிறுத்தத்திற்குச் சென்றவள் காதுகளில் பஸ் நிறுத்தத்திலிருந்து ஒரு பஸ் நடத்துநர் விசில் சப்தம் கேட்டதும் கிளம்பியது என்பதைக் கவனித்தாள். அந்த பஸ்ஸுக்குள் இருந்தவர்கள் அவர்கள் தானா? ஆம் அவர்கள் அதில் இருந்தார்கள்.

ஆகவே  சற்றே பொறுத்த வசுமதி ஒரு ஆட்டோ பிடித்துக் கொண்டு ரயில் நிலையம் சென்றாள். அங்கே டிக்கெட் கவுன்டரில் டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு நடைமேடைக்கு வந்தாள். ஏதோ ஒரு ரயில் வந்து அந்த ஸ்டேஷனில் நின்றது. ஆனால் வசுமதி செல்ல வேண்டிய ரயில் அல்ல. அவர்களும் காத்திருந்தார்கள். அதை முதலில் வசுமதி கவனிக்கவே இல்லை. 

அப்போது அவளைக் கண்ட அவன் மெல்லத் தன்னுடன் இருந்தவர்களுக்கு ஜாடை காட்டிவிட்டு வசுமதியின் அருகில் வந்தான். அவள் தோளைத் தொட்டான். திகைப்புடன் திரும்பிய வசுமதி அவனைக் கண்டதும் மீண்டும் அவனா என முகத்தைச் சுளிக்க, அவனோ பதிலே பேசாமல் அவள் கையிலிருந்த பையைக் கிட்டத்தட்டப் பிடுங்கிக் கொண்டு அவளையும் இன்னொரு கையால் இழுத்துக் கொண்டு அப்போது வந்து நின்ற இன்னொரு ரயிலில் ஏறிக் கொண்டான். அவளையும் ஏற்றி விட்டான். 

செய்வதறியாது எதிர்க்கவும் தோன்றாமல் நின்றிருந்த வசுமதியைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு உள்ளே சென்றவன் ஓர் கம்பார்ட்மென்டில் இருந்த இரண்டு இருக்கைகள் ஒன்றின் மேல் வசுமதியின் பையை வைத்து விட்டு அவளை உட்கார வைத்துத் தானும் அமர்ந்தான்.

வசுமதிக்கு அவள் கல்யாணம் ஆகி முதல் முதல் புக்ககம் போனபோது நடந்தவை நினைவில் வந்தது. அப்போது அவள் பெற்றோரும் இருந்தனர். கூடவே அவள் இளைய நாத்தனார் ஒருத்தியும். பெட்டியில் நல்ல கூட்டம். அவர்கள் முன்பதிவு செய்திருக்கவில்லை. ஆகவே உட்கார இடம் இல்லை. எப்படியோ சமாளித்து வந்தார்கள். 

அப்போது ஓர் இடம் காலியாக அந்த இடத்தைத் தட்டிக் கொட்டிச் சுத்தம் செய்த அவள் கணவன் அவளை அங்கே வந்து உட்கார அழைக்க அவள் யோசனையுடன் பார்க்கும்போதே அவள் நாத்தனார் அங்கே போய் உட்கார்ந்து விட்டாள். கொஞ்சம் திகைத்தாலும் அவள் கணவன் சமாளித்துக் கொண்டு தன் தங்கை காலி செய்த இடத்தில் தான் வந்து அமர்ந்து கொண்டான். மெல்லிய குரலில் அவளிடம், "இப்படியா அசடு போல இருப்பது? கூப்பிட்டால் உடனே வர வேண்டாமா?" என்றும் கேட்டான். அவளுக்குத் தான் என்ன பதில் சொல்வது எனத் தெரியவில்லை.  மௌனமாக இருந்தாள். 

அப்புறம் ஊருக்குப் போனதும் அவள் நாத்தனார் அந்தக் கதையையே மாற்றித் திரித்துச் சொன்னதும் அவளை அவள் மாமியார் கேட்ட கேள்விகளும் அவள் நெஞ்சில் வந்து மோதின. ஆனாலும் தன் கணவன் தன்னைத் தான் அழைத்திருக்கிறான் என்பது தெரிந்து அவளுக்குக் கொஞ்சம் ஆறுதல் என்பதையும் மறுக்க முடியாது! அவன் மனதில் அவள் இருக்கிறாள் தானே!

இப்போதும் அதையே நினைத்திருந்த அவள் கைகளை இறுகப் பற்றிய அவள் கணவன் வசுமதியின் எண்ண ஓட்டத்தைப் புரிந்து கொண்டவனாக , "இப்போ அவள் இல்லை; நாம் இரண்டு பேர் மட்டும் தான்! எனக்கு நான், உனக்கு நீ!" என்றான். 

அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த அவள், "நான் அப்படி எல்லாம் நாம் இருவர் மட்டும் தனியாக இருக்கணும்னு எல்லாம் நினைக்கலை!" என்று ஆரம்பித்தாள். 

அவள் வாயைப் பொத்திய அவன், "எனக்குத் தெரியும்! நீ கூட்டுக் குடும்பத்தில் வளர்ந்திருக்கிறாய். அது தான் பிடிக்கும் என்றும் தெரியும். நீயே சொன்னாய்! ஆனால் இப்போது கொஞ்ச நாட்கள் நாம் தனியாகத் தான் இருக்கப் போகிறோம். நம்முடைய முதல் இரவு அம்மாவோட முட்டாள் தனத்தால் நடக்கவில்லை! அம்மா வீண் கலவரம் செய்து விட்டாள்! அநாவசிய பயம்! பிள்ளை கைவிட்டு விடுவான் என்றெல்லாம் நினைத்திருக்கிறாள். போகட்டும் விடு! அதனால் என்ன? நாமே நடத்திப்போம். எனக்கு மும்பைக்கு மாற்றல் ஆகி விட்டது! அங்கேயே அலுவலகக் குடியிருப்பில் ஒரு வீடும் கிடைத்திருக்கு! கொஞ்ச நாட்கள் நாம் தனியாக இருந்து ஒருத்தரை ஒருத்தர் நல்லாப் புரிஞ்சுப்போம். மெல்ல மெல்ல நம் குடும்பத்தினரை வரவைச்சுக்கலாம். அதான் தீபாவளி, கார்த்திகை, பொங்கல்னு வருதே! இல்லைனாலும் ஏதானும் கல்யாணங்கள் வரும். அப்போப் பார்த்துக்கலாம்." என்றான்.

அவளுள் குற்ற உணர்வு தலை தூக்கியது. திருமணம் ஆனதும் பெற்றோரிடமிருந்து அவனைப் பிரித்து விட்டதாகச் சொல்வார்களோ என்று எண்ணித் தயங்கினாள். 

அப்போது அவன், "உனக்கு சந்தேகமா இருந்தாலோ அல்லது வர யோசித்தாலோ அடுத்த கம்பார்ட்மென்டில் என் அம்மா உட்கார்ந்திருக்கிறாள். அவளிடம் கேட்டுக்கோ!" என்றான். 

"எப்படி, இப்படி மாறினாங்க?" என்று கேட்ட அவளிடம், "நான் தான் ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுத்தேன். முதல்லே நிஜம்மாவே அவங்களுக்கு உடம்பு சரியில்லைனு வெளியே வந்துட்டேன். ஆனால் அப்புறமாப் புரிஞ்சது! எல்லாம் நாடகம்னு! இத்தனை வருஷம் அவங்க பிள்ளையா இருந்தவனை இன்னொரு பெண்ணுக்குத் தூக்கிக் கொடுத்துட்டோமேனு அவங்க நினைப்பு! நான் கேட்டேன்! இதுவே நம்ம கௌரிக்கு நடந்திருந்தா நீ என்ன செய்வே? என்று கேட்டேன். அம்மா உடனே பொங்கினாள். அது எப்படிடா முடியும்? நம்ம பெண் அங்கே போய் வாழணும்னு தானே கொடுக்கிறோம் என்றாள். அதே தானே அவங்க பெற்றோருக்கும், அவளுக்கும்! அவங்களுக்கு வேறே நியாயமானு கேட்டேன். அம்மாவும் புரிந்து கொண்டார்கள்!" என்றான். 

மெல்ல தன் நிலைக்கு வந்த வசுமதி தான் ரயிலில் இருந்து இறங்கும்போது மாமியாரிடம் பேசுவதாகக் கூறினாள். அவனும் அவள் விருப்பப்படியே விட்டு விட்டான். அதே போல் ரயிலில் இருந்து இறங்கிய வசுமதி அங்கேயே மாமியாரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டாள். 

ரயிலில் இருந்து இறங்கியதும் இருவரும் நேரே விமானநிலையம் நோக்கிச் சென்றார்கள். விமானத்தில் ஏறுவதற்காக அங்கே காத்திருக்கையில் அவங்க செல்ல வேண்டிய விமானம் ஓடுபாதையில் வேகமாக ஓடி வந்து நின்றது! அவர்களின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை! 

படங்கள் :  நன்றியுடன் இணையத்திலிருந்து.