கடமை - பூவிழி (க க க போ 4)

கடமை

பூவிழி

‘அப்பா.. போதும்பா நீங்க தனியா இங்க இருக்கறது.. எங்களோட வந்துடுங்க.’  வாசு அப்பாவிடம் இறைஞ்சினான்.

‘வேணாம்டா.  இங்கயே இருந்துட்டேன். இங்கயே போயிடறேன்டா. வானதியோட எப்போவும் தொடர்புல இருடா. அவளுக்கு உங்க அரவணைப்பு அவசியம்’, சுவாமினாதன் சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்துகொண்டு கண்ணைமூடினார்.

வாசுவுக்கு அப்பாவை அந்த நிலையில் பார்ப்பது வருத்தமுறச் செய்தது. கண்ணில் நீர் வருவது அப்பாவுக்குப் பிடிக்காது என்று அடக்கிக்கொண்டான். வசுமதி அவன் கையைப் பிடித்துக்கொண்டாள்..

        ஆச்சரியமாய் இருந்தது வாசுவுக்கு தன்னிடம் இவ்வளவு வார்த்தைகள் பேசினாரா என்று. ஏனென்றால் அவனும் இதுவரை அவருடன் அதிகம் பேசியதில்லை…  அவரும் பேசியதில்லை. அவன் பிறந்ததிலிருந்து அவரை தள்ளியிருந்தே பார்த்திருக்கிறான்.  ஒருநாளும் அவர் அவனைத் தொட்டதில்லை என்று கூட சொல்லாம்.  காரணம் அவர் வேலை அன்று அருவருப்பாகவும், வெட்கமாகவும் தோன்றியது.  இன்று அவனைக் கூனி குறுக வைக்கிறது.

அவனின் நிலையை பார்த்து வசு "மாமா நீங்கள் ரிடையர் ஆகும் வரைதான் வேலையைக் காரணம் சொல்லி போக்குவரத்தே இல்லாமல் இருந்தீர்கள்.   இப்போது ரிடையர்  ஆகி 5 வருஷம் ஆகிவிட்டது. உங்களுக்கும் வயதாகிவிட்டது .  உடம்பு வேறு சரியில்லை.  ஜம்புலிங்கம் ஊருக்கு வந்த  போது மிகவும் வருத்தப்பட்டார்.  அதைக் கேட்டதில் இருந்து அத்தை மனசொடிந்து போயிட்டாங்க சரியாக சாப்பிடுவது கூட இல்லை" என்று நயந்த குரலில் சொல்கிறாள்.

அதைக் கேட்ட சுவாமிக்கு வாசு வந்ததன் விஷயம் புரிகிறது.  இருந்தும் அவன் முகத்தின் வருத்தம் அவரைப் பேச வைத்தது.  தலைகுனிந்து நிற்கும் மகனின் வேதனை அவருக்குள் வருத்தத்தை கொடுக்கிறது.  

“யாரு ஜம்புவா?  அவன் ஒரு லூசுப்பய..  எதனா பேசுவான்..  எனகென்ன?  நான் நல்லாதான் இருக்கேன்…  நீங்க கிளம்புங்க.  இருட்டிடுச்சினா  ஊரு போயி சேர்ந்து, வீட்டுக்கு போவ கஷ்டமாகிட போகுது!  பசங்களைச்  சமாளிக்க அவளுக்குக் கஷ்டமாயிடும்.  நாளைக்கு திங்கக்கிழம வேற வேலைக்கு போவணுமில்ல”  

வெடுக்கென்று நிமிர்ந்து அவரைக் 

கண்கலங்கலோடு 

பார்கிறான்.

   அது ஒரு மத்தியான நேரம். புறம்போக்கு நிலத்தில் பலவீடுகள்.  அங்கு சின்ன குடிசைகளாய் ஆக்கரமிக்கப்பட்ட இடம்.  இங்கு இவர் இருப்பதும் ஒரு சின்ன குடிசை.  2 பேர் படுக்க அதிகமாய் இடமில்லாத இடம்.  சரியான ரோடு இல்லாத ஊரின் எல்லைப் பகுதி.  போவோர் வருவோர் அவர்களைப் பார்த்து கொண்டே - பார்ப்பதற்கென்றே நடை பழகுகிறார்கள்.  அவர்களின் உடைகளின் நேர்த்தி அவ்வாறு பார்க்க வைக்கிறது. வாசு செங்கல்பட்டு  EB யில் வேலை செய்பவன்.  வசு ஒரு ஸ்கூல் டீச்சர்.   செங்கல்பட்டில் வேலை.  இவர் இருப்பதோ சென்னை வில்லிவாக்கத்தில் …

