வா, அருகில் வா !

(நேற்றைய பதிவின் தொடர்ச்சி) 


அந்தப் படத்தை அப்படியே, தன்னுடைய மொபைலில், நீலுவுக்குக் காட்டினார், தங்கதுரை. 

அதைப் பார்த்த நீலுவுக்கு, சற்று நேரம் பேச்சே வரவில்லை. 




தங்கதுரையின் மொபைலை, கையில் வாங்கி, அருகே வைத்துப் பார்த்தார். 

நீலு , " இது...... இந்தப் படம் .... நீ அனுப்பியிருந்த படத்தின் ஒரு பகுதியா?"  - என்று கேட்டவாறே ரோடிலிருந்து முன்னூறு மீட்டர் தூரத்தில் தெரிந்த அந்த வீட்டையும், மரத்தையும் ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்தார். 

' ஆம். அதேதான். ' என்று தனக்குள் பேசிக்கொண்டார். " சிவ பார்வதி! - ஆம் அதுதான் அவளுடைய முழுப் பெயர். துரை - காரில் விஸ்கி இருக்குதா? எடு." 

தங்கதுரை எடுத்துத் தந்த விஸ்கி பாட்டிலை அப்படியே குடிக்கத் துவங்கினார் நீலு. 

நீ : " இந்தப் படத்தை உனக்கு அனுப்பியது யார்?"

த : " வினோத் என்று ஒரு புது நண்பன். நீ தங்கியிருக்கும் ஹோட்டலில்தான் வேலை செய்கிறான். நேரம் கிடைத்தால் உன்னை சந்திக்கவேண்டும் என்றும் ஆசைப்படுகிறான்."

நீ : " இது ஏதோ விசித்திரமான நிகழ்வாகத் தோன்றுகிறது. இந்தப் படம், மஹாபலிபுரம் சென்றபோது, நான் பார்வதிக்கு வாங்கித் தந்த ஒரு சிலை போல உள்ளது. அந்த சிலையை அவள் வீட்டில் வரவேற்பறையில் வைத்திருந்தாள். "

த : " ஓஹோ? அந்த வீட்டின் முன்பு இருக்கின்ற மரக்கிளைகளில் அப்படி இரண்டு உருவங்கள் உனக்குத் தெரிகிறதா? உற்றுப் பார்த்தால், எனக்கும் அப்படித் தெரிகிறது. வேறு சில பயங்கர உருவங்களும் தெரிகின்றன. "
             
நீ : " துரை, நீ இங்கேயே காரிலே ரெஸ்ட் எடுத்துக்கொள். நான் அந்த வீட்டை அருகிலே சென்று பார்த்துவிட்டு வருகிறேன். "

நீலு அந்த வீட்டை நோக்கி நடக்கத்துவங்கினார். 

நீலுவின் மனதில், பார்வதி பற்றிய நினைவுகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வந்தது. மகாபலிபுரத்தில் தங்கி, அவளோடு கழித்த சில நாட்கள், அவளோடு பேசியது, பழகியது எல்லாம் கதம்பமாக அவர் மனதை ஆக்கிரமித்தது. அப்போ அவர் மனதில், ' அவசரப்பட்டு அவளைக் கொன்றிருக்கவேண்டாமோ? ' என்றும் ஒரு குரல். வேறொரு குரல் - 'அதற்கு மன்னிப்பே கிடையாது' என்றது. இன்னும் ஒரு குரல், 'தனிமையில் இருந்து, மனம் உருகி அவளிடம் மானசீகமாக மன்னிப்புக் கேள்' என்றது. 

' ஆம், அதுதான் சரி ' என்று நினைத்த நீலு, மெதுவாகத் திரும்பி வந்து, காரில் இருந்த தங்கதுரையிடம், " துரை, நான் திரும்பி வர எவ்வளவு நேரமானாலும் எனக்காக வெயிட் பண்ணு. மனசு சரியில்லை. இங்கே எங்காவது ஏகாந்தமாகக் கொஞ்சநேரம் உட்கார்ந்திருந்துவிட்டு வருகிறேன்" என்றார். 

" நானும் வருகிறேனே நீலு? "

" இல்லை.வேண்டாம். நான் தனிமையில், யாரும் அருகில் இல்லாமல் சற்று நேரம் இருக்கவேண்டும் " என்று சொல்லி, திரும்பவும், அந்த வீட்டை நோக்கி மெதுவாக நடந்தார் நீலு. 

(தொடரும்)