ராபர்ட், ராமுடு, சித்தப்பா !

எங்கள் ஆரம்பக் கதையை அற்புதமாக இணைத்து,  ஒரு கதையை நமக்கு அளித்துள்ளார், நெல்லைத்தமிழன். 

படித்து இரசியுங்கள். 

பார்க். 

மாலை நேரம்.

அந்த ஊருக்கு  ஒரு வேலையாக  வந்திருந்த   அலுத்துபோய் ஒரு பெஞ்சுல உட்கார்ந்தான். 

' ஹூம்! இன்று ஒருநாள்தான் இந்த பாஷை தெரியாத ஊரில் லோல் படணும். இன்று இரவு நிம்மதியாக ஊருக்கு வண்டி ஏறி நாளைக் காலை வீட்டுக்குப் போயிடலாம். ஆபீசுக்கு ஒருநாள் லீவு போட்டுவிட்டு அக்கடான்னு ஓய்வு எடுத்துத் தூங்கவேண்டும்..'

“எப்பப்பாத்தாலும் வெஜிடேரியன் சாப்பாடுதானா” என்று மேரியின் சாப்பாட்டை அவ்வப்போது அலுத்துக்கொண்டதற்கு இயற்கையே பழிவாங்கிவிட்டதோ என்று நினைத்துக்கொண்டான். தென் தமிழ் நாட்டுக்காரனுக்கு, இந்த ஊரில் எதுவும் வாயில வைக்க வணங்கலை. தயிர் சாதத்திற்கு மட்டும்தான் இன்னும் வெல்லத்தைக் கரைச்சு ஊத்தலை. மத்தபடி எதைப் போட்டாலும் அதில் வெல்லத்தின் வாசனை இவனுக்கு வந்தது.  ப்ராஜக்டுக்கு வந்தாலும் வந்தது..இரண்டு வாரம் என்பது இரண்டு மாதமாக இழுத்துக்கொண்டே போய்விட்டது. இன்னும் வேலை முடிந்தபாடில்லை. உடம்பு முழுவதுமே மச மசன்னு எண்ணெய், நட்டு போல்ட் அழுக்கு ஒட்டிக்கொண்ட மாதிரியே நினைப்பா இருந்தது.

“சார்… இன்னும் இரண்டு மூணுவாரத்துல முடிஞ்சுடும். இருந்து முடிச்சுக்கொடுத்துட்டுப் போங்க”

“சாமி.. ஆளை விடுங்க. இங்க வந்த ரெண்டு மாசத்துல ஒரு சனி, ஞாயிறும் ஃப்ரீயாக இருந்தது கிடையாது. எப்போப் பார்த்தாலும் ஃபேக்டரி, ப்ராஜக்டுன்னு நேரம் போகுது. போதாக் குறைக்கு சாப்பாடும் பிடிக்கலை.  என் வீட்டுக்குப் போய் ரெண்டு வேளையாவது பொண்டாட்டி கையால சாப்பிட்டாத்தான் எனக்கு உசிர் வரும்.  போயிட்டு புதன் கிழமை வர்றேன். அப்புறம் மூணு வாரத்துல முடியலைனா நான் வேற யாரையாவதுதான் அனுப்புவேன். என்னால் இந்த ஊர்ல காலம் தள்ள முடியாது”

**

“சார்.. ராபர்ட் ரெண்டு நாள் ஊருக்குப் போறேன்னு கிளம்பறார். திரும்ப வந்து ரெண்டு மூணு வாரத்துல வேலையை முடிச்சுடலாம்னுட்டார்.  நானும் ரெண்டு நாள் லீவுல் எடுத்துக்கறேன். ப்ராஜக்ட் என்ன நிலைல இருக்குன்னு இதுல எழுதியிருக்கேன். ஜெயின் சார்ட்ட காண்பிச்சுடுங்க. அவர் ஏற்கனவே ரொம்ப டென்ஷன்ல இருக்கார். முதல்லயே சொல்லலைனா ரொம்பக் கத்துவார்”,  புட்டண்ணா, ஜி.எம். சுந்தரமூர்த்தியிடம் சொன்னார்.