"கிளம்புங்க குழந்தை அழப்போறான்….  நான் அடுத்த மாதம் வருகிறேன் என்று வானுவிடம் சொல்லிவிடுங்கள்…." அவரின் பிடிவாதத்தைப் பார்த்து பேசத்தெரியாமல் கிளம்புகிறார்கள். வாசுவும் வசுவும் செங்கல்பட்டுக்கு டிரெயின் ஏறியவுடன் வாசுவின் எண்ணமும்  அவர்களை அனுப்பிய பின் சுவாமியின் எண்ணமும் பின்னோக்கி நகர்கிறது.

அவர் இந்த சென்னைக்கு வந்து இந்த வேலையில் அப்போது சேர்ந்திருந்த  நேரம்….  ஒரு இரவு பிராட்வே பஸ்டேன்ட் அருகே ஒரு பெண்ணை இரண்டு பேர் பலவந்தப் படுத்தி ஆட்டோவில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தைப்  பார்த்து அந்த பெண்ணை  விடுவிக்கிறார்.  அந்த பெண்  அழகானவளாய்  இருந்தாள்.  சினிமாவில நடிக்கும் ஆசையில் வீடு விட்டு ஓடிவந்தவள்.. சீரழிந்தவளாய்,  திக்கு தெரியாமல் மீண்டும் தன் கிராமத்திற்கே சென்றுவிட,  பாவிகளிடமிருந்து தப்பித்து பஸ்டேன்ட் வரும்போது இவரால் காப்பாற்றப்படுகிறாள்.  அவள்  மிக வசதியானவள், இழிந்து போனநிலையில் ஊருக்கு திரும்புவதை அவள் வெறுக்கிறாள்.   

ஏனோ அவருக்கு அவள் ஆதரவு அற்ற நிலைமை மனதை உருக்க,  அவளை மணம் புரிகிறார்.  அவளும் ஆதரவு வேண்டிய நிலையில் சம்மதிக்கிறாள்.  அப்போது  அவர் வேலை அவளுக்கு மனதிற்கு அசூயையை  கொடுக்கவில்லை.  அவள்  வாழ ஆரம்பித்தவுடன் அவர் வேலை பிடிக்காமல் போகிறது.  அதை வெளியே காண்பிக்காமல் மனதிற்குள்ளேயே  வைத்துக் கொள்கிறாள்…..  மௌனமாக  தன் தகுதியை நினைத்து.  இவரோ அவள் தன் நிலையை நினைத்து இப்படி இருக்கிறள்….  போகப் போக சரியாகிவிடுவாள் என்று நினைத்து கொள்கிறார். 

ஒரு ஆண்மகவு  பிறக்கிறது  அவரின் உள்ளும் புறமும் சந்தோஷத்தில் திளைக்கிறது.  குழந்தை நல்ல  அழகு அவளைப்போல்.  தூக்கி கொஞ்சிட தன் தோளிலேயே வைத்து கொள்ள குதிக்கிறார். ஆனால் அவளோ  அவருக்கும் தெரியாமல் அதைத் தடுக்கிறாள். முதலில்  உணராதவர் போகப் போக அவர் அதை உணர்கிறார். ஏன்? என்று கேட்டிருக்கிறார்.  பணியை அவள் காரணம் காட்டுகிறாள்.  குழந்தைக்கு உடம்புக்கு முடியாமல் போகலாம். விலகி  நிற்கச் சொல்கிறாள்.  திகைத்துப் போகிறார் . இப்பொழுது இவர் மௌனியாகி விடுகிறார்.  தன் பிள்ளையை எட்டி நின்றே ரசிக்கிறார்.  பாசத்தால் அவர் மனம் துடிக்கிறது.. தன் குழந்தையை அள்ளிக் கொஞ்ச முடியவில்லையே என்று.....  

மெல்ல மெல்ல அவள் குழந்தையைக் காரணம் காட்டி 'தனியே இருந்து கொள்கிறேன்' என்கிறாள். 'நீங்கள் வந்து போங்கள் குழந்தையை நன்றாகக வளர்க்க விரும்புகிறேன். அவனுக்கு உங்கள் வேலை தொந்தரவாக இருக்க வேண்டாம்...'  சொல்லியே விடுகிறாள். 

