மாறியது நெஞ்சம்... மாற்றியது யாரோ... - ஏஞ்சலின்

கௌதமன் சார் அன்ட் ஸ்ரீராம்!   இது கண்டிஷனல் கருவுக்கான எனது முயற்சி ஒரு குட்டி கதை :) 

 கதைக்கான படத்தை நானே வரையணும்னு நினைச்சேன் நேரமில்லை. ஒரு கிளிப் ஆர்ட்டை எடிட் செஞ்சி இணைச்சிருக்கேன். 

சீதை இராமனை மன்னித்தாள் தலைப்பிற்கு எழுத  வைத்திருந்த கருவை அப்படியே கண்டிஷனல் கருவிற்கு மாற்றி விட்டேன். 

 கதைக்கான காலகட்டம் டிஷ் ஆன்டென்னா செட் டாப் பாக்ஸ் எல்லாம் கிராமங்களில் நுழையாத காலகட்டம்.

வாங்க பஸ்ஸில் ஏறுவோம் :) 

பஸ் அந்த நிறுத்தத்திலிருந்து, நடத்துனர் விசில் சத்தம் கேட்டதும் கிளம்பியது. அவர்கள் அதில் இருந்தார்கள்.சென்னைக்கு செல்லும் ரெயில் ஏற இரயில் நிலையம் நோக்கி பேருந்து புறப்பட்டது 

அது கிராமப்புறங்களில் இருந்து டவுன் நோக்கி செல்லும் பஸ்.  குண்டும் குழியுமான மண் சாலையில் பயணித்தது.  ஜன்னலோர இருக்கையில் மைதிலியும் அவள் அருகில் அவளது தம்பி ரங்கனும் வெவ்வேறு மன சிந்தனையில் ஒன்றும் பேசாமல்  அமைதியாக பயணித்தனர்.

கொஞ்சம் தூரம் சென்றதும் ரங்கன்    மைதிலியிடம் " நீ சாப்பிட்டாயா அக்கா?  பஸ் புறப்படுமுன்னேயே கேட்டிருக்கணும். ஏதோ யோசனையில் மறந்துட்டேன்.  சாரி மன்னிச்சுடு"  என்றான்.

"வேண்டாம்.  பசியில்லை நான் கொஞ்சம் கண் மூடி தூங்கறேன்"  என்று மெதுவாக இருக்கையில் சாய்ந்து விழிகளை மூடினாள் மைதிலி.  அவளுக்குத் தெரியும் தம்பிக்கு தன்  மீது மிகுந்த கோபம், வேண்டுமென்றேதான் பசியில் இருப்பது தெரிந்தும் கேட்கவில்லை  என்று. 

கண்ணை மூடி ஜன்னலில் ஒருக்களித்து சாய்ந்தவளின் மனக்கண்   முன் எப்பவும் மாறாத அதே ட்ரேட் மார்க்  சிரித்த முகத்துடன் சிவராமன்.  'இப்போ பகல் நேரமாச்சே?  சாப்பிட்டிருப்பாரா? பசி தாங்க மாட்டாரே...   அட  இதென்ன, பிரிவது என்று முடிவெடுத்த பின் யார் சாப்பிட்டா என்ன,  சாப்பிடலைன்னா என்ன?   யாருக்கு பசிச்சா நமக்கென்ன?'  என்று தன்னைத்தானே சமாதானம் செய்துக்கொண்டாள்.

ஆனாலும் மனம் சமாதானத்தை ஏற்க மறுத்தது.  

' கிட்டத்தட்ட 1 வருடம் ஒரே வீட்டில் வாழ்ந்தோம்.  அதனால் இந்த அனுசரணை ஏற்படுவது நியாயம்தானே?  புறப்படும்போது கூட என்னிடம் எதோ சொல்ல வந்தார்... நான்தான் முகம் கொடுத்தும் பேச இடம் தரவில்லையே' என  மனதில் பல குழப்பங்கள்.   

'ஒருவேளை அவசரப்பட்டுவிட்டேனோ?  கொஞ்சம் பொறுமையாக இருந்திருக்கலாமோ?'  என்றெண்ணிய மறு  நொடியே குறுக்குப்புத்தி எட்டிப்பார்த்து  'இல்லை,  இதில் என் பக்கமே நியாயம் இருக்கு.  வீட்டில் அம்மாவும் அப்பாவும் எனக்கே ஆதரவாக இருப்பார்கள்.  நான் செய்ததில் தவறொன்றுமில்லை.  பின் என்னவாம்?   எவ்வளவுதான் பொறுப்பது?  பொறுமைக்கும் ஓர் எல்லை உண்டு' என்று நினைத்தவாறே கண்களை மூடி நினைவலைகளை ஒரு வருடமுன்   பின்னோக்கி  ஓட  விட்டாள்  மைதிலி.