“அவ்ளோதானே.. நானே ஹேளுத்தினி. ராபர்ட்டை இருந்து முடிச்சுக் கொடுத்துட்டுப் போக வைக்க முடியலையா? என்ன ஆளு நீங்க.  அந்த மிஷின் ரெடியானாத்தானே அப்புறம் டெஸ்ட் ப்ரொடக்‌ஷன், போஸ்ட் ப்ரொடக்‌ஷன் குவாலிட்டி செக்னு அதுக்கு ரெண்டு வாரம் இழுத்துடுமே.  ஜெயின்கிட்ட யாரு ஏச்சு வாங்கறது… யாரும் ப்ரொடக்‌ஷன் சீக்கிரம் நடக்கணும்னு நினைக்காம, அப்புறம் தீபாவளி போனஸ், சங்கராந்தி போனஸ்னு தலையைச் சொறிவாங்க.  சரி.சரி.. எப்போ போறாராம்?”

“நாளைக்கு நைட்டு பஸ்ஸு. மத்யானம் 2 மணிக்கே ரூமுக்குப் போயிடுவேன்னு சொல்லிட்டார்.  புதன் நைட்டு புறப்பட்டு விசாளக்கிளமை காலைல வந்துடுவேன்னார்.  என் வேலை விசாளக்கிளமைதான். நான் இன்னு நைட்டுக்கே கொள்ளேகால் மூணு நாள் லீவுல ஹோகுத்தினி”

“ஏனப்பா… ஜெயின் கிட்ட ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு உனக்கு லீவு தர்றேன். அப்புறம் “இந்த விஷயம்கூட எனக்குச் சொல்லவேண்டாமா? மிஷின் ரெடியாயிடும் ரெடியாயிடும்னு தினம் டென்ஷன்ல இருக்கேன்”னு அவர் கத்துவார்.

**

பெட்டியை ரூமில் பேக் பண்ணி வைத்த பிறகு வாட்சைப் பார்த்தான் ராபர்ட். மாலை 5 மணிதான் ஆகியிருந்தது. பேருந்தோ இரவு 9 மணிக்குத்தான். மடிவாலா பஸ் ஸ்டாண்ட் போய்ச்சேர இந்த டிராபிக்கில் 1 மணி நேரம் ஆகிவிடும். அப்போதுதான், காலையில் நடைப்பயிற்சிக்குப் போன பார்க்கின் பக்கத்தில் புதிய அத்திப்பழங்கள் விற்றுக்கொண்டிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. மேரிக்கு அத்திப் பழங்கள்னா உயிராச்சே. காயவைத்த பழத்துக்குப் பதில் புதிய பழங்கள் இங்க வாங்கிட்டுப் போலாமே என்று தோன்றியது. பார்க்கை நோக்கி நடந்தான் ராபர்ட்.

**

பார்க்கில் சில லோக்கல் தலை வெளுத்த ஆசாமிகள், சூடிதார் கிழவிகள், புரியாத பாஷையில் உரக்கக் கத்தும் சிறார்கள் எல்லோரும் இருந்தனர். 

கையில் வைத்திருந்த அத்திப்பழப் பை கொஞ்சம் கனமாக இருப்பதுபோல் தோன்றியது.  கால் கிலோ அல்லது அரைக்கிலோ வாங்காமல் குறைந்த விலை என்று இரண்டு கிலோ வாங்கியது தவறோ என்று  தோன்றியது.

ஊருக்குப் போக எல்லாம் ரெடி. 8 மணிக்கு இன்னும் இரண்டு மணி நேரங்கள் இருந்தன.  கொஞ்சம் பார்க் பெஞ்சில் உட்கார்ந்துவிட்டுச் செல்வோம் என்று நினைத்தான்.

அப்போ ஒரு ஆள், பரபரப்பாக பார்க் நுழைவாயில் வழியாக நுழைந்து, கையில் அலைபேசியுடன், ஒவ்வொருவராக என்னவோ கேட்டுக்கொண்டு வந்தான். 

இவன் அவனை ஒருவித ஆர்வத்துடன் பார்த்தவாறு, 'என்ன கேட்டுக்கொண்டு வருகிறான்? ஏன் எல்லோரும் உதட்டைப் பிதுக்கி, தெரியாது என்று தலை ஆட்டுகிறார்கள்?' என்று நினைத்தான். 