பாவம் சுவாமி. தன் பிள்ளையின் மேல் வைத்த பாசத்தால் ஒத்துக் கொள்கிறார்.  அவள் விருப்பப்படி நல்ல ஒரு வீடு  பார்த்துக் கொடுக்கிறார். பிள்ளையை நன்றாக வளர்க்க தன் சம்பளத்தின் பெரும் பகுதியைக் கொடுத்து விட்டு ஒரு ரயில்வே ஸ்டேஷனில் உதவி கொண்டு அங்கேயே படுக்கைக்கு இடம் அமைத்து  கொள்கிறார்.  பிள்ளை  வளருகிறான்.  அவனும்  அப்பாவின் வேலையில் முகம் சுளித்து,  'அம்மா இப்படி இருப்பதின் காரணம் அதுதான்' என்று ஒதுங்கிப் போகிறான். அவர் அவனைப் பார்க்க வரும் நேரம் ஒளிந்து கொள்வான். இல்லை விளையாட போய்விடுவான். 

பிள்ளையின் அருகில் அவரை அண்ட விடாமல் அவளும் பார்த்துக் கொள்கிறாள். பணம் மட்டும் குடும்பம் நடத்த  பெற்று கொள்கிறாள்.  அவள் மனசாட்சி உறுத்துகிறது.  நாள் ஆக நாள் ஆக, அவர் வரும் போது அவருக்கு வேண்டிய உணவைப் பார்த்துப் பார்த்து சமைத்துப் போடுகிறாள்.  வாசுவை அவர் வரும் நேரம் வீட்டில் இருக்கும் படி வைக்கப் பார்க்கிறாள்.  

அவர் பார்த்தாவது  மனம் சந்தோஷப் படட்டும்…. பேசினால் பேசட்டுமென்று.   ஆனால்  இருவருக்குமான இடைவெளியில் மௌனமே ஆட்சி  செய்கிறது.  அவளும்  தையல் கற்று கொண்டு பிள்ளையை வளமையாய் வாழ வைக்க உழைக்கிறாள்.  பிள்ளையின் படிப்பை கவனமுடன் பார்த்து கொள்கிறாள்.  பிள்ளையே உலகம் என்று  அருகில் இருந்து அவளும், வராமல் அவரும் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.  வாசுவும் நன்றாகப் படிக்கிறான். அம்மாவின் சொல்பேச்சு கேட்டு நல்லவனாய் வளர்கிறான். அப்போது அவள் தன் தவறு தெரிய கூடாது என்று அவருக்கு வேறு ஒரு குடும்பம் இருப்பதாக கூறி விடுகிறாள்.  இதைக் கேட்டு வாசு அவர் தன்னை  பார்க்க 

விரும்புவதைக் கூட   தவிர்த்து விடுகிறான். 

காலம் ஓடுகிறது. வாசு கல்லூரியில் சேரும் வயது வந்துவிட்டது.  வானதி குற்ற உணர்வில் தவிக்கிறாள். அப்பாவும் பிள்ளையும் பிரிந்திருக்க தான் தான் காரணம் என்று…  இருந்தும் பிள்ளையின் அந்தஸ்தான வாழ்க்கைக் கனவில் மௌனத்தையே கடைபிடிக்கிறாள்.

   சுவாமி ஒரு யோகி  போல் வாழ்கிறார்.  வாசுவை உயர்ந்த பள்ளியில் படிக்க வைக்கக் கடன்கள் வாங்குகிறார்.  மேலும் இப்பொழுது 'மேல் படிப்பையும் நன்றாய்ப் படிக்கச் சொல்.  நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். செலவைப் பற்றிக் கவலை வேண்டாம்’  என்று வானதியிடம் சொல்கிறார் .  வாசுவின் மனம் ரோஷம் கொள்கிறது.  

'அவரின் இரக்கம் எனக்கு வேண்டாம்' என்று வீம்பாய் பல பரீட்சைகள்  எழுதுகிறான். மின்சாரவாரியத்தில் வேலைக்குச் சேர்கிறான்.  ஒரு கிறிஸ்துவப் பெண்ணை காதலிக்கிறான். அம்மாவிற்கு விருப்பமில்லாவிட்டாலும் அவளை மணந்து  கொள்கிறான். அவளும் ஒரு அரசாங்க பள்ளியில் டீச்சர்.  இவன் அழகில்  மனதைப் பறிகொடுத்து தன் வீட்டினாரின் அனுமதியோடு  மணந்துகொள்கிறாள்.   அவளுக்காக. வாசுவும் மதம் மாறுகிறான்..   தன் திருமணத்தில் தன் அப்பாவின்  அறிமுகத்தைக் காண்பிக்க விரும்பவில்லை.  அம்மா தமிழ் என்பதால் பெண்வீட்டு மனிதர்கள் அவளின் வரவை விரும்பவில்லை.   இப்பொழுது  வானதி மிகவும் துடித்து போகிறாள். தான் எவ்வளவு பெரிய தவறு செய்துவிட்டோம்? 