அன்று சிவராமன் குடும்பத்தினர்  மைதிலியை பெண் பார்க்க சேலத்திலிருந்து வருகிறார்கள் என வீடே அமர்க்களப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது.  மைதிலிக்கு இது மூன்றாவதாக பெண் பார்க்க வரும் வரன்.  முதல் இரண்டும் ஜாதகம் உயரம், படிப்பு காரணமாக தட்டிப்போயின.  ரங்கன் சிரித்தவாறே ஓடி வந்து சொன்னான்...

"டீ மைதிலி!   உன்னை பெண் பார்க்க வரவர் கருத்தம்மா படத்தில் வர நடிகர் ராஜா மாதிரி வெட்னரி    டாக்டராம்  :)   உனக்கு ஜுரம் வந்தா மாட்டு ஊசிதான் :)   அப்போதே மைதிலிக்கு 'சுர்ரெ'ரென்றது.  பின்னே சேலம் என்றாலும் அது சேலத்துக்கும்  தாண்டி உள்செல்லும்  குக்கிராமம் என்று கேள்விப்பட்டபோது நகரத்தில் வளர்ந்த  மைதிலிக்கு சற்றே  தயக்கத்தை ஏற்படுத்தியது .  

ஆனால் அத்தனை தயக்கமும்  சிவராமனை பார்த்ததில்  காணாமற்போனது.  பொறுமையாக அப்பா கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் அளித்த விதம், அவரது புன்சிரிப்பு,  அடர்ந்த  கேசம், அழகாக  அயர்ன் செய்து இன்  செய்த பீட்டர் இங்கிலன்ட்  கரும்பச்சை முழுக்கை ஷர்ட்,  இப்படி எல்லாமே பிடித்தது.  அவர்களது திருமணமும் இனிதே முடிந்து இருவரும் சிவராமனின் ஊருக்கு இரயிலில் சேலம் நோக்கி புறப்பட்டனர்.  பல மணிநேர பிரயாணத்துக்குப்பின்....

ரயில்  வந்து அந்த ஸ்டேஷனில் நின்றது.  அவர்கள் காத்திருந்தார்கள். 

ரெயில் நிலையத்திலிருந்து ஊருக்குள் செல்ல ஞாயிற்று கிழமை பேருந்து சர்வீஸ் ஏதுமில்லாததால் சிவராமனின்  அசிஸ்ட்டண்ட்  முன்னேற்பாடாக ஒரு ஜீப்பை எடுத்து வருவதாக சொல்லியிருந்தார்.  அவருக்காக ரெயில் நிலையத்திலேயே  அவர்கள்  காத்திருந்தார்கள்.

மைதிலி சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள்.  வெறும் பச்சை பசேலென வயல்வெளிகளும், தக்காளி தோட்டமும்,  கரும்பு தோட்டமும் கண்ணுக்கெட்டிய தொலைவுவரை தென்பட்டது.  அவர்களுக்கு வந்த ஜீப்பில் ஏறி அமர்ந்தவாறு வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே வந்தாள் மைதிலி.  நிறைய ஒட்டு வீடுகள் சிலவற்றில்  மட்டும்  ஆன்டென்னாக்கள்.  மற்ற வீடுகளில் டிவி எல்லாம் இல்லையோ என்று யோசித்தவாறே  அமர்ந்திருந்தாள்  மைதிலி.  வீடு வந்ததும் இறங்கி உள்ளே சென்றார்கள்.  நகர வாழ்க்கைக்கு முற்றிலும் மாற்றான கிராமத்து வீடு.  ஊர் பெண்மணிகள்  இருவர் வந்து சமைத்து வைத்திருந்தனர் .