அவன், இவன் அருகே வரும்போது கிட்டத்தட்ட அழும் நிலையில் இருந்தான். 

இவன் அருகே அவன் வந்ததும், கையை என்ன? என்று கேட்கிற பாவனையில் ஆட்டி சைகையில் கேட்டான். 

அவன், அவசரமாக, " தமிளு, தமிளு ...... தமிளு கொத்தா? " என்று கேட்டான். 

இவன் உடனே, " ஓ தமிழ் தெரியும். என்ன விஷயம்?" என்று கேட்டான். 

அவன் அலைபேசியை இவன் கையில் கொடுத்து, ' பேசுங்க, பேசுங்க .... ' என்பதைப்போல சைகைக் காட்டினான். 

மறுமுனையில் பேசியவர் " அப்பாடி ஒருவழியா தமிழ் பேசுகிறவரைக் கண்டுபிடித்துவிட்டானா அந்த ஆளு! சரி நான் சொல்வதை கவனமாக கேட்டுக்குங்க. இந்த அலைபேசியை உங்களிடம் கொடுத்த நபரை, அடுத்த இருபத்துநான்கு மணிநேரத்துக்குள் கொல்லப்போகிறோம். ஏன், எதற்கு என்பதெல்லாம் அவனுக்கு நல்லாத் தெரியும். கொல்லப்போறோம் என்பதை மட்டும் அவனிடம் சொல்லுங்க. அவ்வளவுதான். " 

மறுமுனையில் பேசியவர் இணைப்பைத் துண்டித்துவிட்டார். 

இவன் அவசரம் அவசரமாக அழைப்பு வந்த எண்ணைத் திரும்பத் தொடர்புகொள்ள முயன்றபோது மீண்டும் மீண்டும் ' ..... கரைய மாடின ..., . ..... கரைய மாடின ....... ' பதிவு செய்யப்பட்ட குரல். 

ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு தொடர்பு கிடைத்தது. அது ஏதோ ஒரு அபார்ட்மெண்ட் செக்யுரிட்டி எண். அங்கிருந்து ஃபோன் செய்தவன் - அங்கேயிருந்து ஒரு டூ வீலரில் ஏறிச் சென்றுவிட்டான். யார் என்று செக்யூரிடி ஆளுக்குத் தெரியவில்லை. முன்னே பின்னே பார்த்திராத ஆள். அவசரமாக ஃபோன் செய்யவேண்டும் என்று கேட்டு ஃபோன் செய்திருக்கிறான். 

அலைபேசியைக் கையில் கொடுத்தவன், " ஏனு? ஏனு? " என்று கேட்டான். 

இவன் தமிழில் சொன்னான். அவனுக்குத் தெரியவில்லை. 

இவனுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. இது என்னடா… பிள்ளையார் பிடிக்கப் போய் குரங்காக மாறிவிட்டது என்று சொல்வதுபோல இருக்கு. பேசாம ஃபோனைக் கையில் கொடுத்துவிட்டு நம்ம வேலையைப் பார்க்கப் போயிடுவோமா? பார்க்கில் கொஞ்சம் உட்காரலாம் என்று நினைத்தது தப்பாயிடுச்சே என்று யோசித்தான்.

 

ஆங்கிலம் தெரிந்தவங்க யாராவது தென்படறாங்களான்னு பார்த்தான். ஓரிரண்டு பெண்கள் சிறிது தள்ளி உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அறிமுகமில்லாதவரிடம் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லி இவனுக்கு கன்னடத்தில் சொல்லிடுங்க என்று எப்படிச் சொல்வது?  பேசாம ‘தெரியாது… புரியலை’ என்று சொல்லி மொபைலைக் கொடுத்துவிடுவோமா என்று யோசித்தான்.  மேரி மனதில் வந்தாள். அவனுடைய குணம் உடனேயே அந்த எண்ணத்தைப் புறம் தள்ளியது. புட்டண்ணா நம்பரை முயற்சித்தான். அது ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யப்பட்டிருந்தது.  என்ன பண்ணலாம்?  ஃபேக்டரியின் ஹெச்.ஆர் டிபார்ட்மெண்டைத் தொடர்பு கொண்டான்.  சுனந்தா லைனை உடனே எடுத்தவுடன் நடந்ததை விளக்கினான்.