வாழ்வுப் பிச்சை போட்டவரை  தள்ளி வைத்ததற்க்கு  உரிய தண்டனை கிடைத்துவிட்டது தனக்கு என்று சுவாமிக்கு தெரிவித்து அழுகிறாள்.  தன்னை மன்னித்துவிடும் படி கேட்கிறாள்….  சுவாமி அவளை சமாதானப்படுத்தி விட்டு சென்றுவிடுகிறார்.  தன் மகனிடம் தன் வாழ்வில் நடந்த விஷயங்கள் அப்பாவின்  தியாகம் எல்லாம் சொல்கிறாள்.

அவன் திடுக்கிட்டுப் போகிறான்  “ஏன் அம்மா அவரை வேற வேலைக்குப் போக சொல்லி இருக்கலாம் அல்லவா?  உங்கள் விருப்பத்தைக் கூறி இப்படி செய்துவிட்டீர்களே! எனககும் அவர் வேலை பிடிக்காமல் போனதும் அவருக்கு வேறு குடும்பம்  இருக்கு,  அவரை இவ்வளவு காலம் தவிர்த்து விட்டேனே“ என்று துடிக்கிறான்.  மெல்ல அப்பாவின் நிலையை உணர்கிறான்.  இருந்தும் விலகல் அவனை நெருங்க விடாமல் தடுக்கிறது. வானதி உடைந்து போகிறாள். 

 மருமகளின் விட்டு மனிதர்கள் அவளைத் தள்ளி  வைக்கச் சொல்லி  வசுவை தூண்டுகிறார்கள். 'நாங்கள் வர வேண்டுமென்றால் அவளைத் தள்ளிவை' என்கிறார்கள்.  அதுவும் அவளின் கதையும் அப்பாவின் வேலையும் தெரிந்தவுடன் மேலும் மேலும் தொல்லை கொடுக்கிறார்கள்.  வசுவும் வாசுவும் தர்ம சங்கடத்தில் தவிக்கிறார்கள்.  வானதியும் தவிக்கிறாள். அதை உணர்ந்து  ‘தனியே இருந்து கொள்கிறேன்’ என்று வாசுவை சமாதன படுத்தி வீட்டுக்கு எதிரில் இருக்கும் வீட்டின் மாடியில் உள்ள ரூமில் வசிக்க ஆரம்பிக்கிறாள்.

வாசுவுக்குக் குழந்தை பிறக்கிறது.  சுவாமி ரிடையர் ஆகிவிடுகிறார். இப்பொதும்  வந்து வானதிக்கு  பணம் கொடுத்து பார்த்துவிட்டுப் போகிறார். இப்பொழுது வானதி தங்கச் சொன்னாலும் தங்குவதில்லை "பரவாயில்லைம்மா பேரக்  குழந்தைக்கு ஆகாது. நான் பிரிந்தே இருக்கிறேன். எனக்குப் பழகிவிட்டது”  என்று சொல்லிவிடுகிறார்.

வசுவும் நல்லவள். ஆனால் தன் வீட்டினரை ஒதுக்கிவைக்கப் பிடித்தமில்லாமல் இருக்கிறாள். வசுவுக்கும் வருத்தமா இருக்கிறது.  வாசுவிடம் சொல்கிறாள் “நீங்க கூப்பிட்டா ஒரு வேளை அவர் சமாதானமாகி அத்தையுடன் இருக்க வரலாம். வாங்க நாம் போயி கூப்பிடுவோம்“…..  வாசுவுக்கு தர்ம சங்கடமாய் உணர்கிறான்.  இவ்வளவு நாள் அவரிடம் பேசாமல் இருந்துவிட்டு இப்பொது தன் சுயநலத்திற்காக அவரை தேடிப் போவதா என்று.