அக்கம்பக்கம் யாருமில்லா வீடு அது.  அங்கிருந்த ஒரு பெண்மணி சொன்னார்,  "டாக்டர் வர லேட்டானா கதவை மூடி இரும்மா.  யாராச்சும் தட்டுற சத்தம் கேட்டா கதவை திறக்காதே.  ஒண்ணுமில்லை பக்கத்து மலை காட்டிலிருந்து புலி, அப்புறம்  நரிங்க இரவில் நடமாடும்"  என்றார்.  இப்படி சில காலம் கழிந்தது.  தொலைக்காட்சிப்பெட்டி இருந்தும் அதில் பெரிதாக தெளிவாக ஒளிபரப்பு வராது. ரேடியோ மட்டும் அவ்வப்போது கேட்பாள் . நள்ளிரவில் ஆட்கள் கத்தி கூப்டிட்டு அலறலுடன் ஓடி வருவர் .  தேள் கடி பூச்சி கடி  சிலசமயம் பங்காளி சண்டையில் உடைந்த மண்டை இதற்கெல்லாம் டவுன் பக்கம் இரவில் வண்டி கட்டி செல்ல நேரமாகுமாதலால் சிவராமன்தான் விஷ முறிவு ஊசி, காயத்திற்கு மருந்திட்டு கட்டு  போடுவார். அதற்கு அடுத்தநாள் அன்பின்,   நன்றியின்  வெளிப்பாடாக  மூட்டை வேர்க்கடலையும், கரும்பும், தக்காளியும் வீட்டில் இறங்கும்.  இதெல்லாம் விட பெரிய காமெடி ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமா சாராயம்/கள்ளு  காய்ச்சுவோர் ரகசியமாக அவர்கள் தொழிலை செய்து வந்தனர்.   அந்த  சாராய/கள் பானை மேல் உள்ள மூடு தட்டு மீது வேக வைத்த  சுட்ட சோள கதிர்கள் இருக்கும். (பக்க உணவு) 

அவ்வழியே சென்ற மூன்று எருமை மாடுகள் சோளக்கதிரை உண்ணும் ஆர்வத்தில் காய்ச்சி வைத்த சோம பானத்தையும் ருசிக்க,  அங்கே ஒரே களேபரம்.   கடைசியில் அவற்றை அடக்கவும் சிவராமன் நட்ட நடு இரவில் செல்ல வேண்டியிருந்தது!!!  ஆனால் இந்த உதவிகள் அனைத்தையும் சிவராமன் முழு மனதுடன் ஆர்வமுடன் செய்தார்.  மருத்துவம் படிக்க இடம் கிடைத்தும் கால்நடை மருத்துவத்தை விரும்பி தேர்வுசெய்தவர் அல்லவா?ஆனால் நாளடைவில் மைதிலிக்கு  இந்த கிராமத்து வாழ்க்கை மீது ஒரு வெறுப்பு ஏற்பட்டது.  சினிமா தியேட்டர் கூட போகணும்னா அடுத்த டவுனுக்கு போக வேண்டும்.  இப்படி சின்ன சின்ன விஷயங்களை ஊதி பெரிதாக்கி அம்மாவுக்கு கடிதம் வாயிலாகவும், தொலைபேசி வழியாகவும் புலம்பினாள். அவளது புலம்பல்களை தாயாரும் ஊக்குவிக்க மைதிலியின் பிடிவாத குணம் வேர் பிடித்து வளர்ந்தது.

                                

அப்படி ஒரு நாள் மைதிலியின் ஆஸ்தான கதாநாயகன் நடித்த புது படத்தின் முதல்நாள்  மாலைக் காட்சிக்கு பக்கத்து டவுனுக்கு செல்ல  தயாராகி உடுத்தி  புறப்படும் நேரம் ஊரில்  பானை செய்யும் செம்மலை ஓடி வந்து அழுதுகொண்டே ஏதோ சொல்லவும்,  சிவராமனும் சினிமா டிக்கட், மைதிலி எல்லாம் மறந்து அவன் பின்னே சென்றான்.   திரும்பி வரும்போது 12 மணி இருக்கும்.  

கோபத்தில் மைதிலி பேசவில்லை.   பிறகு ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்து வேலை முடிந்து தாமதமாகவே வீட்டுக்கு வந்தான் சிவராமன். மைதிலி ஏற்கனவே கோபத்தில் இருந்ததால் சிவராமனின் போக்கு இன்னும் வெந்த புண்ணில் எண்ணெய் பாய்ச்சியது.  இயல்பிலேயே மைதிலி பிடிவாத குணமுடையவள்.   படிப்பு, விரும்பிய பொருள் எதுவென்றாலும் அவள் நினைத்தது நடக்கவில்லை என்றால் பூகம்பம்தான் வீட்டில்.  உடனடியாக பெற்றோர் வீட்டுக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து தம்பியிடம் தன்னை வந்து அழைத்து செல்லுமாறு கூறினாள்.  அவளது பெற்றோருக்கும் மகளின்  பிடிவாத குணம் தெரியும்.   அதனால் எப்படியும் பேசி சமாளித்துக்கொள்ளலாம் என்றே ரங்கனை ஊருக்கு அனுப்பி வைத்தனர்.  