“ராபர்ட் சார்… அவனிடம் போனைக் கொடுக்காதீங்க. நிமகே அர்ஜண்ட் ப்ராப்ளம். பேகனே பன்னி ன்னு அவன்கிட்ட சொல்லிட்டு உடனே பேக்டரிக்கு ஆட்டோல வாங்க”

“இல்லை சுனிதா.. நான்”  பேச ஆரம்பிக்கும் முன்னரே இடையில் வெட்டினாள் சுனிதா.

“எனக்குத் தெரியும் சார். 9 மணிக்குத்தானே வண்டி. தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ அந்த மிரட்டல் கும்பல்ட பேசிட்டீங்க. அப்புறம் இது பெரிய பிரச்சனையாயிடும் சார். எல்லா இடத்திலும் சி.சி.டி.வி, சென்னை மாதிரி இங்கயும் வைக்க ஆரம்பிச்சிருப்பதைப் பார்த்திருப்பீங்க இல்ல?.  இங்க வர்றதுக்கு 20 நிமிஷம் கூட ஆகாது. ஆபீஸ் வண்டில உங்களை வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போய், லக்கேஜ் எடுத்துக்கிட்டு மடிவாலால விடறதுக்கு நான் பொறுப்பு. சீக்கிரம் வாங்க”

**

பேந்தப் பேந்த முழித்துக்கொண்டு வரும் அவனுடன் ஃபேக்டரிக்கு வந்து சேர்ந்தான் ராபர்ட். “ஹெச்.ஆர் டிபார்ட்மெண்ட்டுக்கு இவரைக் கூட்டிட்டுப் போறேன்”.  கேட் செக்யூரிட்டி ஒன்றும் சொல்லாமல் இருவரையும் உள்ளே அனுமதித்தான்.  வேகவேகமாக ஹெச்.ஆர் டிபார்ட்மெண்டுக்குப் போனால், அங்கு ஒரு மிடுக்கான போலீஸ்காரர் காத்திருந்தார்.

“சார்.. இவர் இந்த ஏரியா எஸ்.ஐ. சிdh(த்)dhaப்பா. இவர்ட்ட பிரச்சனையைச் சொல்லுங்க. நாந்தான் வரவழைத்தேன்” சுனிதா, ராபர்ட்டைப் பார்த்துச் சொன்னாள்.

ராபர்ட், விடு விடென ஆங்கிலத்தில் எஸ்.ஐ இடம் பிரச்சனையைச் சொல்லி, கூட வந்தவனைக் கை காண்பித்தான்.

“நான் இதைப் பார்த்துக்கறேன்.  நீங்க ஒரு ஸ்டேட்மெண்ட் எழுதி கையெழுத்து போட்டு, ஆதார் கார்டு காப்பியும் சேர்த்து கொடுத்திடுங்க. நான் எஃப்.ஐ.ஆர் போட்டுட்டுச் சொல்றேன்”

“அப்போ நான் ஊருக்கு கிளம்பலாமா? மூணு நாளில் திரும்ப வந்திடுவேன்”

“சார்.. என்ன சர்வ சாதாரணமாச் சொல்றீங்க. இது மர்டர் கேஸ் மாதிரி டெவலப் ஆயிடும் சார்.. அவனோ 24 மணி நேரத்தில் கொலை செய்வான்னு மிரட்டினதாச் சொல்றீங்க. இவனை எந்த காரணம் காட்டி லாக்கப்லயோ இல்லை வேற எங்கயோ பாதுகாப்ப வைக்க முடியும்? இவன்’ட வேற கேட்கணும்… யாரு எதுக்கு மிரட்டியிருப்பாங்கன்னு.  Please cancel your trip. நாளை அல்லது நாளை மறுநாள் இந்த கேஸ் முடிவுக்கு வந்துடும். அப்புறம் போகலாம். நான் வேணும்னா எழுதித் தர்றேன், டிரிப் போஸ்ட்போன் பண்ணணும்னு”

ஐயோ… எவ்வளவு ஆவலா ஊருக்குப் போய் மேரியைப் பார்க்கலாம்னு இருந்தோம். அவளும் எவ்வளவு எதிர்பார்த்திருப்பா. வேலில போற ஓணானை வேட்டிக்குள்ள விட்டுக்கிட்ட மாதிரி ஆயிடுச்சே.  ராபர்ட்டின் மனது அலைபாய்ந்தது.