அந்த நேரம் 

வானதியைத் தேடி 

 ஜம்புலிங்கம் வருகிறார்.  அவர் சுவாமியின் நண்பர். ஒன்றாய் இருந்த பொழுது அடிக்கடி வந்து பார்த்து போவார். அப்பொழுது ஓரிருமுறை பேசிப் பழக்கம் வந்த பின்பு 'எப்போது இந்த ஊருக்கு வரும் போதும் வாசு கொடுத்து விடச் சொல்லும் பொருளைக் கொடுத்து விட்டுப் போவார்.

" என்னம்மா  எப்படி இருக்கே? பேரன் சவுக்கியமா?" என்று விசாரிக்கிறார்.  

"வாங்க   நீங்க எப்படி இருக்கீங்க? உட்காருங்க"  

"இல்லயமா ஜோலி இருக்கு. பாரிமுனை  வந்தேன் பொருள் எடுக்க, சுவாமி குழந்தைக்கு 2 விளையாட்டுப் பொருள் வாங்கிக் கொடுத்து விட்டு வரச் சொன்னான்,.. அதுதான். இந்தாம்மா ....  அம்மா அவன் எப்பொழுது இங்கே கடைசியா வந்தான்" 

  

"அவராண்ணா? போன மாதம் 5 தேதி வாக்கில் வந்தார்" 

"அப்படியா அப்போ போகும் போதுதான் நடந்து இருக்கனும்" 

வானதிக்குப் பதட்டமாகிறது.  "என்ன என்னவிஷயம்?"

"ம்ம்.. அவனுக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வந்து இருக்குமா... இங்கிருந்து போகும் போது வழியிலேயே மயங்கி விழுந்து இருக்கான். பக்கத்தில் இருந்த ஆட்டோகாரன் கொண்டு போயி ஆஸ்பத்தியில சேர்த்திருக்கான். அப்புறம் தான்  எனக்குத் தகவல் வந்து, நான் அங்கு போனேன்.  உனக்குத் தெரியாது இல்லையா? அதான்  நான் சொன்னேன். ஆனா நான் சொன்னதாச் சொல்லாதம்மா.. கோவிச்சுக்குவான்.  சரிம்மா நான் கிளம்பறேன் நேரம் ஆச்சு " 

வானதி கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் வழிகிறது. 

திக்கித் திணறி  "இப்போ எப்படி இருக்கார்ணா?" 

அவரைப் பார்த்துவிட்டு தன் வீட்டில் இருந்து வாசு பரபரவென வெளியே வருகிறான்.  அவரிடம் என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் அம்மாவின் கையைப் பிடித்து கொண்டு நிற்கிறான்.

"வாப்பா நல்ல இருக்கியா? ம்ம்..  இப்ப பரவாயில்லைமா.. அடுத்த தடவை வரும் போது விசாரிமா.. இப்பதான் வேலைக்கூட இல்லையே..... அவனெல்லாம் தெய்வம்மா.. ஊரையெல்லாம் குப்பையில்லாம கீளின் பண்ணி சேவை செஞ்சவன்ம்மா..  ம்ம்.... என்னமோ அவன் வாழ்க்கையை  இப்படி ஆக்கிட்டான் அந்த முருகன்....  அவன் கடமையை அவன் எல்லா இடத்திலும் சரியாதான் செஞ்சு  இருக்கான்.  ம்ம்…. இன்னும் என்ன எழுதி வச்சிருக்கானோ? அடுத்த தடவை வரும் போது விசாரிமா.   நான் வரேன் ...வரம்பா " 

இதைக் கேட்டு கூனிக்குறுகி போகிறாள்  'ஆம் சுவாமி குப்பைகளை சுத்தம் செய்யும் பணியில் இருந்தவர்'.  

இதன் பிறகு வானதி பேசாமல் இறுகிப் போகிறாள்.

சாப்பாடும் எடுத்து கொள்ள விருப்பமில்லாமல் இருக்கிறாள். இதைப் பார்த்து வாசுவும் வேதனை அடைகிறான்.  வசு வாசுவை "அப்பாவைப் பார்க்கப் போகலாம்.  இப்பொழுதாவது வாங்க" என்று அழைத்துப் போகிறாள்.

பின்னோக்கிய நினைவுகள் 

அறுபடுகிறது  நிகழ்வை நோக்கி......

இனி சுவாமியின் மனம் மாறுமோ?  குற்ற உணர்வில் இருந்து வெளியே வருவாளா வானதி

? 

 நடந்து விட்ட கோலங்களுக்கு பரிகாரம் தேடிடுவானா வாசு?

'மாற்றம் ஒன்றே மாறாது' என்ற வரிகளுக்கு இங்கு வாழ்வு கிடைக்குமா?