புறப்படுமுன் கூட சிவராமன் மைதிலியிடம் எவ்வளவோ  கெஞ்சினான்.  அன்று சினிமா போக முடியாத நாள் இரவிலிருந்தே ஏதோ சொல்ல வரும்போதெல்லாம் மைதிலி எதையும் காது  கொடுத்து கேட்க விருப்பமில்லைஎன வெறுப்புடன் விலகினாள்.

பேருந்து புறப்பட்டு அரை மணி நேரமாகியிருக்கும்.  ஒரு நிறுத்தத்தில் நின்றது.  ரங்கன் அங்கு  இறங்கி பெட்டிக்கடை ஒன்றில் புத்தகம் ஒன்றினையும், ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட்டையும் வாங்கி வந்தான். பிஸ்கட்டை வேண்டாமென்று சொல்லி புத்தகத்தை பிரித்தாள் மைதிலி.  பார்வையை ஓடவிட்டவள், அப்படியே அதில் 10 வது  பக்கமிருந்த 4 வது கதையை வாசிக்கத் துவங்கினாள்.  திடீரென  மனதில் என்ன நினைத்தாளோ, நடத்துனரிடம் சொல்லி உடனே தங்களை  பாதி வழியில்இறக்கி விடுமாறு கேட்டாள்.  ரங்கனுக்கு எதோ புரிந்தது .  அது ஒரு பொட்டல் காடு.  ஓட்டுனரும் நடத்துனரும் திட்டியவாறே ரங்கனையும் மைதிலியையும் இறக்கி விட்டனர்.  ஒருவாறு இருவரும் குதிரை வண்டி பிடித்து சிவராமன் வீட்டை  வந்து சேர்ந்தனர்.  வீட்டில் இருந்த சிவராமனுக்கு மைதிலியை கண்டதும்  பெரும்  மகிழ்ச்சி.  "மைதிலி ஒரே ஒருமுறை என்னுடன் செம்மலை வீட்டுக்கு வா அப்போ உனக்கு புரியும்"  என்றான்.  அதற்கு செவிமடுத்து மைதிலி உடன் சென்றாள்.  தூரத்தில்அவர்கள் தலை கண்டதும் செம்மலையின் மாடு உற்சாகத்துடன் "மா" என்று கத்தியது.  மைதிலிக்கு விளங்கவில்லை. அப்போது அங்கு வந்த செம்மலையின் மனைவி. "தாயீ..  டாக்டர் இல்லைன்னா லட்சுமி அன்னிக்கு  வைக்கோல் போர்  எரிஞ்ச தீ நெருப்பு புண்ணில் செத்து போயிருக்கும்.  தினமும் மருந்து போட்டு காப்பாத்தினது டாக்டர்தான்.  அதான் அவரை பார்த்ததும் நன்றியில்  "மா" ன்னு  கத்துது" என்றாள்  .

 மைதிலிக்கு தன் மேலே வெறுப்பு ஏற்பட்டது.  குற்ற உணர்வுடன் வீடு திரும்பினாள்.  "என்னை மன்னிச்சிருங்க" என்ற  மைதிலியிடம் சிவராமன் அவளை அணைத்தவாறு, "பரவாயில்லை மைதிலி!  உன்மேல் தப்பொன்றுமில்லை.  நானும் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் அன்று புறப்பட்டது என் தவறு.  நீ எத்தனை மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தாய் ரொம்ப நாள் கழித்து சினிமா பார்க்க போகிறோம்னு....  நீயும் என்னை மன்னிச்சுடு.  நாம் இருவரும்  உங்க அப்பா வீட்டுக்கு சேர்ந்தே சென்னைக்கு ஒரு வாரம்  சென்று வருவோம்"  எனவும் சந்தோஷத்துடன் புறப்பட்டாள் மைதிலி.  இப்போதும் பேருந்தில் அவள் கையில் ரங்கன் வாங்கி கொடுத்த புத்தகம்.

அது :) 

 """ எங்கள் பிளாக் வெளியீடு  //சீதை இராமனை மன்னித்தாள் // எனும் புத்தகம் 

அன்று அவள் மனம் மாறி வீடு திரும்ப காரணமாயிருந்ததும் இத்தொகுப்பில் உள்ள ஒரு கதைதான் .

மீனம்பாக்கத்தில் அவர்கள் வீட்டு மொட்டை மாடியில் இருந்து மைதிலியும்  சிவராமனும்  சந்தோஷமாக வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர் அப்போது விமான நிலையத்தில் வானிலிருந்து கீழிறங்கிய ஒரு  பெரிய விமானம் ஓடு பாதையில் வேகமாக ஓடி நின்றது. அவர்களின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை!      

                                                                                                                      சுபம் _/\_ 

                                                                                                                      =========