“ராபர்ட் சார்.. நான் டிராவல்ஸ்ல பேசி டிக்கெட்டை மாத்திடறேன். புதன் நைட்டு கிளம்பி, சனி காலைல வர்றதுக்குப் பதிலா, திங்கக் கிழமை வர்ற மாதிரி நாலு நாளா ஊர்ல இருக்கலாம்” சுனிதா, தன்னால் ராபர்ட்டின் பயணம் தாமதமாகிவிட்டதே என்ற மனச் சங்கடத்தை முகத்தில் காட்டிச் சொன்னாள்.

“இதுக்கு நீங்க என்ன பண்ணுவீங்க சுனிதா. நீங்க சொல்றதும் சரிதான். புதன் நைட்டுக்கே டிக்கட்டை மாத்திடுங்க. இனி ரூமுக்குப் போய் என்ன பண்ணப்போறேன். இங்கயே காண்டீன்ல சாப்பிட்டுட்டு கொஞ்சம் வேலையவாவது பார்க்கிறேன்”

**

“மிஸ்டர் ராபர்ட்”  தெரியாத எண்ணிலிருந்து வரும் போன் அழைப்பை எடுத்தான். யார் தன்னைப் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடுவது என்று யோசித்தான்.

“சொல்லுங்க. நீங்க யாரு?”

“ராமுடுவைக் காணலை.  உங்கள்ட வந்தானா  இல்லை காண்டாக்ட் பண்ணினானா?”

“எந்த ராமுடு? நீங்க தவறான நம்பரை அழுத்தியிருக்கீங்க. எனக்கு நீங்க சொல்ற ராமுடு தெரியாது”

“என்ன சார்..அதுக்குள்ள மறந்திட்டீங்களா? நாந்தான் என் நம்பரை உங்கள்ட கொடுக்கச் சொல்லி சுனிதாட்ட சொல்லியிருந்தேனே. சிdhத்dhaதப்பா எஸ்.ஐ பேசறேன். நீங்க கொண்டுவந்த ஆள் பேரு ராமுடு. உங்களுக்கு ஏற்கனவே தெரிந்திருக்கும்னு நினைச்சேன்”

“அவனுக்கு என்னாச்சு”

“அவனைக் காணலை. ஃபோன்லயும் காண்டாக்ட் பண்ண முடியலை. நாங்க இப்போ ஒரு போலீஸ் குழுவை ஃபார்ம் பண்ணி அவனைத் தேடவும், அவனை மிரட்டிய ஆட்களைக் கண்டுபிடிக்கவும் ஆரம்பிச்சிருக்கோம். உங்க உதவி இந்தக் கேஸ்ல எங்களுக்கு வேணும். ஒருவேளை அவங்க பேச்சை நாங்க இண்டெர்செக்ட் பண்ணினாலோ இல்லை கண்டுபிடிச்சாலோ உங்க உதவியை நாடுவோம்”

**

“புட்டண்ணா… பேசாம இந்த கேஸ்லேர்ந்து காசு கொடுத்தாவது நான் விலகிடணும்னு பார்க்கிறேன். நாளைக்கு ஊருக்குப் போவோம், அடுத்த வாரம் போவோம்னு இப்போ ஒரு மாசமாயிடுச்சு. ஏதேனும் சாக்கு வச்சு மூணு நாளைக்கு ஒரு தடவை போலீஸ் ஸ்டேஷன் போக வேண்டியதா இருக்கு. எவனையாவது பிடிச்சுட்டு வந்து இவன் குரலா நீங்க கேட்டது, இல்லை அன்னைக்கு ராமுடு வந்த பார்க்குல, இவனை மாதிரி ஆளைப் பார்த்தீங்களான்னு என்னைக் கூப்பிட்டுக் கேட்கறாங்க. ஏதோ.. இந்த ப்ராஜக்ட் வேலைல மூழ்கினா மட்டும் இந்தத் தொல்லையிலிருந்து மனசு விலகி இருக்கிறமாதிரி ஒரு ஃபீலிங். யார்ட்ட இதைப்பத்திப் பேசலாம் புட்டண்ணா?”

“சார்… இது ஃபேக்டரிக்கு வெளில நடந்த சம்பவம். உங்க நல்ல நேரம், ஃபேக்டரிக்கு வேண்டப்பட்ட எஸ்.ஐ இதை ஹேண்டில் பண்றார்.  போலீஸ் சகவாசம் எப்போதும் கூடாது சாரே”

“மெஷின் குவாலிட்டி செக்கிங்கும் ஓகே. ப்ரொடக்‌ஷனுக்கு நாளைக்கே ரெடியாயிடும். வீட்டுல மனைவி தனியா இருப்பா. போய்ப் பார்க்கணும். இதோட இந்த பெங்களூருக்கே ஒரு முழுக்கு போட்டுடலாம்னு இருக்கு புட்டண்ணா”

“நாளைக்கு ஜெயின் சார் பிரதர்ஸ்லாம் மெஷினை ஓட்டிப் பார்க்கும்போது வர்றாங்க. உங்க திறமைதான் இந்த ப்ராஜக்டை சக்ஸஸ்ஃபுல்லா முடிக்க வச்சிருக்குன்னு அவங்களுக்கு நிச்சயம் தெரியும். அவங்க சந்தோஷமா இருக்கும்போது டைரக்டா நீங்களே இந்த உதவியைக் கேட்டுருங்க. நிச்சயம் ஹெல்ப் பண்ணுவாங்க”

மனைவியின் ஆசிட் வீச்சால் பாதிக்கப்பட்ட முகம், அவளுக்கான ஆஸ்பத்திரிச் செலவுகள், கோர்வையாகப் பேச முடியாவிட்டாலும் அவள் தன்மீது கொண்டுள்ள அன்பு, தன்னுடைய காதல் எல்லாம் மின்னல்போல் ராபர்ட்டின் மனதில் வந்து போனது.

இந்த வேலைக்குத் தனக்குக் கிடைக்கும் பெரிய போனஸும், தன் கம்பெனிக்கு அதனால் வரும் பணமும் அவன் முகத்தில் தோன்றியது.  நிச்சயம் தங்கள் கம்பெனிக்கு இன்னும் இரண்டு ஆர்டர்கள் இந்த ஃபேக்டரியிலிருந்து கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கை வந்தது. தான் கஷ்டப்பட்டாலும் அதற்கு நல்ல பலன் கிடைக்கும் என்பது அவனை மகிழ்ச்சிப்படுத்திற்று.

இந்தப் பிரச்சனையிலிருந்து மட்டும் தான் வெளியில் வந்தால் போதும். ஒருத்தனுக்கு உதவணும்னு நினைச்ச தன் குணம் தனக்குப் பெரிய பிரச்சனையை வேறு மாநிலத்தில் கொண்டுவந்துவிட்டதே!.

**

“ராபர்ட் சாஹிப். பகுத் அச்சா. பகுத் தன்யவாத்.  மூணு வாரம் அதிகமா எடுத்துக்கிட்டாலும் அவுட்புட் சக்‌ஸஸ்ஃபுல்லா வந்திருக்கு. இதுக்கு உங்க திறமையும் கடும் உழைப்பும்தான் காரணம்.  இது எங்க கம்பெனிக்கு நிறைய வருமானத்தைக் கொட்டப் போகுது. உங்களுக்கு என்ன வேணுமோ கேளுங்க. நாங்க தர்றோம்”

“தாங்க்ஸ் சார்.  ஃப்யூச்சர்ல எங்களுக்கு நிறைய ப்ராஜக்ட் தரணும் சார். “

“ஹா ஹா. ஆல்ரெடி உங்க கம்பெனிக்கு மூணு ப்ராஜக்டுக்கு ப்ரொபோசல் கேட்டு நேத்திக்கு லெட்டர் அனுப்பியாச்சு. உங்களுக்கு தனிப்பட்ட முறைல ஏதேனும் ஹெல்ப் வேணுமா? எங்க கம்பெனிலயே டெக்னிகல் ஜி.எம் ஆ ஜாயின் பண்ணிக்கிறீங்களா? எதுனாலும் கேளுங்க”

“சார்.. நல்லது செய்யப்போய் ஒரு போலீஸ் என்கொயரில மாட்டிக்கிட்டது எல்லாருக்கும் தெரியும் சார்… அதுல இருந்து என்னை விடுவிக்கணும் சார்.  அதுக்கு நீங்க கம்பெனி இன்ஃப்ளூயன்ஸை உபயோகிக்கணும்”

“அட… நீங்க ஏதோ பெருசா கேட்பீங்கன்னு நினைச்சால்….ச்சோட்டா பிரச்சனையைச் சொல்றீங்களே.. சரி. நான் ஆபீஸ்லேர்ந்து பேசச் சொல்றேன். நாளைக்கே சரியாயிடும்.  ஹெச்.ஆரைப் பாருங்க. அவங்க உங்களுக்கு நாங்க என்ன ஆஃபர் கொடுக்க நினைக்கறோம்னு சொல்வாங்க. உங்களுக்கு சம்மதம்னா நீங்க இங்க ஜாயின் பண்ணிக்கலாம். நாளைக்கு உங்களுக்கு ஃப்ளைட்ல புக் பண்ணச் சொல்லியிருக்கேன். ஊருக்குப் போயி ரெண்டு மூணு வாரம் எடுத்துக்கிட்டு யோசிச்சு முடிவைச் சொல்லுங்க. உங்க மனைவிக்கும் இங்கயே ட்ரீட்மெண்ட் கொடுக்க ஏற்பாடு பண்ணிடலாம். உங்களுக்கும் ஃபேக்டரி குவார்டர்ஸ்லயே தங்கறதுக்கு பெரிய வீடு அலாட் ஆயிடும். ஆல் த பெஸ்ட்”

**

“மேரீ… ரொம்ப உன்னை மிஸ் பண்ணிட்டேன். இரவும் பகலும் வேலையிலேயே கான்சண்ட்ரேட் பண்ணாம இருந்தேன்னா உடைஞ்சு போயிருப்பேன்”

“நான் எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கேன். இவ்வளவு அன்பு என் மேல வைக்காதீங்கன்னு. எப்படி இருந்தாலும் எனக்கு மரணம் விரைவில்னு தெரியும். நான் இல்லாத வாழ்க்கைக்கு நீங்க இப்போவே உங்களைத் தயார் பண்ணிக்கணும்.”

“அது சரி.. ஏதோ போலீஸ் பிரச்சனைலாம் சொன்னீங்களே.. யார்கிட்டயும் பகிரக்கூடாது என்று போலீஸ் இன்ஸ்ட்ரக்ட் பண்ணியிருக்கு, என் மொபைலைக்கூட அவங்க கேட்டுக்கிட்டிருப்பாங்க. சந்திக்கும்போதுதான் சொல்லமுடியும்னு சொன்னீங்களே.. அது என்ன”

ஆதியோடு அந்தமுமாய் எல்லாவற்றையும் பொறுமையாகச் சொன்னான் ராபர்ட்.

“ஏங்க…..என்னங்க இப்படி அப்பாவியா இருந்திருக்கீங்க. அந்தக் கம்பெனில பிரச்சனையைச் சொன்னபோது ஏன் அவங்க உடனே ஒரு எஸ்.ஐ யை வரச்சொல்லணும்? யார் எவர்னு செக் பண்ணாம செக்யூரிட்டி எப்படி உங்கள் ஃபேக்டரிக்குள்ள அனுப்பினாரு? இன்னைக்கு ஒரே போன்ல உங்க பிரச்சனையைத் தீர்த்தவங்க, ஏன் இத்தனை நாள் போலீஸ் உங்களை என்கொயரி பண்ணிக்கிட்டு இருந்த போது ஹெல்ப் பண்ணலை? இதெல்லாமே செட்டப்னு புரியலையா?”

அட… ப்ராஜக்ட் முடியும் வரைல தன்னை அங்கேயிருந்து நகர விடாமல்   செய்ய ஜெயின் நடத்திய நாடகமா இது?  வாயைப் பிளந்தான் ராபர்ட்.

                                      ***              ***                ***